Het weer op 2 maart 2006: Te koud voor de tijd van het jaar, en zeer regenachtig. Om het anders te zeggen: het kwam met bakken tegelijk uit de hemel. Is dat van belang? Toch wel. Ik was namelijk in die tijd nog niet in het bezit van een auto en treinen gaan er niet naar dat gedeelte van Noordoost Brabant waar ik een sollicitatiegesprek zou hebben. Laten we de plaats voor het gemak Vudel noemen. Dat is niet ver bezijden de waarheid.
Bovendien, in die tijd geloofde ik nog in symboliek. Alles was een Wet van Murphy, of op zijn minst een Catch 22. En het feit dat het regende, zoals gezegd, had mij destijds moeten waarschuwen. Had mij rechtsomkeert moeten doen maken, had mij moeten doen beseffen dat het beter was om drie jaar in mijn nest te blijven liggen dan drie jaar te werken bij SkyDive RTV. Maar ja, symboliek kan ook afleiden, en dus sloeg ik dit advies van de weergoden en van de voorzienigheid in de wind. Daar was immers genoeg van.
Enfin, ik moest dus een auto lenen van een toenmalige goede vriend. Laten we hem Laurens noemen. Dat is ver bezijden de waarheid, maar niet zo van belang voor dit tot nog toe zeer boeiende verhaal, al zeg ik het zelf. Ik had mijn netste zwarte spijkerboek aangedaan (die had je toen nog), een zwart colbertje over mijn netste zwarte blouse aangetrokken en mijn haren netjes in de gel gebeiteld. Vervolgens stapte ik op de fiets. Om twee kilometer verder bij Laurens en zijn gezin aan te komen, zo nat als een poedel, hoewel het over het algemeen meer mensen waren voor katten, maar dat terzijde.
Mijn zwarte broek was doordrenkt, maar erger: Mijn haren zaten niet meer op de juiste plek. Ik zag er een beetje uit als Hans Dulfer, de saxofonist uit de hoofdstad, die al twintig jaar zijn haren van de ene kant van zijn hoofd naar de andere kant kamt, zodat mensen niet zien dat hij eigenlijk hartstikke kaal is. Tja, ik deed het er maar mee.
Exact 8.45 uur liet ik per auto de stadsgrenzen van Nijmegen achter me. Het was druk op de weg. Het sollicitatiegesprek zou plaats hebben moeten vinden om 9.00 uur, ergens in het centrum van Vudel. Eh, dat ging ik niet meer halen. Ook was het zo dat de A50 in die tijd nog niet helemaal klaar was. Met name knooppunt Paalgraven (mag ik hier met mijn paal graven?) was een bouwput, dat het een zooitje was. De afslag Vudel Zuid bleek bovendien afgesloten (Later bleek dat die afslag vanaf de andere kant Vudel Centrum heette, en de volgende afslag, Vudel Centrum, werd weer vanaf de andere kant Vudel Noord genoemd. Tja, wat moet je als je in een dorp woont, maar de pretenties hebt waar een Amsterdammer zich voor zou schamen, maar dat terzijde). Toen ik mij dus om 9.45 uur in Oss terugvond, wist ik zeker dat ik het niet ging halen. Ook dat had best een teken mogen zijn.
Om 10.15 uur reed ik Vudel binnen en even later stond ik aan de balie bij de VVV. Waar zich SkyDive RTV bevond? En aan de Oude Markt, zegt u? Het schaap achter de balie had geen flauw idee (Over tekens gesproken). Ze bleek nieuw en niet onaantrekkelijk. Haar collega wist het wel. U rijdt terug, richting Nijmegen, en dan de eerste weg rechts, meteen weer rechts en dan is het aan uw linkerhand. SkyDive, tegenover het gemeentehuis.
Om 10.35 stapte ik binnen bij SkyDive RTV, aan de Oude Markt in Vudel. Het bleek een voormalige brandweerkazerne te zijn. Kees-Jan de Waal schudde mijn hand. Het bleek niet zijn echte naam. Het was een radionaam, want zijn echte naam was Gert-Jan de Wit. Tja. “Je bent laat”, zei Kees-Jan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten