Golden Earring - When the Lady smiles (1983, hoogste positie: 1)

Hoewel rust niet echt veel voorkomt in mijn leven, niet tijdens mijn avonturen bij SkyDive FM en ook niet daarna, was de lente van 2007 en de aansluitende zomer, zeker als ik er met terugwerkende kracht op terugkijk, in verhouding niet de meest hectische periode. Dikke Joep was weg, en ik deed waar ik zin in had. Dacht ik.

En dus deed ik nog maar weer eens voetbal. Immers: de plaatselijke dorpsvereniging in Zijtaart, OranjeZwart ,bestond 60 jaar en daar mocht ook wel eens aandacht aan besteed worden. Tuurlijk, we vulden iedere dag een Tv-journaal met allerlei interessante zaken, zoals een nieuw speeltoestel op een lagere school, een hardloopwedstrijd voor het goede doel op een lagere school, het afscheid van meester Hans op een lagere school, de laatste schooldag voor basisschoolleerlingen en het reclamebeleid in Vudel, maar dit verhaal moet nog even eerst verteld worden.

Kutje Lasagna had namelijk besloten om, hoewel ze vakantie had, mee te gaan op een reportage met mij en Steven, rechterhandje, om alvast de sfeer een beetje te proeven. Ik had haar zo wel kunnen vertellen dat de smaak van de sfeer niet echt naar meer deed verlangen, maar we hadden nog geen twee woorden tegen elkaar gezegd, dus dat zou raar zijn.

Op naar Zijtaart. We zeiden niet veel tegen elkaar, Steven rechterhandje en ik. We hadden elkaar weinig meer te melden sinds hij het nodig vond om na het vertrek van Dikke Joep te zeggen dat ik de volgende was die het gat van de deur zou zien. Kutje Lasagna zei ook niet veel, en als ze al wat zei, dan verstond ik het niet.

Daar aangekomen schoten we de plichtmatige plaatjes van de ingang van het terrein, van de velden, van de jongeren die daar een voetbaltoernooi aan het spelen waren -altijd leuk, kinderen die een camera zien. Ze doen zo heerlijk gek, en als je ze een microfoon onder hun snufferd houdt, dan zeggen ze zo heerlijk helemaal niets-, van de feesttent waar de Band Zonder Banaan zou gaan optreden, en we interviewden de voorzitter met de prijzenkast op de achtergrond, uiteraard gelokaliseerd in de kantine. Een uurtje werk. Meer tijd hoefde dat niet te kosten.

- "Doen jullie dat altijd zo?", fluisterde het schaap achterin de auto, op de terugweg.

- "Zegt ze?", vroeg ik, want ik verstond er niets van.

-"Nou, zo, zonder echt idee, een beetje beelden maken en zomaar wat kinderen filmen en interviewen, en nou ja,.. zo, zonder draaiboek?"

Ach goh, het schaap had een televisieopleiding gedaan.

-"Ja, meestal wel. Ik heb nog meer te doen," antwoordde ik. Dat was ook zo. Al het nieuws lag nog op me te wachten, (dat kon ik moeilijk aan Fransje Lauda, Sander Parkinson of Jochem Paardenstaart overlaten, gehandicapt, dyslectisch en autistisch als zij waren), er moest nóg een item gemaakt worden voor tv, ik moest nog een radio-item maken, en natuurlijk moesten er nog nieuwsbulletins voor de radio opgenomen worden.

-"Als je met een draaiboek werkt, dan gaat het toch veel gemakkelijker? Tenminste, zo heb ik dat geleerd. Denk je niet, Steven rechterhandje?"

-"Ja, ik denk het ook", zei het onbetrouwbare sujet. Mooi woord, sujet, dat wel.

Even later stonden we nog even na te hijgen in het pand van E3 Audio Visio, toen het kleine propje fluisterde tegen Gekke Henkie: "Als we een draaiboek gaan samenstellen,.. een script,..waarin ook de contactpersonen staan vermeld, en waarin de aanleiding van het tv-item, en regie-aanwijzingen, en het doel, en de ideeën staan vermeld, dan is het volgens mij veel prettiger werken. Is het goed als ik dat uit ga werken en een soort van conceptdraaiboek op ga stellen in mijn vakantie?"

-"Eh, nou, eh, ja, ja, natuurlijk", stamelde de mafketel. "Jij hebt het straks voor het zeggen op de redactie, dus je doet maar zoals jíj denkt dat goed is."

Hij grijnsde daarop mijn kant op. Dat had hij niet hoeven doen, maar hij vond het blijkbaar toch nodig. Steven, rechterhandje, stond erbij en grijnsde me ook recht in mij gezicht. Kutje Lasagna kreeg een kleur, en keek me met grote ogen aan. Het wicht wist nog van niets. Hoe schattig.

-"Hè gezellig", zei ik alleen maar, en liep vervolgens de deur uit. Op weg naar de brandweerkazerne. Er lag immers nog veel werk op me te wachten.