Queen - The Show Must Go On (1991, hoogste positie: 6)

Ik kon er op wachten, en wachtte er ook op. Ieder moment kon de zin gezegd worden die Gekke Henkie graag zei. Nauwelijks geïnstalleerd in het nieuwe pand in de eerste week van de maand augustus klonk de zin als muziek in mijn oren. Kutmuziek. Muziek van Nick & Simon, of van Julio Iglesias. Niet echt iets om vaak te draaien, maar toch regelmatig voorbijkomend op SkyDive FM.

"Eh, heb je even, Bertje".

Die zin. Daar was ie dan. Weer.

Ik draaide mijn hoofd opzij, zei: "Ja hoor", en liep achter Gekke Henkie aan, zijn kantoor in. Het kantoor van waar hij precies kon zien, wat er allemaal in de redactieruimte gebeurde. Dat wil zeggen: het kantoor van waaruit hij precies kon zien of ík wel aan het werk was.

Gekke Henkie ging achter zijn bureau zitten. "Het is inmiddels alweer augustus", zei de mafketel, "en dat betekent dat je contract van een half jaar voorbij is. Omdat ik even niet heb opgelet, betekent dit dat het contract automatisch met een half jaar verlengd wordt. Dat was niet de bedoeling en dat zal me ook niet zomaar nog een keer gebeuren. Maar goed, dan weet je dat. Ik heb hier het contract. Wil je even een handtekening zetten?" Hij grijnsde er vervaarlijk bij. Zijn vieze, vuile grijnslach, waarmee hij uitdrukte mij volledig in zijn macht te hebben. "Zeker", zei ik alleen maar, keek naar het contract, zag dat het precies hetzelfde contract was als voorheen, en zette dus maar een krabbeltje. Dat hij de maand opzegtermijn vergeten was, zei mij voldoende. Ik had in ieder geval weer een half jaar speling, om een andere werkgever te zoeken.

"Maar iets anders, Bertje", vervolgde de idioot nadat ik mijn handtekening gezet had. "Zoals je weet volgen wij ieder weekend de twee hoofdklasseclubs Vudel '19, en Blauw Groen. Dat is een belangrijke televisie-uitzending, zowel voor SkyDive, als voor E3 Audio Visio. Het levert advertentie-inkomsten op een creëert veel goodwill in deze regio. Daarom willen we daar ook in het nieuwe seizoen mee doorgaan. Alleen ik heb zelf geen zin meer om dat iedere zondag te doen. Nou zat ik aan jou te denken, omdat jij een sportjournalistieke achtergrond hebt. Dus, zou jij dat niet willen doen, samen met Gerald, linkerhandje?"

"O?", bracht ik uit. "Eh", stamelde ik zinvol verder. Wat een rare man. Eerst mij vertellen dat mijn contract tegen zijn zin verlengd wordt, en vervolgens in 1 adem vragen of ik er een klus bij wilde hebben. Er klopte hier iets niet. Beetje vreemde tegenstrijdigheid. Hoewel dat voor de meeste tegenstrijdigheden gold.

"Ik betaal je dan 50 Euro, en dat hoeft verder niemand te weten, maar dat wordt dan zwart uitbetaald. Dat krijgt Gerald ook", onderbrak de stompzinnige mijn gestamel.

"Nou ja, op zich vind ik dat wel leuk, maar ik wil daar even over nadenken", antwoordde ik uiteindelijk.

"O", was reactie. "Nou, niet te lang, want over twee weken begint het seizoen al".

"Oké", zei ik dus, "je hoort het deze week nog". En ging weer terug naar de redactie, want er moest nog van alles gedaan worden.

Eigenlijk hoefde ik er natuurlijk helemaal niet lang over na te denken. Maar ik wilde natuurlijk wel proberen om er nog wat meer uit te slepen dan 50 euro, hoewel ik wist dat dit nooit financieel zou zijn. Dus twee dagen later zei ik tegen Gekke Henkie: "Gekke Henkie, heb je even?" en stapte zijn kantoortje binnen. Hij antwoordde niet, want hij wist natuurlijk waar ik voor kwam.

"Ik wil het wel doen", zei ik, "maar aangezien ik dan op zondag pas om een uur of 11 's avonds thuis ben, wil ik wel graag op maandag vrij zijn, en de 25 uren die ik werk verdeeld over de rest van de week zien. Bovendien moet er op zondag gegeten worden, en dus wil ik na het voetbal,- wanneer er gemonteerd en berichten geschreven moeten worden over het voetbal-, friet, of chinees, of een pizza declareren." Wist ik veel dat Gerald dat laatste al lang geregeld had, maar dat terzijde.

"Op maandag vrij?" fronsde Gekke Henkie.

"Ja, want dan werkt Kutje Lasagna toch, en hoeft er bovendien minder nieuws gemaakt te worden, omdat het voetbal uitgebreid wordt uitgezonden".

"O ja".

Na een kleine denkpauze van zijn kant ging Gekke Henkie uiteindelijk akkoord. De roosters van Kutje Lasagna, Fransje Lauda en mijzelf dienden iets aangepast te worden, maar voortaan zou ik het voetbal doen, en op maandag vrij zijn. En het leverde mij zo'n 200 Euro in de maand extra op. Ik zou zeggen: puntje voor mij.

Wat ik dan moest doen?, vroeg ik de zwakzinnige nog, maar dat moest ik maar aan Gerald vragen. Het krukje om op te zitten, een stopwatch, en pen en papier, dat had ik in ieder geval nodig tijdens de wedstrijd, maar dat lag allemaal klaar in de kluis. Oja, en na de wedstrijd interviews, en een verslag schrijven. Prima, de show kon wat mij betreft weer even verder gaan.  

Paolo Nutini - New Shoes (2007, hoogste positie: 42)

Ik wist dat het stond te gebeuren, maar ik was het alleen even vergeten, toen ik na mijn vakantie terugkwam op de voormalige brandweerkazerne aan de Nieuwe Markt in Vudel. Het was een teringbende, die maandag aan het eind van de maand juli in het jaar 2007. Ik zag het al van ver toen ik aan kwam wandelen. Maar niet nadat ik Jack, mijn schitterende Fordje, achter het pand had geparkeerd. Men was druk in de weer met spullen uit het pand te sjouwen. Er werd overduidelijk verhuisd. Oja, dat was vandaag.

"Hey, wordt er vandaag verhuisd?", riep ik dan ook tegen twee vrijwilligers. De sociaal gestoorde werklieden, die geen naam mochten hebben, keken me aan alsof ze zeggen wilden: "Ja duh, dat zie je toch, stomme niet-Brabander". En gelijk hadden ze. "Leuk!", riep ik. Ik was immers gek op verhuizen.

Binnen waren Jochem Paardenstaart en Sander Parkinson druk in de weer met het afbreken van de radiostudio. Een groot deel daarvan was blijkbaar al tijdens het weekend gedaan, want in het nieuwe pand, zo werd mij verteld, stond de Noodband te draaien. Ik had namelijk durven vragen of er dan vandaag geen radio gemaakt werd? Inderdaad, keek de regelmatig diep in willekeurig welk glaasje kijkende Paardenstaart mij aan. Vandaag geen live radio. Alleen de Noodband. Non-stop muziek. Uit de jaren 80, en de jaren die daarop volgen.

Zelf had ik natuurlijk toch weer een schitterend SkyDive Journaal te maken. En er was nog helemaal niets. Mijn hart maakte dan ook een klein sprongetje toen mij te binnen schoot dat ik natuurlijk een prachtig televisie-item kon maken van de verhuizing van RTV SkyDive. Vanuit het centrum van Vudel naar een geïndustrialiseerde buitenwijk. "Hey, kunnen we dit niet filmen, voor het journaal?", opperde ik dan ook.

De apekoppen keken me schaapachtig aan. Hoe kon dit nou een journaalitem zijn? Nou, legde ik uit, de verhuizing van een van de grootste lokale omroeporganisaties in Nederland (ja, echt waar!), vanuit het centrum van een plaatsje in Noord-Brabant Noord-Oost, naar een plekje aan de rand van datzelfde plaatsje, was wel degelijk nieuws. Bovendien handig voor de regionale incestueuzen als ze de radio of televisie nodig hadden voor commerciële doeleinden. Wellicht. En dat ze het nieuwe pand aan Groenendal konden vinden. Voortaan. Dus dat zouden we ook moeten filmen.

Ik keek een van de vrijwilligers aan, van wie ik wist dat hij wel eens een camera in zijn poten had gehad, en dat niet eens onaardig had gedaan. "Zin om plaatjes te schieten?", vroeg ik deze jongeman, die luisterde naar de naam Thijsje Oeneman. Maar dat terzijde. "Ja, natuurlijk!", reageerde hij met een enthousiasme die ik zelden had gezien of gehoord ten tijde van mijn avonturen op de sociale werkplaats in Vudel.

Zo gezegd, zo gedaan. Thijsje Oeneman regelde een cameraatje bij Gekke Henkie, en begon daarna beelden te schieten van de ontmantelde radiostudio, van het pand zelf, van het inpakken van dozen, en van het laden van die dozen in een gereed staand busje.

Zo'n 50 meter van het pand vandaan hing aan een lantaarnpaal een bordje met daarop de naam RTV SkyDive. Het bordje wees in de richting van de bijna-voormalige radiostudio. Ook dat filmde Thijsje Oeneman, terwijl ik op een kratje ging staan en het bordje de andere kant op draaide, richting de plek waar zich ongeveer de nieuwe radio-en televisiestudio's moesten bevinden. Voor het eerst was ik zelf vrijwillig onderdeel geweest van het beeld. Ach, dat moest maar een keer.

Vervolgens stapten we in het busje, camera voorin gemonteerd, zodat Thijsje Oeneman de hele weg kon filmen die het busje zou afleggen naar het nieuwe pand aan Groenendal. Of is het op Groenendal? Of in Groenendal?

Was nog een flink stuk rijden. Toch wel 10 minuten. En daar aangekomen schoten we natuurlijk nog plichtmatige beelden van het nieuwe pand, de bordjes buiten, de studio's, de redactieruimte, de ontvangsruimte, en het straatnaambordje: Groenendal.

Item klaar, monteren maar. Onder de beelden hoorde natuurlijk muziek. We besloten tot Paolo Nutini met New Shoes. Een klein hitje uit die tijd, en natuurlijk heel toepasselijk. Potverdorie, Thijsje Oeneman en ik konden niet anders dan constateren dat we dat toch maar mooi hadden gefixt. En het zag er nog leuk uit ook.

Dat Gekke Henkie en zijn rechterhandje Steven het nodig vonden om later te melden dat ze het een nauwelijks nieuwswaardig televisie-item vonden, kon mij allang niet meer deren. Dat bepaalde ik mooi lekker zelf. Ze konden de pot op. Al was het dan een prachtige nieuwe wc-pot, ook geschikt voor gehandicapten.

Madonna - Holiday (1983, hoogste positie: 7)

Veel gebeurde er in eerste instantie niet in de zomer van 2007. Dat wil zeggen: Te weinig om in dit verhaal nader op in te gaan. Kutje Lasagna werd ingewerkt, en dat ging op de televisie sneller dan op de radio: Fransje Lauda moest het vak van nieuwsredacteur gaan leren, en dat moet-ie tot op de dag van vandaag; Jochem Paardenstaart ging zijn radioprogramma in de ether gooien, maar dat zou nooit wat worden, al was het alleen maar omdat hij niet te verstaan was, toch wel belangrijk voor een radiomaker; en Sander Parkinson deed het goed op de radio, maar wilde veel meer gaan doen; en ik, ik fietste overal een beetje tussendoor. Deed mijn best, zonder echt mijn best te doen.

Er gebeurde nooit veel in Vudel en directe omstreken. Al vond men daar van wel. Behalve dan dus in de zomer, dan was men het er over eens dat er weinig gebeurde. En dus kon het zo zijn dat ik ergens in de maand juli vakantie nam. Daar had ik zelfs recht op, al stond Gekke Henkie me raar aan te kijken, toen ik meldde twee weken vrij te willen hebben. Hij keek altijd raar uit zijn gezicht, wilde eigenlijk nee zeggen, maar wist donders goed dat dat niet kon. Het stond verdorie in mijn schitterende contract, nietwaar?

Ik had twee weken vakantie. En om mijn goede wil te tonen meldde ik en passant dat ik bereikbaar was in mijn vakantie, mocht Sander Parkinson of Jochem Paardenstaart een update willen vanaf de Nijmeegse Vierdaagse annex de Vierdaagsefeesten. Er waren vast wel Vudelnaren, of Volkelnaren of rare gereformeerden uit Keldonk die meeliepen, dus dat kon mooi een excuus zijn, en kon gezien worden als die verdomde ICE. Ook van belang in de komkommertijd. Maar dat ze het niet waagden, mij te bellen tijdens de vakantie. Sander Parkinson zei: "Ik bel niet hoor, tijdens je vakantie". En daar hield hij zich aan. Jochem Paardenstaart zei: "Ik denk dat ik wel even bel tijdens de Vierdaagse. Goed voor de ICE." En dat deed ie ook nog, de lelijke stinkerd. Ik pakte echter niet op.

Twee weken. Op vakantie gaan kon er financieel niet af. Dus was het twee weken thuis rommelen, af en toe wat mensen bezoeken, veel bier en wijn drinken, beetje hannesen in de tuin, en solliciteren. Heel veel solliciteren. Het zou toch een keer gaan lukken? Een andere baan vinden, waarin ik wel fatsoenlijk betaald en gewaardeerd werd? Ik was inmiddels toch ervaren genoeg? Kon enige kwalificaties overleggen? Maar nee, het mocht op dat moment nog niet zo zijn. Blijkbaar had ik nog enige avonturen in fucking Brabant NoordOost te beleven. Ik was er nog niet klaar.

Ik kon tijdens de vakantie ook niet laten, om via de computer te luisteren naar de internetversie van SkyDive FM, en aan het eind van de dag even kijken welk item ze tijdens deze rustige periode in het SkyDive Journaal hadden gestopt. Noem het beroepsdeformatie, maar van een afstand kijken naar de bagger waar je tot aan je nek in zit, kan best louterend werken. Hoewel ik het niet nodig had, want ik was me wel bewust van de stront in en achter mijn oren.

Welke idioot het besloten had weet ik niet, maar ik hoorde opeens Fransje Lauda nieuwslezertje spelen. Onze gemotoriseerde Wajonger probeerde te vertellen in het radionieuws dat er weer eens iemand tegen een paaltje was gereden. En er was brand in een prullenbak. Tenminste, ik geloof dat hij dat zei. Het kan ook zijn dat iemand tegen een prullenbak was gereden, en dat zijn sjaaltje toen in brand vloog. Ik verstond er niks van. Die kon je echt met goed fatsoen niet op de radio loslaten. Dat zou ik wel even terugdraaien als ik terug was.

Hoewel, ik moest me nog even rustig houden misschien. Het eerste halfjaarlijkse contract zat er bijna op, en ik wilde nog wel een half jaar door, zodat ik in ieder geval de mogelijkheid had om vanuit een betaalde situatie op zoek te gaan naar ander werk. Dat was immers beter. Dus, nee, ssst, slapende Gekke Henkie nog even niet wakker maken. Koest houden na de vakantie. Gedeisd. Ik had niet voor niets twee weken in juli vrij genomen, zodat deze eerste contractuele periode gladjes voorbij zou gaan. Gladjes? Wat je gladjes noemt. Niettemin, er gebeurde weinig in de zomer van 2007. En dat was best even prima. Houden zo. Niks meer aan doen. De vlam zou vast nog wel een keer weer in de pan slaan. Of in een prullenbak.

A-ha - The Sun Always Shines on TV (1986, hoogste positie: 4)

Als het ging om nieuws, -nieuws kennen en herkennen, nieuws duiden, nieuws verslaan en melden en dergelijke-, was al snel duidelijk dat Kutje Lasagna nog een hoop te leren had. Dat bleek wel toen zij zich dan ook echt aandiende in de voormalige brandweerkazerne vlakbij het stadhuis (of was het gemeentehuis?) in het centrum van Vudel.

Natuurlijk, ze had wat geschreven voor het plaatselijke sufferdje, en kende daardoor een aantal mensen, maar van een echt uitgebreid netwerk kon nauwelijks sprake zijn. Ik had in een jaar tijd meer mensen die van belang zijn voor de dagelijkse nieuwsvoorziening leren kennen, dan deze ietwat kort uitgevallen jongedame. Mijn verbazing was dan ook niet groot toen ze het nodig vond om mee te delen dat nieuws niet "echt helemaal haar ding was".

"Nieuws is eigenlijk niet echt helemaal mijn ding", zei ze op een rustige middag, ergens aan het eind van de lente in 2007. Ze was meer van de televisie. Had immers een opleiding in die richting gedaan. Dit was dan ook haar kans om haar droom te verwezenlijken. Daarom had ze ook ja gezegd op de vraag om voor E3 Audio Visio te gaan werken, hoewel ze er financieel niet op vooruit ging. Er was haar in het vooruitzicht gesteld dat er volop ruimte was om prachtige televisie te gaan maken. Natuurlijk, hoe kon iemand daar nou op tegen zijn: prachtige televisie. Maar, ruimte zat?

Er moest iedere dag een journaal worden gemaakt, items voor de radio, nieuwsberichten voor het radiobulletin, teletekst en kabelkrant. Me dunkt, ruimte zat. Het was al heel wat als dat iedere dag lukte, voordat de beroemde deadline was verstreken.

Maar het schepsel, dat duidelijk niet gezegend was met hele dure shampoo gezien haar kapsel, had er lang en breed over nagedacht. Ze had er zelfs al over gesproken met Gerald, linkerhandje, die maar wat graag af wilde van de plichtmatige journaalitems, en veel liever SBS-achtige televisie wilde gaan maken.

Ze hadden zelfs al een script in elkaar geflanst. Beiden zouden een serie gaan maken over bejaarden die in het moestuintje achter het verzorgingstehuis plantjes, bloemen en groenten verbouwden. Tijdens het verzorgen van dat groene spul zouden de oude mensen worden geïnterviewd over de groenten, over de planten, en natuurlijk over het leven als zodanig. Het liefst natuurlijk met de nodige ellende. Omroep Max avant la lettre.

- "Zou je ook moeten doen", opperde Kutje Lasagna vervolgens.

- "Wat?", sputterde ik tegen.

- "Nou, een programma maken, een mooie televisieserie over geschiedenis, of sport, of muziek. Over iets dat jou interesseert."

- "En wanneer zou ik dat dan moeten gaan doen, in mijn 25-urige werkweek à 1100,- Euro per maand?" Een zekere irritatie klonk daar wel in door.

- "Nee, dat moet je in je eigen tijd gaan doen", fluisterde het muisje.

- "In mijn eigen tijd? Ik ben Gekke Henkie niet! Die zit een paar honderd meter verderop!" Ook daar was wel enige irritatie in terug te horen.

- "Ja, en dan ga je op zoek naar sponsors en adverteerders, zodat je er ook nog wat aan overhoudt ook", probeerde ze nog. "Wij hebben Tonny Verhoeven ook op pad gestuurd om advertenties te verkopen rondom het programma."

- "Ach, Kutje toch. Als het allemaal zo eenvoudig was, dan deden we dat toch allang." Ik zuchtte me een slag in de rondte. "Maar ik zal er eens over nadenken."

Sympathiek hoor, mensen met enige ambitie. En het dient gezegd: Voor mijn CV zou het geen slechte zaak zijn als ik iets kon tonen dat ik zelf geproduceerd, geregisseerd, verteld, geschreven en gemaakt zou hebben. Mocht ik tenminste nog door willen in dit vak. En dat wilde ik eigenlijk wel. Ik stuurde niet voor niets met enige regelmaat allerlei sollicitatiebrieven de wijde radio- en televisiewereld in. Maar ja, in mijn eigen tijd. Ik had toch meer te doen?

Overigens zou het bij deze ene poging van Kutje Lasagna blijven. Geen waardering, geen geld, geen interesse, geen tijd, ingehaald door de harde waarheid van het leven. Ja, die zou nog wel op de koffie gaan komen.

Beckie Bell - Steppin' Out Tonight (1992, hoogste positie: 4)

-"Nou, de komkommertijd is wel weer aangebroken hè? Er is echt helemaal geen nieuws." Fransje Lauda zuchtte, met verhit hoofd, ongetwijfeld vanwege de vele Bacardi-cola's die de vorige avond zijn scootmobieltje waren gepasseerd. Nee, een ongelooflijk arbeidsethos kon je deze Wajonger niet ontzeggen, als het om cafébezoek ging.

-"Er is altijd nieuws, Fransje", antwoordde ik, niet te beroerd om mensen van een jongere leeftijd tegen te spreken, of op hun nummer te zetten. "Zelfs als er geen nieuws is, is er nieuws, want dan is het feit dat er geen nieuws is nieuwswaardig genoeg om bij stil te staan."

Het jong keek me aan, en kon het niet laten om in lachen uit te barsten. Oké, pluspuntje voor Fransje Lauda.

Niettemin, om de redactie enigszins in de zomermaanden tegemoet te komen, had E3 Audio Visio besloten om tijdens die periode een extra programma te maken en ook uit te zenden op SkyDive TV. Hierdoor hoefde de redactie nog maar één nieuwsitem aan te leveren voor het Tv-journaal. Het was een ideetje geweest van Gerald linkerhandje, en ik moet zeggen, deze Ossenaar heeft slechtere ideeën gehad.

Het programma heette De Step. In dit programma zou een min of meer bekende Vudelnaar achter het busje geïnterviewd worden terwijl hij zich vervoerde op, hoe kan het ook anders, een step. In het busje zaten dan de interviewer en de cameraman, uiteraard Gerald zelf. Gekke Henkie zat achter het stuur van het busje. De interviewer was een oude bekende: De vader van Steven rechterhandje. Hij deed dat vrijwillig. Ik had het graag gedaan uiteraard, maar dat zag Gekke Henkie niet zitten. "Kutje Lasagna mag het misschien wel doen", en de satanische grijns van de paardenlul sprak daarbij verder boekdelen.

De min of meer bekende Vudelnaar die geïnterviewd zou worden voor het programma bewoog zich bijvoorbeeld in de politiek, in de sport, de wetenschap, de kunst, het theater, maar het kon ook de slager zijn, als die zich maar maatschappelijk inzette, en bij voorkeur adverteerde, of van plan was te gaan adverteren, op SkyDive RTV. Het kon dus in principe iedereen zijn.

De man of vrouw werd eerst thuis allerlei vragen gesteld, vervolgens volgde de rit op de step over Vudelse wegen, en dan werd gestopt bij de werkplek van het slachtoffer, waarna het item werd afgesloten. Uiteraard kon het ook andersom zijn.

Gekke Henkie had al flink wat mensen bereid gevonden die mee wilden werken aan De Step, maar hij zocht er nog een paar uit de omliggende kerkdorpen.

- "Heb je al aan Hans Maassen gedacht?", probeerde ik toch maar van enig nut te zijn.

- "Wie?", vroeg de stompzinnige.

- "Hans Maassen. Die komt toch officieel uit Zijtaart? Of uit Boerdonk?"

De stinkerd keek me aan:

-""Wie is in hemelsnaam Hans Maassen?"

- "Ach die ken je toch wel? De cabaretier. Een van de beste van Nederland!"

Het bleef even stil.

- "O, je bedoelt Theo Maassen," verzuchtte de ouwe gek. "Die wil niet."

Tot zover mijn indrukwekkende bijdrage aan het programma De Step. Ik kreeg er een kleur van. Een blunder die de boeken in kon. Hans Maassen. Ja, die kende ik wel. Maar die bevond zich in mijn eigen kennissenkring. Had weinig met cabaret te maken.

Fransje Lauda glimlachte erbij. Hij opperde Anky van Grunsven. Die kwam immers uit Erp. Gekke Henkie gromde nog wat, dat hij ook al aan haar had gedacht, haar zelfs al benaderd had, maar haar echtgenoot had laten weten dat ze niets met SkyDive te maken wilden hebben.

-"O, waarom dan niet?", had onze gemotoriseerde rossige vriend nog gevraagd.

-"Ze heeft een hekel aan SkyDive", besloot Gekke Henkie.

Goh, hoe kon dat nou.

Golden Earring - When the Lady smiles (1983, hoogste positie: 1)

Hoewel rust niet echt veel voorkomt in mijn leven, niet tijdens mijn avonturen bij SkyDive FM en ook niet daarna, was de lente van 2007 en de aansluitende zomer, zeker als ik er met terugwerkende kracht op terugkijk, in verhouding niet de meest hectische periode. Dikke Joep was weg, en ik deed waar ik zin in had. Dacht ik.

En dus deed ik nog maar weer eens voetbal. Immers: de plaatselijke dorpsvereniging in Zijtaart, OranjeZwart ,bestond 60 jaar en daar mocht ook wel eens aandacht aan besteed worden. Tuurlijk, we vulden iedere dag een Tv-journaal met allerlei interessante zaken, zoals een nieuw speeltoestel op een lagere school, een hardloopwedstrijd voor het goede doel op een lagere school, het afscheid van meester Hans op een lagere school, de laatste schooldag voor basisschoolleerlingen en het reclamebeleid in Vudel, maar dit verhaal moet nog even eerst verteld worden.

Kutje Lasagna had namelijk besloten om, hoewel ze vakantie had, mee te gaan op een reportage met mij en Steven, rechterhandje, om alvast de sfeer een beetje te proeven. Ik had haar zo wel kunnen vertellen dat de smaak van de sfeer niet echt naar meer deed verlangen, maar we hadden nog geen twee woorden tegen elkaar gezegd, dus dat zou raar zijn.

Op naar Zijtaart. We zeiden niet veel tegen elkaar, Steven rechterhandje en ik. We hadden elkaar weinig meer te melden sinds hij het nodig vond om na het vertrek van Dikke Joep te zeggen dat ik de volgende was die het gat van de deur zou zien. Kutje Lasagna zei ook niet veel, en als ze al wat zei, dan verstond ik het niet.

Daar aangekomen schoten we de plichtmatige plaatjes van de ingang van het terrein, van de velden, van de jongeren die daar een voetbaltoernooi aan het spelen waren -altijd leuk, kinderen die een camera zien. Ze doen zo heerlijk gek, en als je ze een microfoon onder hun snufferd houdt, dan zeggen ze zo heerlijk helemaal niets-, van de feesttent waar de Band Zonder Banaan zou gaan optreden, en we interviewden de voorzitter met de prijzenkast op de achtergrond, uiteraard gelokaliseerd in de kantine. Een uurtje werk. Meer tijd hoefde dat niet te kosten.

- "Doen jullie dat altijd zo?", fluisterde het schaap achterin de auto, op de terugweg.

- "Zegt ze?", vroeg ik, want ik verstond er niets van.

-"Nou, zo, zonder echt idee, een beetje beelden maken en zomaar wat kinderen filmen en interviewen, en nou ja,.. zo, zonder draaiboek?"

Ach goh, het schaap had een televisieopleiding gedaan.

-"Ja, meestal wel. Ik heb nog meer te doen," antwoordde ik. Dat was ook zo. Al het nieuws lag nog op me te wachten, (dat kon ik moeilijk aan Fransje Lauda, Sander Parkinson of Jochem Paardenstaart overlaten, gehandicapt, dyslectisch en autistisch als zij waren), er moest nóg een item gemaakt worden voor tv, ik moest nog een radio-item maken, en natuurlijk moesten er nog nieuwsbulletins voor de radio opgenomen worden.

-"Als je met een draaiboek werkt, dan gaat het toch veel gemakkelijker? Tenminste, zo heb ik dat geleerd. Denk je niet, Steven rechterhandje?"

-"Ja, ik denk het ook", zei het onbetrouwbare sujet. Mooi woord, sujet, dat wel.

Even later stonden we nog even na te hijgen in het pand van E3 Audio Visio, toen het kleine propje fluisterde tegen Gekke Henkie: "Als we een draaiboek gaan samenstellen,.. een script,..waarin ook de contactpersonen staan vermeld, en waarin de aanleiding van het tv-item, en regie-aanwijzingen, en het doel, en de ideeën staan vermeld, dan is het volgens mij veel prettiger werken. Is het goed als ik dat uit ga werken en een soort van conceptdraaiboek op ga stellen in mijn vakantie?"

-"Eh, nou, eh, ja, ja, natuurlijk", stamelde de mafketel. "Jij hebt het straks voor het zeggen op de redactie, dus je doet maar zoals jíj denkt dat goed is."

Hij grijnsde daarop mijn kant op. Dat had hij niet hoeven doen, maar hij vond het blijkbaar toch nodig. Steven, rechterhandje, stond erbij en grijnsde me ook recht in mij gezicht. Kutje Lasagna kreeg een kleur, en keek me met grote ogen aan. Het wicht wist nog van niets. Hoe schattig.

-"Hè gezellig", zei ik alleen maar, en liep vervolgens de deur uit. Op weg naar de brandweerkazerne. Er lag immers nog veel werk op me te wachten.

Simple Minds - Alive and Kicking (1985, hoogste positie: 2)

Een keer in de twee weken ging de bijna-bejaarde mafketel met zijn linkerhandje Gerald naar een voetbalwedstrijd van de plaatselijke hoofdklassevoetbalclub, Vudel '19. Dan zaten ze boven op de hoofdtribune, Gerald met camera op statief, Gekke Henkie met pen en papier op een krukje ernaast. Gerald, niet echt een voetballiefhebber, had ooit, een aantal jaren geleden, het lumineuze idee gekregen om voetbal uit te gaan zenden op SkyDive TV. Dat zou kijkers, sponsors en dus geld in het laatje brengen. Niet eens zo gek gedacht, vond ook Gekke Henkie. En zo ware het dus geschied.

Het was een koddig gezicht, die twee op de hoofdtribune, Gerald staand, Gekke Henkie op een krukje ernaast, de hoogtepunten turvend.

"Of het niet iets voor jou is? Jij had toch een sportjournalistieke achtergrond?", vroeg Gekke Henkie in het voorjaar van 2007.

"Zeker", antwoordde ik, nooit verlegen als het om de waarheid ging.

"En je houdt toch van voetbal?"

Ook dat kon ik niet helemaal ontkennen, hoewel ik eigenlijk alleen een liefhebber van goed voetbal ben. Matig tot slecht voetbal kon me gestolen worden. Toch antwoordde ik bevestigend.

"Heb jij dan geen zin om aanstaande zondag de voetbalwedstrijd van Vudel '19 tegen Schijndel te verslaan? Je krijgt er 50 Euro voor. Zwart."

Hoe kon ik daar nou nee op zeggen? Dus dat zei ik dan ook niet. En daar zaten we dan, Gerald en ik, op een zondagmiddag in mei, bovenop de hoofdtribune, aan het eind van de competitie. Het was een koddig gezicht.

Ik turfde hoogtepunten. Het waren er niet veel. Door op te schrijven in welke minuut de kopbal van welke speler van Vudel '19 net over ging, kon Gerald na afloop snel monteren. Hij hoefde alleen maar de minuut in de twee uur durende opnames op te zoeken, en hij had de beelden al gevonden, die dan geschikt waren voor de samenvatting. De samenvatting die toch wel tien minuten zou duren, en vanaf zondagavond laat tot en met woensdagmiddag werd uitgezonden, ieder uur, net na het SkyDive Journaal. Met reclames daaromheen, die Tonny Verhoeven verkocht had. Maar dat terzijde.

Na afloop van de wedstrijd werden er vragen gesteld aan de coach van Vudel '19. Dat interviewtje voor de camera werd al sinds jaar en dag gedaan door een vrijwilliger van SkyDive FM, een echte man van de streek, fan van Vudel '19, en iemand die er werkelijk de kloten verstand van had. De vragen die hij stelde, waarbij hij zelf langer aan het woord was dan de coach, waren te belachelijk voor woorden. Een flutinterview na een flutwedstrijd, die eindigde in 1-1. Maar ook dat terzijde.

Ik kon dan ook niet anders zeggen tegen Gekke Henkie toen hij er de volgende dag ernaar vroeg, dan dat ik de volgende keer, wanneer er een volgend keer zou komen, ik zelf de vragen zou stellen aan willekeurig welke hoofdrolspeler in de wedstrijd dan ook, want het was een flutinterview van die vrijwilliger geweest. Met nauwelijks enige journalistieke importantie.

Waarop Gekke Henkie de dag daarna, ten overstaan van de voltallige groep, meldde dat hij had besloten dat de betreffende vrijwilliger nooit meer vragen mocht stellen na afloop van een voetbalwedstrijd, want het was een flutinterview geweest, met nauwelijks enige journalistieke importantie. Vond Gekke Henkie zelf. Want hij had er kijk op. Dat hij exact dezelfde woorden gebruikte als ik, kon niet anders dan als toeval worden aangemerkt.

Het meest opmerkelijke moment moest misschien nog wel komen, toen hij me even later apart nam met zijn beroemde zinsnede: "Bertje, heb je even voor mij?" Dat betekende doorgaans weinig goeds, maar dit keer meldde de idioot dat hij zelf wilde stoppen met het verslaan van voetbal, -hij wilde ook wel eens vrij op zondag-, en of dat in het nieuwe seizoen niet iets voor mij was, uiteraard zwart betaald. Huh? Maar hij ging me toch ontslaan? Dat wil zeggen: mijn contract niet verlengen op 1 augustus, als ik er een half jaar op had zitten? Plus natuurlijk dat jaar als freelancer, maar dat telde niet mee, en dient dus terzijde te worden vermeld. Welk spelletje speelde Gekke Henkie hier nu weer? Machiavellistische spelletjes? Aantrekken, afstoten, onzeker maken, beloftes maken en weer breken, ontslaan, aannemen, of toch weer wat anders?

Ik zei dat ik er over na zou denken, waarbij ik al wist dat ik er opnieuw "ja" op zou antwoorden, met als voorwaarde dat ik dan de maandag na een voetbalwedstrijd vrij zou hebben. Dat zou 'm leren. Als mijn contract tenminste werd verlengd, want daar zag het op dat moment verder nog helemaal niet naar uit.