Robin Beck – First Time (1989, hoogste positie: 1)

Mensen die nu leven, en doen we dat niet altijd en allemaal, denken dat er nu bezuinigd moet worden omdat we midden in een zware economische crisis zitten. We vergeten snel, want er moet altijd bezuinigd worden. Er gaat geen regeerperiode op lokaal, provinciaal, of landelijk niveau voorbij of er moet wel ergens bezuinigd worden.

Dat gold ook voor de regio Noordoost Brabant na die zo schitterend door mij verslagen gemeenteraadsverkiezingen. Ook al veranderde er weinig, en schoof gewoon de VVD aan in de Vudelse coalitie, toch had ook het nieuwe college van B&W wel weer ergens een post gevonden waar minder geld naartoe diende te gaan dan daarvoor. En dus was iemand de dupe: wijkvereniging Het Kleine Aapje in dit geval.

Achteraf is het best makkelijk aan te geven dat het daar voor het eerst misging. En dat heeft het begin, want daar zit je ook na een maand werken eigenlijk nog steeds in, zo neergezet dat de jaren daarna niet anders konden gaan zoals ze gegaan zijn.

Zoals gezegd: Er was een of ander futiel politiek meningsverschilletje in Vudel en zoals gebruikelijk werd dat opgeblazen alsof Kennedy zojuist was vermoord door Lee Harvey Oswald, de Cia en Fidel Castro tegelijk. Dat was natuurlijk niet zo, maar leg dat mensen maar eens uit als er de overtuiging bestaat dat men midden in het centrum van de wereld staat.

Dikke Joep had in ieder geval een ideetje, ik moest voor mijn programmaatje maar iemand van de SP bellen. Kijk, hoewel mijn sympathie voor die club nauwelijks was aangetast door het feit dat Dikke Joep blijkbaar banden had met de SP, en dat gold ook voor bestuurslid Tinus Brandsma, god-hebbe-haar-ziel hoewel ze niet dood is, vond ik toch mooi geweest. Ik was er dus achter gekomen dat beiden lid waren van de SP. En ik had in de maand dat ik nu verantwoordelijk was voor het radioprogramma ‘SkyDive in de regio’ al drie keer iemand van de SP in de uitzending gehad. Werd het niet eens tijd voor iemand anders? Want de anderen, die waren nog niet aan de beurt geweest, immers.

-“Iemand anders?, vroeg Dikke Joep.”
-“Ja, van een andere oppositiepartij?”
-“He ja, bel de Gemeentebelangen”, sprak hij cynisch.
-“Oké, ga ik doen.

En dat deed ik dus. Men was aangenaam verrast door mijn telefoontje, want we belden toch altijd de SP? Nou, nu niet meer, had ik geantwoord. “We zijn een publieke omroep en ik ben een objectieve verslaggever/presentator en journalist en dus kan iedereen aan de beurt komen.”

“Je bent een flutjournalist”, had Dikke Joep geroepen.

Daar had hij geen gelijk in. Bovendien had ik tenminste geen banden met willekeurig welke partij, club, vereniging of theater dan ook. En dat gaf mij altijd het voordeel van de twijfel. En mijn eerste witte voetje binnen de Vudelse politiek.

In ieder geval waren de rapen vanaf dit moment een beetje gaar. En ik hield niet van rapen.