SkyDive
Spraakmakend
Kunstzinnig
Ygenzinnig
Doortastend
Informatief
Verrassend
Educatief
Kunstzinnig
Ygenzinnig
Doortastend
Informatief
Verrassend
Educatief
Roomse Robert hield een presentatie. Een PowerPointpresentatie. Hij had zeven woorden onder elkaar gezet. Met een schrijffout. Dat vond hij creatief en eigenzinnig. Tja. Waarschijnlijk kende hij gewoon niet zoveel woorden met een ‘Y’. “Maar goed, de eerste letters van de woorden vormen samen het door ons zo geliefde SkyDive”, sprak de voorzitter. “Oja”, reageerde Wendy van Dijk. Het wicht had het blijkbaar nog niet door.
We zaten met zijn allen in de ruimte tussen de beide studio’s en de redactieruimte. De ruimte waar iedereen normaal gesproken alleen doorheen liep, op weg naar redactie, studio, keuken, toilet. Maar ook de ruimte waar je met goed fatsoen niemand kon ontvangen, en al zeker geen potentiële adverteerders.
Er waren tafels geplaatst, en iedereen was aanwezig, behalve natuurlijk Harrie Vangeneugden, suikeroompje. Die had wel betere dingen te doen. Dikke Joep was er, Sander Parkinson, Wendy van Dijk, Tonny Verhoeven, Paula Smulders, Tinus Brandsma, en een aantal vrijwilligers. Ik zat naast zo’n vrijwilliger, Jochem. Hij stonk. Kende het fenomeen deodorant nog niet, of weigerde dat op te spuiten. ICT ’er. Paardenstaart in zijn nek. Jochem Paardenstaart. Bovendien extreem autistisch. Maar dat gold voor meer ICT ‘ers. Jochem Paardenstaart deed de techniek, zorgde dat de computers goed werkten. Dat deed hij op afstand. Vaak. Dat kon hij, vanuit Hilversum. Soms deed hij dat ook in de avonduren. Wat zeg ik, dat deed hij ook vaak. Hij liep tegen de 30, en woonde nog bij pappie en mammie. In Vudel. Ging iedere dag op en neer naar Hilversum. En hij stonk. En hij was autistisch.
“Mag ik deze gelegenheid te baat nemen, om mijn grote waardering uit spreken voor de vrijwilligers zonder wie deze omroep niet zo groot kon zijn geworden als ie nu is. Dankzij de vrijwilligers, ik kan dat niet genoeg benadrukken, bestaan we nog, en maken we die kwalitatief hoogwaardige programma’s die SkyDive SkyDive maken.”
?
“Ja, daar wil me graag bij aansluiten”, nam Tinus Brandsma het woord. “Zonder die vrijwilligers zou SkyDive niet zijn wat het nu is. Hulde. Graag een applaus voor de vrijwilligers.”
?
?
“Ja, daar wil me graag bij aansluiten”, nam Tinus Brandsma het woord. “Zonder die vrijwilligers zou SkyDive niet zijn wat het nu is. Hulde. Graag een applaus voor de vrijwilligers.”
?
En ik maar denken dat dat wij, de slecht betaalde krachten de programma’s maakten. Dat wij de hele dag radio en televisie maakten, en die vrijwilligers alleen in het weekend bezit namen van de ether. Maar ik klapte braaf mee met deze fantastisch opbeurende woorden. Jochem Paardenstaart klapte niet mee. Hij was immers ook nog vrijwillig radiomaker. God, wat stonk hij.
Tja, daar zaten we dan op een willekeurige woensdagavond, te luisteren naar Roomse Robert, die schitterende cliche’s gebruikte als “de schouders onder, samen moeten we het doen, we gaan er tegenaan, we zetten ons beste beentje voor en we maken er wat moois van.”
“Ik dacht dat we zouden bijgepraat worden over de financiële situatie en de overnameplannen”, fluisterde ik naderhand tegen Sander Parkinson. “Als ik dit geweten had,..”
Dikke Joep hoorde het en zei dat dat binnenkort wel zou gaan komen. Ondertussen waren we maar wat blij met die vrijwilligers. “Nee echt, fantastisch”, zei Tinus Brandsma nog maar een keer. En ik ging een frisse neus halen, en stapte vervolgens maar in mijn Fordje, weer terug naar huis. Weer vele uren onder de pannen geweest, maar geen steek wijzer.
Dikke Joep hoorde het en zei dat dat binnenkort wel zou gaan komen. Ondertussen waren we maar wat blij met die vrijwilligers. “Nee echt, fantastisch”, zei Tinus Brandsma nog maar een keer. En ik ging een frisse neus halen, en stapte vervolgens maar in mijn Fordje, weer terug naar huis. Weer vele uren onder de pannen geweest, maar geen steek wijzer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten