In de week dat Dikke Joep afscheid nam
van de avonturen binnen de subregionale omroep in Brabant Noordoost,
vroeg Gekke Henkie mij of ik de komende maand 35 uur wilde gaan
werken. Ik kon moeilijk anders dan "ja" zeggen, want de
gekke man was wel zo bijdehand om mij dat te vragen waar anderen bij
waren. Ik zei zelfs niet alleen "ja", ik zei zelfs dat ik
dat de maanden daarna ook wel wilde, zoals ik al eerder had
aangegeven. De alcoholist met de uitstraling van Guus Hiddink lachte
schamper. Nee, nee, het gold maar voor een maand, want die nieuwe
kracht, die in de plaats kwam van Dikke Joep, had bij haar vorige
werkgever nog een opzegtermijn, en wilde nog wat vakantie voordat ze
aan de slag ging, vandaar. Een maand. Dus. Ik ging toch maar akkoord.
Extra geld is ook best lekker, nietwaar?
Of ik de volgende dag druk was met
radio en televisie ("Nou dat denk ik wel"), want hij wilde
de nieuwe collega voorstellen aan iedereen, en een rondleiding geven
in de schitterende burelen aan de Markt in Vudel, waar ik nu toch al
weer een jaar dagelijks rondliep. Dat kon dan mooi rond een uur of
twaalf in de ochtend, -of was het in de middag? - want volgens Gekke
Henkie was dan iedereen aanwezig. Aha, het sujet was er dus al vanuit
gegaan dat ik positief zou antwoorden op zijn 35-uurs voorstel, want
anders was ik er om 12.00 uur helemaal niet geweest. Zo had ik zijn
dubbele, gespleten tong al weer door, voordat hij het zelf in de
gaten had. Maar ja, hoe kon ik nee zeggen? Wat een probleem zou
SkyDive RTV dan hebben? Een groot probleem. Gekke Henkie wist het. En
ik had natuurlijk toch wel een beetje hart voor de zaak. Hart voor
mijn zaak. En dat wist de mafkees.
Niettemin werd de volgende dag de daad
bij het woord gevoegd. Zo rond een uur of twaalf kwam Gekke Henkie
binnen met iemand, die dus mijn nieuwe collega zou worden, en die min
of meer mijn baan zou krijgen. De baan waar ik recht op had, maar die
ik niet kreeg. Zij wel, en nog wel beter betaald ook, dan ik ooit zou
hebben gekregen. Dat was haar voorwaarde onder welke zij de baan kon
accepteren. En zij was immers gevraagd. Door Steven, rechterhandje,
en door Gekke Henkie zelf. Dus ze kon wel een beetje eisen stellen.
Ik kende haar. Zij was er vorige week
ook bijgeweest, toen het Vudelse theater een groots opgezette
perspresentatie hield, voor de programmering van het komende seizoen.
We hadden daar aan een grote tafel gezeten, met alle pers uit de
regio, aten heerlijk dure broodjes, en luisterden naar de directeur
van het theater, terwijl hij via dia's liet zien wie er allemaal wel
niet naar Vudel zouden komen. Ze had niet veel gezegd. Een keer zei
ze iets, maar dat kon ik niet verstaan. Ze had een hoog, iel
stemgeluid, een beetje als een spitsmuis. Niet echt een knappe
vrouw, beetje zoals Wendy van Dijk vroeger, maar dan net wat meer
vrouwelijkheid. Hoewel het ook zeker weer niet was om over naar huis
te schrijven, mocht ik dat ooit eens van plan zijn.
Ik kwam net uit de keuken, waar ik had
genoten van een welverdiend bakje koffie en bijbehorende peuk. Ik
stond dus achteraan, toen onze nieuwe stercollega aan iedereen werd
voorgesteld. Ik gaf haar een hand en zei: "Hoi,.. Bertje,..
welkom."
- "Kutje Lasagna", zei ze.
Kutje Lasagna? Wat een rare naam.
Maarja, ik stond inmiddels nergens meer echt van te kijken, want
laten we eerlijk zijn: Ik was hier al wat zeer vreemde namen
tegengekomen. Maar Kutje Lasagna? Dat verzin je toch ook weer niet?
Omdat ze iedereen een hand had geschut,
bleef ze naast mij staan, tikkeltje schuchter om zich heen kijkend.
-"Ik hoop dat we prettig zullen
kunnen gaan samenwerken", zei ik.
-"Ja, dat hoop ik ook", zei
Kutje, daarbij schuin omhoog kijkend. Groot was ze niet, het schaap.
-"Nou, als je doet wat ik zeg, en
goed naar me luistert, komt dat vast goed", besloot ik.
Humor.
Gekke Henkie lachte zijn kunstgebit
bloot. "Ha, ha, die Bertje". Ja, we lachten wat af in de
sociale werkplaats.
Toen Kutje even later weer vertokken
was, vroeg de autistische idiote ICT'er Jochem Paardenstaart hoe dat
voelde om je baan ingepikt te zien worden door een jongedame, die
meer dan tien jaar jonger is, en net van de opleiding komt.
-"Goed man. Goed", antwoordde
ik, en liep met mijn hoofd gebogen naar de keuken voor een
welverdiend bakje koffie en bijbehorende peuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten