The Hollies – Bus Stop (1966, Hoogste positie: 3)

“Jij bent verantwoordelijk voor het programma SkyDive in de regio, en jij bepaalt dus de inhoud van dat programma. In principe heb jij daar de vrije hand in. Dus als jij Gemeentebelangen, de VVD of het DemocratischDorpsBelang in je uitzending wil, om te spreken over willekeurig welke kwestie, dan is dat jouw zaak en verantwoordelijkheid en bovendien jouw journalistieke of amuserende afweging.”

Aan het woord was Kees-Jan de Waal, hoofdredacteur. Er was een tijd dat ik veel ontzag en respect had en toonde voor een hoofdredacteur. Man, dat klonk als een klok: HOOFDredacteur. Dat was in 2006 echter al een aantal jaren achter de rug. In mijn tijd bij Omroep Gelderland had ik al een aantal hoofdredacteuren meegemaakt, waar de honden weinig tot geen brood van lustten. Vaak hadden ze gewoon aan het begin van een redactie gestaan, en van daaruit de redactie samengesteld en waren derhalve dus het hoofd geworden, zonder dat ze daar nou de geëigende kwaliteiten voor hadden.

Dat was bij SkyDive niet anders. Deze goede man, die nauwelijks ouder was dan ik, was niets van plan met SkyDive, was niets van plan met radio of met televisie en gebruikte het alleen maar om zo een vast salaris te hebben, zodat hij zijn hobby’s kon bekostigen. Maar ik had met hem te maken, en zat nu, een maand na mijn eerste werkdag, met hem aan tafel. Niet om te klagen over Dikke Joep, maar daar leek het wel op uit te draaien.

“Dikke Joep dit, en Dikke Joep dat”, zei ik en ik had gelijk. Dat beaamde Kees-Jan. “Je hebt gelijk”, zei hij dan ook, en daar had hij weer gelijk in. Maar enfin, het gesprek dat er op mijn initiatief was gekomen, ging eigenlijk over de achterliggende maand, mijn zicht op dat eerste contractje, mijn reiskosten en reistijden en mijn niet-onaanzienlijke kwaliteiten. Al leek het me verstandig om dat laatste achterwege te laten, want Kees-Jan zou zomaar eens een andere mening kunnen hebben.

“Ja, we moeten eens praten”, had Kees-Jan dan ook gezegd. Of ik niet iets eerder kon komen, dan kon hij toch op tijd naar huis. Tegen een hoofdredacteur zeg je geen nee. Ik kwam een uur eerder dan normaal en we spraken. Niet lang, want hij moest weer weg. Toch. Maar lang genoeg voor hem om te zeggen dat ik mijn voice-overs niet teveel in afgebakende mapjes moest stoppen en zo tussen twee plaatjes moest drukken, maar dat dat ook wel kon als een plaatje nog liep, als het slot of het begin van het plaats nog of al bezig was, zonder dat er in gezongen werd. Hoe dat moest, moest ik maar aan Dikke Joep vragen. Vandaar dat het gesprek op Dikke Joep kwam, want die had gezegd, en zou dat opnieuw gaan zeggen, dat dat zijn taak niet was, maar de taak van Kees-Jan. Kees-Jan zou wel met Dikke Joep gaan praten. Morgen, want hij moest nu weg. En mijn contract? O ja, misschien wel, komt goed. Vast wel. We hebben het er binnenkort nog over. En de reistijden?

“ Ja, ik wil dat je echt tot 6 uur aanwezig bent.”
“Maar dan mis ik de bus.”
“Dan moet je maar een autootje kopen.”
“ Van dit salaris?”
“ Tja, het is zoals het is.”

 Dat betekende dus weer dat ik vandaag mijn bus zou missen. Die ging immers om 18.02 uur terug naar Nijmegen. Ik moest tot 18.00 uur werken, het was zeker 5 minuten lopen naar het busstation, dus die bus zou ik nooit halen, en dus moest ik een uur wachten. De volgende ging pas om 19.02 uur.

“Tja,” had Kees-Jan gezegd. Het begon me een beetje te irriteren. Toch maar eens kijken naar een verrekt goedkoop autootje wellicht.