Natuurlijk was ik meegekomen. Het ging mij immers toch ook aan? "Nou ja, maakt ook niet uit", vervolgde de mafketel, die op het punt stond om een lange rij van leugens te gaan starten op deze maandagavond. Maar dat wist ik toen nog niet.
"Koffie?", vroeg de idioot. "Ja", zeiden wij gedrieën in koor. We liepen ondertussen door naar achteren, waar Steven interessant liep te doen met een camera. Hij zou ook bij het gesprek aanwezig zijn. Mijn oog viel op een briefje op het prikbord, naast een provisorische studio. "Bespreking, 19.30 uur" stond erop. En bij de namen die aanwezig zouden zijn, stond bij mijn naam een groot vraagteken. Vreemd.
Toen we even later met zijn vijven aan tafel zaten nam de mafketel uiteraard het woord. "Welkom", zei hij. "Zoals jullie wellicht weten sta ik niet te springen om de boel over te nemen, maar voel ik me verplicht om SkyDive van de ondergang te redden. Na overleg met Harrie Vangeneugden hebben we toch een manier gevonden waar iedereen mee kan leven."
"Nou ja, iedereen", ging Gekke Henkie na een korte pauze verder, terwijl hij zijn hoofd richting mij draaide, "eh, sympathiek dat je er ook bent Bertje, maar zoals je al van Roomse Robert hebt gehoord, zal er voor jou geen plaats zijn in de nieuwe organisatie."
"WAT?!" reageerde ik nogal geschrokken. "WAT?!" zei ook Dikke Joep.
-"Nee, ik weet van niks", zei ik toen zachtjes.
-"O, heeft Roomse Robert jou dat niet verteld? O, dat zou hij doen. Ik dacht dat hij dat al gedaan had."
-"Nee,..nee,.. dat heeft hij niet", stamelde ik.
"Wij wisten van niets", verbrak Dikke Joep even later de pijnlijke stilte. "En dat kan ook zomaar niet. Er wordt van alles bekonkeld over onze hoofden en dan wordt zomaar meegedeeld dat Bertje niet gewenst is,.. Nee, dat kan zomaar niet. Zo hoort dat niet."
Zag ik dat nou goed?
Ja, dat zag ik goed.
Dikke Joep had tranen in zijn ogen. Dikke Joep huilde! Echt. Een beetje. Ik wist niet dat hij dat kon. Kon het hem dan schelen? Had hij tranen in zijn ogen vanwege mij? Zou hij dan toch okay zijn? Nee, dat kon toch niet. Het was vast zijn vakbondshart dat hier een woordje meeplengde. Datzelfde hart dat ook de Voedselbank een handje had geholpen wellicht. Niet tegen onrecht kunnen, op zich geen slechte eigenschap natuurlijk. Ik had bijna met hem te doen.
Ik stond op van tafel en ging een sigaretje roken. Met Steven. Bij de televisiestudio. Binnen, dat mocht toen nog. En Steven, die mocht ik toen ook nog. "Tjonge, wat een toestand," zei ik tegen Steven, die niet meer uitbracht dan: "Tja".
"Hier is het laatste woord nog niet over gezegd Gekke Henkie", hoorde ik Dikke Joep in de verte zeggen. "En dit gesprek heeft ook verder geen enkele zin meer." Hij was nu ineens weer hard en zakelijk, zoals ik hem kende. Resoluut stond hij op van de tafel. "Kom Sander Parkinson, we gaan", dicteerde hij. Sander Parkinson haalde zijn schouders op. Had tot op dat moment nog niets gezegd, en zou ook in de toekomst nooit iets zeggen, wanneer het moeilijk werd.
De toekomst. Die van mij lag dus niet in Vudel. Wist ik natuurlijk wel. Maar toch, niet op zo'n manier. "Niet op deze manier", zei ik tegen de beide collega's terwijl we terug liepen in de richting van de brandweerkazerne, waar mijn autootje nog stond. "Hier is het laatste woord, gelogen of niet, nog niet over gezegd. Fucking eikel. En die Roomse Robert helemaal".
Dikke Joep zuchtte. Maar ja, dat deed de dikke man wel vaker. "Nou ja, wacht nog maar even met conclusies trekken. Want het kon zomaar dat Gekke Henkie weer eens creatief met de waarheid is geweest", besloot Dikke Joep. Ik liet het er maar bij. Dat wil zeggen: men was nog niet van me af. En dat was natuurlijk ook zo. Anders had dit verhaal weinig zin, niet waar? Waar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten