Guns ‘N Roses – Patience (1988, hoogste positie: 3)

-“Eigenlijk, je kunt je dat vast niet herinneren, maar de eerste dag dat ik je zag, toen je te laat was voor je sollicitatie, wist ik meteen wat voor vlees we in de kuip hadden, en uit welk goede hout je gesneden was. Ik heb dat toen zelfs nog gezegd. Je maakte, ondanks dat je te laat was, een zeer goede indruk op me. Ik zei: dat lijkt me een goede en integere man. En ik had gelijk. Dat liet je ook meteen zien, de week daarna tijdens de gemeenteraadsverkiezingen.”

-“Dat is allemaal leuk en aardig Tinus”, zei ik tegen Tinus Brandsma, want die was het met wie ik dit gesprek aan het voeren was,” maar waarom heb ik dan nog steeds geen contract?”
Ja, daar was ik weer met dat contract. Ik begon mezelf te irriteren, door er continu, dat wil zeggen maandelijks, tegen iedereen die het maar horen wil over te beginnen. En ook als mensen het niet horen wilden trouwens.

-“Eh contract?” zei het schaap dat fysiek dezelfde afwijking had als meerdere vrouwen in dit deel van Noord-Brabant Noord. Korte beentjes en een te dikke kont, net als Wendy van Dijk dus. En ongetwijfeld stinkvoeten. Zoals wel meer vrouwen. Want laten we eerlijk zijn: vrouwen zijn wat scheutiger met parfum dan mannen, maar als ze dat niet waren, waren het net zulke stinkerds als wij.

-“Ja, zoals afgesproken tijdens dat zelfde sollicitatiegesprek. Als ik hier na twee maanden nog zou werken, zou ik een contract krijgen op basis van 24 uur per week.”
-“Eh, tja, dan moet je eigenlijk niet bij mij zijn.”
-“Nou, volgens mij ben jij toch ook bestuurslid en wellicht dat mijn eventuele contract ter sprake is gekomen in een eventuele bestuursvergadering en dat daarin dat eventuele contract werd afgeschoten?”
-“Eh nee, dat is niet het geval. Maar ja, daar gaat ook Roomse Robert over. En natuurlijk, Harrie Vangeneugden. Hij is immers het suikeroompje.”
-“In ieder geval”, besloot ik, “weet ik inmiddels wel genoeg. Kijk, je zou rustig kunnen valideren dat ik eloquent ben, maar niet omnipotent.”
Het schaap keek me schaapachtig aan, hoewel ze nogal kippig was.
“Om het anders te zeggen: Ik heb hier al tijden niets meer te verliezen.”

Ze was even stil en zei toen: “Maar misschien wel alles te winnen?”
-“ Hoezo dat?”
-“Nou, er staat nog van alles te gebeuren de komende tijd, en wellicht dat daar voor jou ook nog een rol is weggelegd. Ik zou het in ieder geval erg jammer vinden als je de pijp aan Maarten zou geven.”
-“Ah, daar hebben we Maarten weer. Maar wat staat er dan te gebeuren?”
-“ Ik kan daar op dit moment niets over zeggen, want er zijn allerlei gesprekken gaande op hoger niveau, en helemaal duidelijk is er nog niets. Maar dat er wat gebeuren en veranderen moet is duidelijk.”

Ja, duidelijk. Dat was het. Voor een goede verstaander. Maar ik was eigenlijk van plan om niet langer te luisteren. Het irriteerde toch weer, en dus bleek ik niet volledig onverschillig, dat er weer van alles werd gesuggereerd zonder dat man en paard genoemd werden. Daar hadden ze toch allemaal een handje van. Maar dat er gesprekken op hoger niveau plaatsvonden over een eventuele overname van SkyDive door een derde partij was mij inmiddels wel duidelijk. Inmiddels, eventueel en wellicht.

Feit was dat ik besloot, op dat moment, om toch nog even te blijven bij deze malloten in Noord-Brabant Noord. Ik wilde weten hoe het verhaal verder zou gaan. En ik besloot dus om de komende tijd geduldig af te wachten.