Ruim een jaar liep ik nu vrijwel
dagelijks rond in die incestueuze regio, ergens in het lege gebied
tussen Oss, Den Bosch, Eindhoven en Helmond. CDA-gebied. Maar dan dat
deel van het CDA dat dicht tegen de VVD aanschurkt. Maxime
Verhagen-achtige types, ware het niet dat deze rat uit Limburg komt.
Maar dat doet voor het beeld nauwelijks ter zake.
In dat jaar hadden we vele mensen zien
gaan en komen. Uiteraard in alle radio- en televisie items die
dagelijks geproduceerd werden. De mensen die ik had geïnterviewd.
Hele beroemde mensen. Maar ook bij die subregionale lokale sufferds
van SkyDive RTV zelf.
Gekomen waren Sander Parkinson, de
getrouwde homo die zomaar binnen was komen lopen; Jochem
Paardenstaart, de autist die gevraagd was, omdat er nu eenmaal iemand
voor moest zorgen dat de computers en het netwerk draaiende bleven;
Fransje Lauda, onze gemotoriseerde vriend, omdat hij niets kostte
vanwege zijn handicap; Kutje Lasagna, die gevraagd werd omdat ze een
televisie-opleidinkje had gedaan en een vriendinnetje was van Steven,
rechterhandje; en Tonny Verhoeven, die eerst was vertrokken, maar
jankend met hangende pootjes op zijn schreden was teruggekeerd.
Vertrokken waren Kees-Jan de Waal, de
hoofdredacteur die mij had binnengehaald en tegenwoordig tuinen
schijnt te schoffelen; Guido Wijers, man van de ochtendshow, en
tegenwoordig zijn geld verdienend bij een Eindhovens radiostation;
Wendy van Dijk, telefoonmiep bij een telefoonbedrijf, en nog wel eens
binnenlopend; Paula Smulders, die nog aan het bijkomen is van alle
perikelen; en nu dus ook Dikke Joep, tot opluchting van velen.
"Jij bent de volgende", zei
toen Steven, het rechterhandje van Gekke Henkie, volkomen uit het
niets met een zeer foute grijns op zijn gezicht, terwijl zijn baas op
de achtergrond goedkeurend meekeek. We hadden het over het vertrek
van Dikke Joep, met name, en alle anderen in het algemeen, en deze
opmerking had ik volledig niet zien aankomen.
Net toen ik dacht: Kom, laten we er
weer eens wat van maken, werd de toon opnieuw gezet door iemand van
wie ik dat zeker niet had verwacht. Ik dacht dat wij het goed konden
vinden samen. Hij kwam vaak zomaar langswaaien in de voormalige
brandweerkazerne, riep dan "peukje?", waarna we lachend
sjekkies van Dikke Joep jatten. We lulden over voetbal, vrouwen, en
ook in de samenwerking bij televisie-items dacht ik dat er steeds wel
overeenstemming was in het uiteindelijke resultaat.
Was ik dan weer naïef geweest? Nee.
Van Gerald linkerhandje, wist ik het wel, dat we niet op dezelfde
golflengte zaten. En Gekke Henkie zelf had regelmatig kenbaar gemaakt
dat hij mij er niet bij wilde hebben. Hij had zelfs verteld dat hij
mijn contract na een half jaar niet zou gaan verlengen, wat er ook
gebeurde. Dat was tenminste duidelijk.
Maar deze paardenlul had mij blijkbaar
nodig gehad in de strijd tegen Dikke Joep, en nu vond deze bebaarde
matennaaier het blijkbaar nodig om mij te schofferen waar anderen bij
stonden. Anderen die, behalve Gekke Henkie dan, weer eens niet
reageerden. Behalve schaapachtig lachen. "Ja, zo gaan we hier in
dit rare stukje Brabant nu eenmaal met elkaar om."
Maar niet met mij. Dat moeten ze dus
niet doen. Zeggen dat ik er aan ga, Dat ik gedumpt wordt. Dat van mij
afscheid zal worden genomen. Dat maak ik dus zelf wel uit. Dan gaan
mijn hakken in het zand, recht ik mijn rug, gaat mijn kop omhoog,
mijn neus in de wind, mijn kaken in de kramp, mijn billen bij elkaar,
mijn schouders eronder. Ook al wilde ik dolgraag weg. Het is sterker
dan ikzelf.
En de vader van Steven kende ik ook. De
man, eveneens in het bezit van een baard, werkte als vrijwilliger bij
SkyDive, zat in het onderwijs, en zette zich in voor goede doelen in
Peru. De vriendelijkheid zelve, deze vader van Steven. Ik dacht aan
hem, toen ik zei: "Dat zullen we nog wel eens zien. Misschien
zit ik hier volgend jaar nog. Ik ben onkruid, Steven, mij krijg je
niet zomaar weg." He ja, gezellig, laten we er nog jaartje bij
doen. Nee, dat zal toch niet? Maar alleen als ik het wil. Jaar in,
jaar uit. Naïef hoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten