Ik wist dat het stond te gebeuren, maar
ik was het alleen even vergeten, toen ik na mijn vakantie terugkwam op
de voormalige brandweerkazerne aan de Nieuwe Markt in Vudel. Het was
een teringbende, die maandag aan het eind van de maand juli in het
jaar 2007. Ik zag het al van ver toen ik aan kwam wandelen. Maar niet
nadat ik Jack, mijn schitterende Fordje, achter het pand had
geparkeerd. Men was druk in de weer met spullen uit het pand te
sjouwen. Er werd overduidelijk verhuisd. Oja, dat was vandaag.
"Hey, wordt er vandaag verhuisd?",
riep ik dan ook tegen twee vrijwilligers. De sociaal gestoorde
werklieden, die geen naam mochten hebben, keken me aan alsof ze
zeggen wilden: "Ja duh, dat zie je toch, stomme niet-Brabander".
En gelijk hadden ze. "Leuk!", riep ik. Ik was immers gek op
verhuizen.
Binnen waren Jochem Paardenstaart en
Sander Parkinson druk in de weer met het afbreken van de radiostudio.
Een groot deel daarvan was blijkbaar al tijdens het weekend gedaan,
want in het nieuwe pand, zo werd mij verteld, stond de Noodband te
draaien. Ik had namelijk durven vragen of er dan vandaag geen radio
gemaakt werd? Inderdaad, keek de regelmatig diep in willekeurig welk
glaasje kijkende Paardenstaart mij aan. Vandaag geen live radio.
Alleen de Noodband. Non-stop muziek. Uit de jaren 80, en de jaren die
daarop volgen.
Zelf had ik natuurlijk toch weer een
schitterend SkyDive Journaal te maken. En er was nog helemaal niets.
Mijn hart maakte dan ook een klein sprongetje toen mij te binnen
schoot dat ik natuurlijk een prachtig televisie-item kon maken van de
verhuizing van RTV SkyDive. Vanuit het centrum van Vudel naar een
geïndustrialiseerde buitenwijk. "Hey, kunnen we dit niet
filmen, voor het journaal?", opperde ik dan ook.
De apekoppen keken me schaapachtig aan.
Hoe kon dit nou een journaalitem zijn? Nou, legde ik uit, de
verhuizing van een van de grootste lokale omroeporganisaties in
Nederland (ja, echt waar!), vanuit het centrum van een plaatsje in
Noord-Brabant Noord-Oost, naar een plekje aan de rand van datzelfde
plaatsje, was wel degelijk nieuws. Bovendien handig voor de regionale
incestueuzen als ze de radio of televisie nodig hadden voor
commerciële doeleinden. Wellicht. En dat ze het nieuwe pand aan
Groenendal konden vinden. Voortaan. Dus dat zouden we ook moeten
filmen.
Ik keek een van de vrijwilligers aan,
van wie ik wist dat hij wel eens een camera in zijn poten had gehad,
en dat niet eens onaardig had gedaan. "Zin om plaatjes te
schieten?", vroeg ik deze jongeman, die luisterde naar de naam
Thijsje Oeneman. Maar dat terzijde. "Ja, natuurlijk!",
reageerde hij met een enthousiasme die ik zelden had gezien of
gehoord ten tijde van mijn avonturen op de sociale werkplaats in
Vudel.
Zo gezegd, zo gedaan. Thijsje Oeneman
regelde een cameraatje bij Gekke Henkie, en begon daarna beelden te
schieten van de ontmantelde radiostudio, van het pand zelf, van het
inpakken van dozen, en van het laden van die dozen in een gereed
staand busje.
Zo'n 50 meter van het pand vandaan hing
aan een lantaarnpaal een bordje met daarop de naam RTV SkyDive. Het
bordje wees in de richting van de bijna-voormalige radiostudio. Ook
dat filmde Thijsje Oeneman, terwijl ik op een kratje ging staan en
het bordje de andere kant op draaide, richting de plek waar zich
ongeveer de nieuwe radio-en televisiestudio's moesten bevinden. Voor
het eerst was ik zelf vrijwillig onderdeel geweest van het beeld.
Ach, dat moest maar een keer.
Vervolgens stapten we in het busje,
camera voorin gemonteerd, zodat Thijsje Oeneman de hele weg kon
filmen die het busje zou afleggen naar het nieuwe pand aan
Groenendal. Of is het op Groenendal? Of in Groenendal?
Was nog een flink stuk rijden. Toch wel
10 minuten. En daar aangekomen schoten we natuurlijk nog plichtmatige
beelden van het nieuwe pand, de bordjes buiten, de studio's, de
redactieruimte, de ontvangsruimte, en het straatnaambordje:
Groenendal.
Item klaar, monteren maar. Onder de
beelden hoorde natuurlijk muziek. We besloten tot Paolo Nutini met
New Shoes. Een klein hitje uit die tijd, en natuurlijk heel
toepasselijk. Potverdorie, Thijsje Oeneman en ik konden niet anders
dan constateren dat we dat toch maar mooi hadden gefixt. En het zag
er nog leuk uit ook.
Dat Gekke Henkie en zijn rechterhandje
Steven het nodig vonden om later te melden dat ze het een nauwelijks
nieuwswaardig televisie-item vonden, kon mij allang niet meer deren.
Dat bepaalde ik mooi lekker zelf. Ze konden de pot op. Al was het dan
een prachtige nieuwe wc-pot, ook geschikt voor gehandicapten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten