Het was de dag dat Gerald, het
linkerhandje van Gekke Henkie, en ik naar Volkel gingen voor een
televisie-item, dat op de burelen van het omroepje ergens in het
centrum van Vudel, een kleine bijeenkomst was georganiseerd. De
laatste dag van Dikke Joep. Met taart.
Aangezien Dikke Joep al tijden niet
veel meer deed, en vandaag zelfs helemaal niets, kon ik de laatste
weken flink aan de bak, en vandaag helemaal. Vandaar dat ik mij had
geëxcuseerd voor deze gezellige en feestelijke bijeenkomst, ook
omdat er nu eenmaal nieuws gemaakt moest worden. En aan het eind van
de dag werd er toch weer een nieuw en vers TV-journaal verwacht.
Dus ging ik met Gerald naar Volkel om
daar kinderen op een school en in het centrum te filmen, samen met
een moeder van een van de kinderen. Deze klas van basisschool De
Vlieger had het lumineuze idee opgevat om het meidengroepje Kus naar
Volkel te halen voor een concert. Daartoe dienden zoveel mogelijk
mensen te stemmen op een speciaal opgezette website. Als de meeste
stemmen naar De Vlieger gingen, kwamen de meiden van Kus naar Volkel.
Was dat niet het geval dan traden ze ergens anders op. Maar dat is
logisch.
Ze konden iedere extra aandacht
gebruiken want de concurrentie van met name een basisschool in
Noord-Holland was hevig. Bovendien speelden zij daar in Noord-Holland
vals, en manipuleerden zij die website, zo wist diezelfde moeder van
een van de kinderen te vertellen. Een schandaal, dat konden wij ons
voorstellen. Zo niet, dan maakten wij dat er wel van.
We namen de kinderen mee naar het
centrum van Volkel, stelden ze netjes op, en zetten ze daar allemaal
tegelijk op beeld. Vandaar uit lieten we ze schreeuwen en natuurlijk
een liedje zingen: 'Kus gaat los!' Gerald zoemde snel in, en weer
snel uit op het gezelschap, en ik had de verplichte gesprekjes met de
organiserende moeder, en met een aantal kinderen, op wie ik de meest
geweldige vragen afvuurde. Vaak waren de antwoorden niet langer dan
een halve zin, want kinderen van die leeftijd, een jaar of 10,
blijven lastig te interviewen. Toch werd het een leuk item.
Op de terugweg zei ik tegen Gerald:
-"Vandaag is de laatste dag van
Dikke Joep. Er is taart."
-"Interesseert me niks. Eindelijk
zijn we van die eikel verlost", antwoordde de sympathieke in Oss
woonachtige cameraman.
-"Dat zei Steven ook al. Nou ja,
even een handje schudden, en dan zijn we van hem af", probeerde
ik nog.
-"Niks ervan. Die vetklep krijgt
geen hand van me. Zo hypocriet ben ik niet. Ik ben blij dat hij weg
is, en dus krijgt hij geen hand van me," foeterde Gerald. "Ik
ga zelfs niet mee naar binnen".
Gerald hield woord. We kwamen aan bij
de voormalige brandweerkazerne, en besloten door de achteringang naar
binnen te gaan. Over de loopplank kwamen we bij de wc's binnen, en zo
direct in de keuken annex rookruimte. Daar bleef Gerald staan en
pakte een welverdiend kopje koffie. Ik liep door, om de spullen van
het eerste item klaar te leggen voor montage later op de dag, en de
papieren en gegevens voor het volgende item op te halen.
Daar zaten ze, in de ontvangstruimte,
aan de grote tafel. Gekke Henkie, de directeur van E3 Audio Visio;
Roomse Robert, voorzitter van de stichting Lokale Omroep Vudel; Tinus
Brandsma, de zelden aanwezige hoofdredacteur van het omroepje, en
Dikke Joep, het feestvarken zelf. Het was een gezellige boel. Er was
taart. Sander Parkinson en Tonny Verhoeven waren in geen velden of
wegen te bekennen.
"Hoi", zei ik. En liep naar
Dikke Joep. Ik gaf hem een hand, iets waarvoor hij me later op de dag
nog zou bedanken ("Van Steven en Gerald heb ik niet eens een
hand gehad!"). Tja, hypocriet of niet. Het was toch ook een vorm
van fatsoen. Van opvoeding. Beschaving. En beleefd, en zo.
"Het ga je goed", zei ik ook
nog. Waarom niet? Ik had toch ook veel van hem geleerd, al was het
dan met hangen en wurgen en tegen heug en meug. Maar daarna liep ik
wel door. Geen taart voor mij, en een kus kon hij helemaal op zijn
dikke buik schrijven.
Ik pakte mijn spullen en liep weer naar
achteren, om naar het volgende nieuwswaardige onderwerp te gaan, de
vier musketiers zwijgend in hun gezelligheid achterlatend. Hij
schijnt nog wel kussen gehad te hebben van Tinus Brandsma, maar die
wist ook verder niet beter. Dat was het dan voor Dikke Joep. Tien
jaar lokale omroep Vudel zaten er op. Hij moest verder. En wij ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten