Ik had de deur van de sociale werkplaats annex lokale radiostudio nauwelijks opengedaan of Dikke Joep kwam me al snel, zo snel als zijn worstenpootjes hem konden dragen, tegemoet. "Roomse Robert wist van niks. Hij kon jou niet vertellen dat er in de nieuwe constructie geen plek voor je is, want hij wist het zelf niet eens. Gekke Henkie heeft gisteravond gelogen."
Wat dacht de dikke man nou? Dat ik hier meteen tegengehouden moest worden omdat ik anders Roomse Robert iets zou aandoen? Die overigens verschrikt opkeek toen ik binnenkwam zetten, dat dan weer wel. Want hij was aanwezig op deze koude dinsdagochtend, en dat gold ook voor Tinus Brandsma en Petra Smulders, aquisiteur van dienst. Blijkbaar had Dikke Joep ze allemaal opgetrommeld voor een soort van crisisoverleg.
"Goedemorgen", zei ik, en daar had ik geen gelijk in. "Het spijt me dat je het op deze manier van Gekke Henkie moest vernemen Bertje, maar het is buiten ons om gegaan. Blijkbaar hebben Gekke Henkie en Harrie Vangeneugden dat samen besloten, maar uiteraard zijn de kaarten wat dat betreft nog niet geschud. Er is nog helemaal niet gesproken over personeel en de invulling daar van. En wij hebben daar natuurlijk als bestuur van de Stiching Lokale Omroep Vudel ook wel iets over te zeggen." Roomse Robert had weer veel overbodige woorden nodig. Ik keek 'm met een schuin oog aan. Ik vertrouwde hier niemand meer.
"Vanmiddag hebben we overleg", vervolgde medebestuurslid Tinus Brandsma, "en maak je maar niet druk Bertje, ik ga ervoor liggen." Dat zei de vrouwspersoon met veel overtollig vet: "Ik ga ervoor liggen."
Waar ze voor ging liggen was me niet direct duidelijk, maar me druk maken was ik niet van plan. Niet meer. Ik was er wel een beetje klaar mee. Ik keek Petra Smulders aan, die me vriendelijk, maar toch ook duidelijk als een boerin met kiespijn op de maag, toelachte. "Koffie doen?, zei ik tegen haar, en ze schudde haar hoofd. "Nee dank je," zei ze zachtjes, “ik moet aan het werk.” “Ik ook, maar eerst koffie”, riposteerde ik.
Na een bak koffie en vele kleine sigaretjes en een aantal werkzaamheden later, kwamen de beide bestuursleden Roomse Robert en Tinus Brandsma aan het eind van de middag weer binnen. Ze hadden overleg gevoerd met Gekke Henkie en met Harrie Vangeneugden, suikeroompje, en kwamen nu verslag uitbrengen.
Het kwam er in het kort op neer dat er inderdaad geen toekomst meer voor me was bij SkyDive RTV. Tinus Brandsma was er met haar gemankeerde lichaam voor gaan liggen, maar de drie heren, want ja ook Roomse Robert was het er uiteindelijk toch mee eens, stapten met de grootst mogelijke soepelheid over en om haar lichaam heen, en schoten de kogel door de kerk: Zo gaan we het doen, en daar is geen plaats voor iemand uit Nijmegen, genaamd Bertje.
Tja, het zag er nu toch donker uit. Ik keek naar Tinus Brandsma, die mij niet aan kon kijken. Ze was er voor gaan liggen. Wat een grap. Ik kon niet anders dan lachen. “He he, is me dat lachen”, zei ik dan ook. Toen werd het stil en zei niemand meer iets. Dat voelde ongemakkelijk, zo’n stilte, en dat was ie ook, en dus onderbrak ik de stilte: “Over tien jaar lachen we er om, en morgen is vandaag weer gisteren”.
Ik pakte mijn jas en zei: “Ik ben er weg van, tot morgen” en vertrok. Ik had geen zin meer om na te praten, de radiouitzending was opgenomen en stond klaar in Dalet, en ik wilde naar huis. Morgen weer een nieuwe dag. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. En morgen was vandaag alweer gisteren. Ik kon niet wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten