Nog steeds zo nat als een poedel, maar toch al wel enigszins droog achter de oren, was ik de voormalige brandweerkazerne van Vudel binnengestapt. Het mocht de naam kazerne niet hebben. Er was niet eens plek voor een brandweerfiets, zo klein was het. Ook was er geen bovenverdieping, dus via een gladde paal snel naar beneden glijden, ook daarvan kon geen sprake zijn.
Het pand bestond feitelijk uit 5 delen. Binnenkomend in het midden van het pand bevond zich de ontvangstruimte, met een tafel en 4 stoelen, die je voor een tientje bij de tweedehands verkoopwinkel kon krijgen. Links was een ruimte met 4 computers, sterk verouderd, in een ruimte die zo groot is als mijn schuur. Mijn schuur is twee meter bij drie meter. Dit was de redactie. Links achterin bevond zich nog een kleine ruimte, met twee computers, bestemd voor de acquisiteurs, zo bleek later. Die waren daar echter zelden of nooit te vinden.
Rechts van de in het midden gelokaliseerde ontvangstruimte waren de twee radiostudiootjes, waarvan er een niet geschikt was voor live-uitzendingen en bovendien stervenskoud vanwege de dampende airco. Hier zou ik vele uurtjes gaan doorbrengen. De andere was iets groter, daar kon men met een beetje goede wil zelfs met zijn drieën staan.
Helemaal achterin was de keuken. Er stond een koffiezetapparaat. Doorlopend kwam men in de wc, die zelden werd schoongemaakt zo liet ik mij vertellen door Kees-Jan de Waal. Er stonden ook (hoera!) drie volle asbakken in de keuken, die blijkbaar ook rookruimte was. O ja, er was ook een enorme inloopkast met pakweg 2000 cd’s. Toch nog iets moois.
In de redactieruimte zaten twee mensen te werken. Ik werd aan hen voorgesteld. De ene heette Wendy van Dijk. Niet te verwarren met dat tv-trutje van RTL 4. Nee, deze had dikke benen en een kont die nauwelijks boven haar knieën uitkwam. Nee, deze zou geen volle zalen trekken. De andere was Dikke Joep de Goeij, niet te verwarren met Ed de Goeij, de oud-doelman van Feyenoord. Hoewel hij wel dezelfde domme blik had. Maar deze de Goeij was nogal aan de gezette kant. Dat moeten zijn ouders geweten hebben, anders hadden ze hem geen Dikke Joep genoemd.
Dan was er nog de man van de ochtendradioshow, Guido Wijers, niet te verwarren met die schele Brabantse grappenmaker. Hoewel ze wel gemeen hadden dat ze beiden geen gevoel voor humor hadden. Guido was al weer naar huis gegaan, nadat zijn show was afgelopen. De enige live-show van SkyDive FM.
De twee andere betaalde krachten binnen SkyDive FM waren Tonny Verhoeven en Paula Smulders. Beiden waren niet aanwezig omdat beiden acquisiteurs waren en aldus verantwoordelijk voor de inkomsten. Er moesten advertenties worden verkocht, zendtijd, reclameblokken. En dat deed je zo min mogelijk aan de telefoon. Daarvoor ging je het spreekwoordelijke veld in. Of je deed het thuis, als dat een plek was waar je eventueel eventuele klanten wel kon ontvangen. Want in deze voormalige brandweerkazerne leek dat niet zo’n goed idee. Er mocht wel eens gestofzuigd worden.
“Innemend, vriendelijk en enthousiast zijn”, had Laurens 's ochtends gezegd. “Dat kun je best.” En dus gingen we zitten voor het sollicitatiegesprek in het midden van het pand, waar iedereen, mocht men daar zin in hebben, ons kon horen. En was ik mijn eigen innemende, vriendelijke en enthousiaste zelf. Die uitlegde waarom hij te laat was. “Wat een zooitje op de weg hiernaartoe. Het was één grote wegwerkzaamheid.” Het was de waarheid, en het leidde tot een glimlach bij hoofdredacteur en redactie. “Ja, dat is ook zo”, sprak Kees-Jan de Waal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten