Als het ging om nieuws, -nieuws kennen
en herkennen, nieuws duiden, nieuws verslaan en melden en
dergelijke-, was al snel duidelijk dat Kutje Lasagna nog een hoop te
leren had. Dat bleek wel toen zij zich dan ook echt aandiende in de
voormalige brandweerkazerne vlakbij het stadhuis (of was het
gemeentehuis?) in het centrum van Vudel.
Natuurlijk, ze had wat geschreven voor
het plaatselijke sufferdje, en kende daardoor een aantal mensen, maar
van een echt uitgebreid netwerk kon nauwelijks sprake zijn. Ik had in
een jaar tijd meer mensen die van belang zijn voor de dagelijkse
nieuwsvoorziening leren kennen, dan deze ietwat kort uitgevallen
jongedame. Mijn verbazing was dan ook niet groot toen ze het nodig
vond om mee te delen dat nieuws niet "echt helemaal haar ding
was".
"Nieuws is eigenlijk niet echt
helemaal mijn ding", zei ze op een rustige middag, ergens aan
het eind van de lente in 2007. Ze was meer van de televisie. Had
immers een opleiding in die richting gedaan. Dit was dan ook haar
kans om haar droom te verwezenlijken. Daarom had ze ook ja gezegd op
de vraag om voor E3 Audio Visio te gaan werken, hoewel ze er
financieel niet op vooruit ging. Er was haar in het vooruitzicht
gesteld dat er volop ruimte was om prachtige televisie te gaan maken.
Natuurlijk, hoe kon iemand daar nou op tegen zijn: prachtige
televisie. Maar, ruimte zat?
Er moest iedere dag een journaal worden
gemaakt, items voor de radio, nieuwsberichten voor het radiobulletin,
teletekst en kabelkrant. Me dunkt, ruimte zat. Het was al heel wat
als dat iedere dag lukte, voordat de beroemde deadline was
verstreken.
Maar het schepsel, dat duidelijk niet
gezegend was met hele dure shampoo gezien haar kapsel, had er lang en
breed over nagedacht. Ze had er zelfs al over gesproken met Gerald,
linkerhandje, die maar wat graag af wilde van de plichtmatige
journaalitems, en veel liever SBS-achtige televisie wilde gaan maken.
Ze hadden zelfs al een script in elkaar
geflanst. Beiden zouden een serie gaan maken over bejaarden die in
het moestuintje achter het verzorgingstehuis plantjes, bloemen en
groenten verbouwden. Tijdens het verzorgen van dat groene spul zouden
de oude mensen worden geïnterviewd over de groenten, over de
planten, en natuurlijk over het leven als zodanig. Het liefst
natuurlijk met de nodige ellende. Omroep Max avant la lettre.
- "Zou je ook moeten doen",
opperde Kutje Lasagna vervolgens.
- "Wat?", sputterde ik tegen.
- "Nou, een programma maken, een
mooie televisieserie over geschiedenis, of sport, of muziek. Over
iets dat jou interesseert."
- "En wanneer zou ik dat dan
moeten gaan doen, in mijn 25-urige werkweek à 1100,- Euro per
maand?" Een zekere irritatie klonk daar wel in door.
- "Nee, dat moet je in je eigen
tijd gaan doen", fluisterde het muisje.
- "In mijn eigen tijd? Ik ben
Gekke Henkie niet! Die zit een paar honderd meter verderop!" Ook
daar was wel enige irritatie in terug te horen.
- "Ja, en dan ga je op zoek naar
sponsors en adverteerders, zodat je er ook nog wat aan overhoudt
ook", probeerde ze nog. "Wij hebben Tonny Verhoeven ook op
pad gestuurd om advertenties te verkopen rondom het programma."
- "Ach, Kutje toch. Als het
allemaal zo eenvoudig was, dan deden we dat toch allang." Ik
zuchtte me een slag in de rondte. "Maar ik zal er eens over
nadenken."
Sympathiek hoor, mensen met enige
ambitie. En het dient gezegd: Voor mijn CV zou het geen slechte zaak
zijn als ik iets kon tonen dat ik zelf geproduceerd, geregisseerd,
verteld, geschreven en gemaakt zou hebben. Mocht ik tenminste nog
door willen in dit vak. En dat wilde ik eigenlijk wel. Ik stuurde
niet voor niets met enige regelmaat allerlei sollicitatiebrieven de
wijde radio- en televisiewereld in. Maar ja, in mijn eigen tijd. Ik
had toch meer te doen?
Overigens zou het bij deze ene poging
van Kutje Lasagna blijven. Geen waardering, geen geld, geen
interesse, geen tijd, ingehaald door de harde waarheid van het leven.
Ja, die zou nog wel op de koffie gaan komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten