Rolling Stones – Start me up (1981, hoogste positie: 9)

Dalet is wereldwijd de standaard op het gebied van uitzendsoftware voor radiostations. Vrijwel ieder zichzelf respecterend radiostation in Nederland werkt er dan ook mee. Nu had ik ervaring met radio. Met monteren van items, met laden en lossen van audio. Probleem was alleen dat mijn ervaring zich beperkte tot het programma Costar. U zegt? Costar. Dat gebruiken ze bij Radio Gelderland. Het enige voordeel daarvan was dat Costar in principe ingewikkelder is dan Dalet. Alleen wist ik dat nog niet, en daar zou ik eigenlijk pas na een jaar of twee achter komen.

“Eigenlijk is het mijn taak niet”, sprak Dikke Joep op mijn allereerste werkdag. Een zin die hij in de 300 dagen daarop nog vaak zou herhalen. Met dat verschil dat hij meestal het woordje eigenlijk wegliet. “Het is mijn taak niet.” Formeel had ie natuurlijk gelijk. Kees-Jan zou mij inwerken, maar die was al vroeg weer vertrokken. En mijn werkdag bij SkyDive RTV begon pas om twee uur in de middag. “Wen er maar aan”, zei Dikke Joep. “Je zult hem vaker niet dan wel zien. Hij is buiten dit bedrijf ook nog druk met zijn eigen bedrijfje en dat vindt hij veel belangrijker.”

Kees-Jan had Dikke Joep nog wel de opdracht gegeven om mij wegwijs te maken in de studio en deze week nog de uitzendingen van ‘SkyDive in de regio’ te verzorgen. Dan zou ik meekijken, en zo leren waar alle knopjes en schuifjes voor waren. Hoe ik een gesprek opnam, hoe ik de telefoon op de vork zette, hoe ik de telefoon doorzette, hoe ik de microfoon aanzette, hoe ik de items in de uitzending zette, hoe ik platen toevoegde aan de vaste speellijst en platen weghaalde, wat er allemaal inhoudelijk mogelijk was en nog veel en veel meer.

-“Je maakt dus de uitzending tussen vijf en zes, maar ook die tussen zeven en acht en tussen tien en elf. Maar die laatste twee zijn gewoon herhalingen, met andere muziek, zodat we makkelijk ICE scoren.”

-“ICE?”

-“Informatie, Cultuur, Educatie. We zijn een publieke omroep dus moeten we voor voldoende ICE zorgen. We mogen niet alleen maar plaatjes draaien.” Dikke Joep keek erbij als hij zeggen wilde: Jeetje wat een amateur.

-“Oja” Ik zou niet meer zeggen dat ik iets niet wist, besloot ik op dat moment. Tenminste, niet tegen Dikke Joep.

-“Nou, je krijgt eerst reclame na het nieuws van 5 uur. Daarna altijd eerst een liedje. Vervolgens de filler.” Hij keek me aan alsof ik ging vragen wat een filler is, maar ik zei niets. Ik glimlachte minzaam waarop Dikke Joep het dan toch maar vertelde: “Dat is de openingstune. Aan het eind daarvan zeg je dan Goedemiddag of iets dergelijks, en ’s avonds natuurlijk Goedenavond.”

-“Tuurlijk. Duidelijk”

-“Daarna meteen weer een plaatje, en daarna kun je de uitzending vullen, bijvoorbeeld met het weer, het stad en streeknieuws, de poll, twee interviews en dan ben je er wel zo’n beetje.”

-“Oké. Mooi. Child can do the laundry.”

Dikke Joep glimlachte. We konden beginnen.

UB 40 en Chrissie Hynde- I got you babe (1985, hoogste positie: 1)

We hebben het hier over 2006 en dat betekent in principe dat de meeste mensen in Nederland en zeker in mijn directe omgeving in het bezit waren van een kleine mobiele telefoon. Dat noemden we voor het gemak mobieltje. Dan wist iedereen wat je bedoelde. Mijn mobiele telefoon mocht de naam mobieltje niet hebben. Ik had ‘m al een paar jaar en hij was al jaren het onderwerp van spot geweest. Hij zag er dan ook uit als een kleine koelkast. Wat zeg ik: een kleine koelkast was er niks bij.

Als ik ergens naar toe ging deed ik ‘m altijd in een speciaal tasje. Daar kon ook een oplader bij. Het was namelijk zo dat wanneer ik gebeld werd op mijn koelkast, en gelukkig gebeurde dat maar zelden, deze binnen een minuut weer moest worden op geladen. Wat zeg ik: als ik er alleen maar naar keek, dan liepen de batterijen leeg. Het was dus tijd voor een nieuw mobieltje. Eentje die ook echt die naam mocht dragen.

Ik reed derhalve na het sollicitatiegesprek van de donderdagochtend als de wiedeweerga naar Nijmegen. Het was inmiddels droog geworden. Ik leverde de auto weer netjes bij Laurens en zijn gezin af, dronk nog een kopje thee, vertelde dat het best goed was gegaan, en stapte op de fiets weer terug naar huis. Terug was gemakkelijker dan heen. Dat was eigenlijk altijd zo, maar nu omdat het heuvelaf was.

Thuis aangekomen legde ik mijn mobiele koelkast direct op tafel aan de oplader. Kees-Jan had gezegd vanmiddag nog te bellen met de mededeling of hij het met mij wilde proberen. Of het mobiele nummer klopte dat op mijn Curriculum Vitae stond? Nou, dat dacht ik wel, Kees-Jan. Dat dacht ik, maar ik zei: “Ja ja, natuurlijk.” Ik wilde het apparaat immers niet uit het tasje halen. Dat zou slechts hoongelach tot gevolg hebben, en hoongelach kon me gestolen worden. Hoongelach was een hard gelag.

Om 15.30 uur ging mijn koelkast af. Het nummer herkende ik niet. Er stond 073. Dat betekende dat er gebeld werd vanuit Den Bosch. Kees-Jan woonde in Den Bosch. Het was Kees-Jan. Kijk, de voortekenen waren hartstikke duidelijk: Hier moest ik niet willen werken. Dit was niks voor mij. Wie schetste mijn verbazing dan ook, was het Anton Pieck, of was het Rien Poortvliet, feit was dat Kees-Jan meldde graag met mij in zee te gaan. In eerste instantie op freelance basis, voor 20 uur in de week, 4 uur per dag. Ik zou 10 Euro per uur krijgen, plus reiskostenvergoeding, en na twee maanden, als ik goed mijn best deed en aan de verwachtingen voldeed, zouden mijn werkzaamheden worden omgezet in een contract.

-“Eh,.. oké.”
-“Kun je morgen beginnen?”
-“Nee, nee, morgen is te vroeg, dan heb ik al verplichtingen.” Ik moest immers nog een nieuw mobieltje aanschaffen.
-“Maandag wel?”
-“Ja, ja, maandag wel. Leuk, dan begin ik maandag.”
-“En kun je dan dinsdagavond ook werken. Dan zijn de gemeenteraadsverkiezingen en we willen groots uitpakken. Live op radio, en bijdragen voor televisie voor de volgende dag.”
-“Eh, ja tuurlijk.”
-“Oké, tot maandag. Praten we dan verder en leg ik je alles uit”
-“Tot maandag”

Pointer Sisters – Fire (1978, hoogste positie: 1)

Nog steeds zo nat als een poedel, maar toch al wel enigszins droog achter de oren, was ik de voormalige brandweerkazerne van Vudel binnengestapt. Het mocht de naam kazerne niet hebben. Er was niet eens plek voor een brandweerfiets, zo klein was het. Ook was er geen bovenverdieping, dus via een gladde paal snel naar beneden glijden, ook daarvan kon geen sprake zijn.

Het pand bestond feitelijk uit 5 delen. Binnenkomend in het midden van het pand bevond zich de ontvangstruimte, met een tafel en 4 stoelen, die je voor een tientje bij de tweedehands verkoopwinkel kon krijgen. Links was een ruimte met 4 computers, sterk verouderd, in een ruimte die zo groot is als mijn schuur. Mijn schuur is twee meter bij drie meter. Dit was de redactie. Links achterin bevond zich nog een kleine ruimte, met twee computers, bestemd voor de acquisiteurs, zo bleek later. Die waren daar echter zelden of nooit te vinden.

Rechts van de in het midden gelokaliseerde ontvangstruimte waren de twee radiostudiootjes, waarvan er een niet geschikt was voor live-uitzendingen en bovendien stervenskoud vanwege de dampende airco. Hier zou ik vele uurtjes gaan doorbrengen. De andere was iets groter, daar kon men met een beetje goede wil zelfs met zijn drieën staan.

Helemaal achterin was de keuken. Er stond een koffiezetapparaat. Doorlopend kwam men in de wc, die zelden werd schoongemaakt zo liet ik mij vertellen door Kees-Jan de Waal. Er stonden ook (hoera!) drie volle asbakken in de keuken, die blijkbaar ook rookruimte was. O ja, er was ook een enorme inloopkast met pakweg 2000 cd’s. Toch nog iets moois.

In de redactieruimte zaten twee mensen te werken. Ik werd aan hen voorgesteld. De ene heette Wendy van Dijk. Niet te verwarren met dat tv-trutje van RTL 4. Nee, deze had dikke benen en een kont die nauwelijks boven haar knieën uitkwam. Nee, deze zou geen volle zalen trekken. De andere was Dikke Joep de Goeij, niet te verwarren met Ed de Goeij, de oud-doelman van Feyenoord. Hoewel hij wel dezelfde domme blik had. Maar deze de Goeij was nogal aan de gezette kant. Dat moeten zijn ouders geweten hebben, anders hadden ze hem geen Dikke Joep genoemd.

Dan was er nog de man van de ochtendradioshow, Guido Wijers, niet te verwarren met die schele Brabantse grappenmaker. Hoewel ze wel gemeen hadden dat ze beiden geen gevoel voor humor hadden. Guido was al weer naar huis gegaan, nadat zijn show was afgelopen. De enige live-show van SkyDive FM.

De twee andere betaalde krachten binnen SkyDive FM waren Tonny Verhoeven en Paula Smulders. Beiden waren niet aanwezig omdat beiden acquisiteurs waren en aldus verantwoordelijk voor de inkomsten. Er moesten advertenties worden verkocht, zendtijd, reclameblokken. En dat deed je zo min mogelijk aan de telefoon. Daarvoor ging je het spreekwoordelijke veld in. Of je deed het thuis, als dat een plek was waar je eventueel eventuele klanten wel kon ontvangen. Want in deze voormalige brandweerkazerne leek dat niet zo’n goed idee. Er mocht wel eens gestofzuigd worden.

“Innemend, vriendelijk en enthousiast zijn”, had Laurens 's ochtends gezegd. “Dat kun je best.” En dus gingen we zitten voor het sollicitatiegesprek in het midden van het pand, waar iedereen, mocht men daar zin in hebben, ons kon horen. En was ik mijn eigen innemende, vriendelijke en enthousiaste zelf. Die uitlegde waarom hij te laat was. “Wat een zooitje op de weg hiernaartoe. Het was één grote wegwerkzaamheid.” Het was de waarheid, en het leidde tot een glimlach bij hoofdredacteur en redactie. “Ja, dat is ook zo”, sprak Kees-Jan de Waal.

Crowded House – Weather with you (1992, hoogste positie:11)

Het weer op 2 maart 2006: Te koud voor de tijd van het jaar, en zeer regenachtig. Om het anders te zeggen: het kwam met bakken tegelijk uit de hemel. Is dat van belang? Toch wel. Ik was namelijk in die tijd nog niet in het bezit van een auto en treinen gaan er niet naar dat gedeelte van Noordoost Brabant waar ik een sollicitatiegesprek zou hebben. Laten we de plaats voor het gemak Vudel noemen. Dat is niet ver bezijden de waarheid.

Bovendien, in die tijd geloofde ik nog in symboliek. Alles was een Wet van Murphy, of op zijn minst een Catch 22. En het feit dat het regende, zoals gezegd, had mij destijds moeten waarschuwen. Had mij rechtsomkeert moeten doen maken, had mij moeten doen beseffen dat het beter was om drie jaar in mijn nest te blijven liggen dan drie jaar te werken bij SkyDive RTV. Maar ja, symboliek kan ook afleiden, en dus sloeg ik dit advies van de weergoden en van de voorzienigheid in de wind. Daar was immers genoeg van.

Enfin, ik moest dus een auto lenen van een toenmalige goede vriend. Laten we hem Laurens noemen. Dat is ver bezijden de waarheid, maar niet zo van belang voor dit tot nog toe zeer boeiende verhaal, al zeg ik het zelf. Ik had mijn netste zwarte spijkerboek aangedaan (die had je toen nog), een zwart colbertje over mijn netste zwarte blouse aangetrokken en mijn haren netjes in de gel gebeiteld. Vervolgens stapte ik op de fiets. Om twee kilometer verder bij Laurens en zijn gezin aan te komen, zo nat als een poedel, hoewel het over het algemeen meer mensen waren voor katten, maar dat terzijde.

Mijn zwarte broek was doordrenkt, maar erger: Mijn haren zaten niet meer op de juiste plek. Ik zag er een beetje uit als Hans Dulfer, de saxofonist uit de hoofdstad, die al twintig jaar zijn haren van de ene kant van zijn hoofd naar de andere kant kamt, zodat mensen niet zien dat hij eigenlijk hartstikke kaal is. Tja, ik deed het er maar mee.

Exact 8.45 uur liet ik per auto de stadsgrenzen van Nijmegen achter me. Het was druk op de weg. Het sollicitatiegesprek zou plaats hebben moeten vinden om 9.00 uur, ergens in het centrum van Vudel. Eh, dat ging ik niet meer halen. Ook was het zo dat de A50 in die tijd nog niet helemaal klaar was. Met name knooppunt Paalgraven (mag ik hier met mijn paal graven?) was een bouwput, dat het een zooitje was. De afslag Vudel Zuid bleek bovendien afgesloten (Later bleek dat die afslag vanaf de andere kant Vudel Centrum heette, en de volgende afslag, Vudel Centrum, werd weer vanaf de andere kant Vudel Noord genoemd. Tja, wat moet je als je in een dorp woont, maar de pretenties hebt waar een Amsterdammer zich voor zou schamen, maar dat terzijde). Toen ik mij dus om 9.45 uur in Oss terugvond, wist ik zeker dat ik het niet ging halen. Ook dat had best een teken mogen zijn.

Om 10.15 uur reed ik Vudel binnen en even later stond ik aan de balie bij de VVV. Waar zich SkyDive RTV bevond? En aan de Oude Markt, zegt u? Het schaap achter de balie had geen flauw idee (Over tekens gesproken). Ze bleek nieuw en niet onaantrekkelijk. Haar collega wist het wel. U rijdt terug, richting Nijmegen, en dan de eerste weg rechts, meteen weer rechts en dan is het aan uw linkerhand. SkyDive, tegenover het gemeentehuis.

Om 10.35 stapte ik binnen bij SkyDive RTV, aan de Oude Markt in Vudel. Het bleek een voormalige brandweerkazerne te zijn. Kees-Jan de Waal schudde mijn hand. Het bleek niet zijn echte naam. Het was een radionaam, want zijn echte naam was Gert-Jan de Wit. Tja. “Je bent laat”, zei Kees-Jan.

Mick Jagger – Let’s Work (1987, hoogste positie: 6)

”Met groot enthousiasme en vol verwachting laat ik u via deze brief weten, dat ik in aanmerking wil komen voor de functie van radiopresentator bij SkyDive RTV.”

Het was inmiddels bijna een mantra geworden.

Maar wat een openingszin. Zo krachtig, zo duidelijk, zo origineel ook. Als ze daar nog langs zouden lezen daar in Noordoost Brabant, dan wist ik het ook niet meer.

Het was destijds, en dan spreken we over begin 2006, hartstikke duidelijk allemaal. Ik was al van kinds-af-aan (vanaf mijn derde levensjaar ongeveer) een plaatjesdraaier geweest, had in mijn puberteit besloten journalist te gaan worden, had gewerkt bij de regionale omroep als radioverslaggever en daar stond dan ineens de vacature: “Wij zijn op zoek naar een gedreven radiopresentator en ambitieuze journalist.”

Tja, dat kon ik, dat wilde ik, dat vond ik leuk, en verdomd als het niet waar was: dat presenteren zou ik ook nog wel onder de knie krijgen. Hoe moeilijk kon dat nou zijn? Microfoon open en ouwehoeren maar, plaatje aankondigen en weer afkondigen, telefoontje plegen met een of ander raadslid over een of andere kwestie, zeggen dat het “zeven minuten over half zes” is, dat “het buiten regent”, er “een file staat op de A59 richting Den Bosch”, plaatje aankondigen en hup, er zat al weer een uurtje op.

Bovendien zou ik moeten gaan voice-tracken. Dus dat betekende dat het niet eens live was, maar hooguit live opgenomen, daarna gemonteerd, vervolgens je itempje dat je had opgenomen tussen de plaatjes, die de computer al voor je had uitgekozen, zetten, zeggen dat het ongeveer “tien over half zes is, maar het kan ook best wat later zijn, want ik heb hier geen klok”,.. zeggen dat het ”vanavond wel eens kan gaan regenen” en dat “het druk is op de weg, met name rond Den Bosch”,.. nee, dat kon ik wel.

En dus verzamelde ik wat geluidsopnamen van mezelf, gooide er een muziekje onder, kondigde het aan, lulde er nog wat onsamenhangends overheen en knalde het op een bandje. Dit liet ik vergezellen door een prachtige sollicitatiebrief, met briljante bovenstaande openingszin.

Toen ik ook nog de gaten in mijn Curriculum Vitae opvulde met een aantal interessante, verre reizen –“ ja mijnheer, ik heb maanden getrokken door Zuidoost Azië, fantastische tijd gehad, en inderdaad, twee jaar later heb ik gebackpackt in Midden-Amerika, fantastische tijd gehad”- wist ik bijna zeker dat we een winnaar hadden, ladies and gentlemen.

Een week later kreeg ik telefoon. De hoofdredacteur van SkyDive, luisterend naar de naam Kees-Jan de Waal, maar daar kon hij verder ook niet veel aan doen, wilde me graag uitnodigen voor een sollicitatiegesprek betreffende de eventuele presentatie van het radioprogramma “SkyDive in de regio”, het actualiteitenprogramma van SkyDive FM.

-Nou leuk, zie ik u volgende week.

Stereophonics - Mr. Writer (2001, hoogste positie: 96)

Ik heb geen pistool. Ik heb al 25 jaar geen pistool. Wat logisch is, want ik heb nog nooit een pistool gehad. En ik ben al 40.

Maar als ik een pistool had, dan schoot ik me iedere ochtend voor mijn kop, met zoveel tegenzin ga ik naar mijn werk.

Hoewel ik natuurlijk, als ik 25 jaar geleden een pistool had gehad, ik dit werk nooit had gehad, en dit verhaal nooit kon navertellen. Dus is het maar goed dat ik geen pistool heb en ook nooit heb gehad.

Hoewel ik, als iemand mij nu een pistool geeft of verkoopt, me afvraag of ik mezelf wel wat moet, kan of wil aandoen. Want ik kan ook mijn collega’s iets aandoen, de psychopaten.

Maar ja, toon maar eens aan dat je tien psychopaten als collega’s hebt, als jij degene bent met dat pistool in zijn hand, klaar om ze allemaal naar het hiernamaals te sturen.

Toon maar eens aan, dat jij met 10 idioten moet samenwerken, als je zelf ook niet helemaal honderd bent.

Toon maar eens aan dat jij gelijk hebt en de andere tien ongelijk, als zij zeggen dat die witte muur zwart is.

Toon maar eens aan dat jij de waarheid zegt, als die tien collega’s Brabanders zijn.

Want dat zijn het: Brabanders.

Hoe kon ik weten dat alle Brabanders bedriegers, leugenaars, achterbaksen en roddelnichten zijn?

Dat kon ik niet weten…

Maar ik weet het nu wel.

Ik overdrijf wellicht iets, want hoeveel Brabanders ken ik nu eigenlijk?

Best veel, inmiddels.

Ja, ik moet dit wellicht iets nuanceren. Niet alle Brabanders zijn leugenaars en bedriegers.

Alleen de Brabanders die ik ben tegengekomen in Noordoost Brabant, tijdens mijn werkzaamheden bij SkyDive.

SkyDive FM, ook wel SkyDive RTV genaamd. Lokale omroep met de pretentie van een regionale omroep. Ik heb er drie jaar gewerkt. Ruim drie jaar. Drie lange jaren. Van maart 2006 tot juli 2009.

En zoals afgesproken volgt nu op deze plek een verslag van de avonturen van een pretentieuze, creatieve, integere radiomaker. De waarheid.

Nu hoor ik u denken: de waarheid bestaat toch helemaal niet? Maar als de waarheid is, dat de waarheid niet bestaat, dan is dat de waarheid. En dan bestaat de waarheid dus wel degelijk. Anders kun je niet stellen dat deze niet bestaat, is het wel? Bovendien ben ik de enige betrouwbare bron die deze omroep ooit heeft voortgebracht. Dus: u doet het er maar mee.