Zoals gezegd: in 2006 ging het ook niet goed. Het voorbeeld daarvan bevond zich in Vudel aan de Spechtenlaan. Daar huisde de Voedselbank. Vele gezinnen kwamen daar eens in de zoveel weken een voedselpakketje of een oude broek halen omdat ze zelf de broek niet meer op konden houden. En nu was het dan zover: De Voedselbank kon de huur van het pand, van waaruit de distributie plaatsvond, niet meer betalen. De eigenaar vroeg iedere maand meer dan 500 Euro voor deze voormalige snackbar in een suffe wijk van Vudel. Dat kon men niet meer ophoesten.
Aangezien de brandbrieven allang de deur uit waren gegaan en de noodklokken al uitgebreid hadden geklonken, had ik daar al meermalen aandacht aan besteed via radio en televisie. En plotseling hadden Dikke Joep en Sander Parkinson, in hun kielzog Tinus Brandsma die er immers prat op ging de SP een warm hart toe te dragen, het lumineuze idee om de Voedselbank een handje te helpen. Ik ging ook akkoord.
We zouden een hele dag live radio maken tijdens Vudel on Ice, waarvan de organisatie ons tijdens het evenement gratis een ruimte ter beschikking zou stellen, en luisteraars konden daar dan tegen betaling een plaatje aanvragen. Dikke Joep en Sander Parkinson presenteerden vanuit Vudel on Ice live van 7 uur 's ochtends tot middernacht. Ik zou in de tussentijd items maken, en live inbreken. Zo gezegd, zo gedaan.
Was het een hoogtepunt in mijn loopbaan bij SkyDive RTV? Tot dat moment misschien wel. En zeker als je bedenkt dat Sander Parkinson en ik de nostalgische kermis op gingen. We mochten gratis alle attracties in en deden dan tijdens zo'n energieke gebeurtenis rechtstreeks verslag. Er was geen kip op de kermis, het was immers koud en guur. En toen Sander Parkinson dan ook voorstelde om het reuzenrad in te gaan, kon ik niet anders dan beleefd weigeren. Ik had immers hoogtevrees, dus dat zou ik dus echt niet doen.
Er werd een beroep gedaan op mijn vakmanschap (Dikke Joep), op de maatschappelijke relevantie (Tinus Brandsma) en op mijn hang naar avontuur (Sander Parkinson: "ah, kunnen we lachen"). Tja, weiger dan maar eens. En daar gingen we dus. Ondertussen werd ik geïnterviewd door Sander Parkinson.
Ik gaf wat korte en plichtmatige antwoorden, omdat de kriebels door mijn lijf gierden. En de angst. En de frietjes met mayonaise.
We waren de enigen in het reuzenrad en de eigenaar besloot om het rad, toen we op het hoogtepunt waren aanbeland, stil te zetten, wat heen en weer te bewegen, en van beneden te roepen dat het gevaarte kapot was.
Lachen. Ik schreeuwde het uit. Was echt doodsbang. Live op de radio. Mensen kwamen zelfs kijken. Toen begon ik te vloeken. Kijk, dat kan dus niet op SkyDive FM he? Er werd, en wordt nog steeds, niet gevloekt. Dus ging de zendermicrofoon uit, kwam het gevaarte weer in beweging en stond ik een minuut later weer met beide benen op de grond. Daar waar ik nooit weg had moeten gaan.
Aan het eind van de avond kwam Gerald opnieuw met zijn camera aanzetten. Gekke Henkie was er ook. "Wat zat je nou stom te vloeken man", zei de gek. "Ach, is toch lachen", wist ik niets anders uit te brengen.
De opbrengst werd bekend gemaakt. Drieduizend Euro. Huilende Voedselbankierders natuurlijk. Tinus Brandsma uitgebreid in beeld, niet vies van een beetje ijdelheid. En ik de huilende Voedselbankierders voor de microfoon halend: Nog meer tranen met tuiten.
Drieduizend Euro. Daar konden ze een half jaar de huur van betalen. En waren de arme gezinnen in Vudel gered. Voor even dan. Want een jaar later was de bank dan toch ter ziele. Dus, een hoogtepunt? Voornamelijk letterlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten