Goed beschouwd was Sander Parkinson de opvolger van Guido Wijers. Die was eigenlijk toch wel een beetje met stille trom vertrokken. Was vast van plan om nog regelmatig langs te komen, maar dat bleek een loze belofte. Al zagen sommigen dat ook wel als een dreigement.
Sander Parkinson kwam in de zomer van 2006 zomaar ineens binnen lopen. Ik kende de man niet, maar Dikke Joep en Wendy van Dijk, en ook de beide acquisiteurs, duidelijk wel. Enorm positief daarover waren ze overigens niet. Niet omdat ze hem niet mochten, maar omdat het zo’n druktemaker was. Tenminste, dat zei Wendy van Dijk. “Maar hij lijkt ook wel een beetje veranderd. Misschien is hij wat rustiger geworden”, voegde ze daar wel aan toe.
Sander Parkinson had jarenlang als vrijwilliger radio gemaakt bij SkyDive FM, maar was een aantal jaren geleden met ruzie vertrokken, zoals zovelen voor en na hem. De ruzie betrof de eisen die de toenmalige net-aangestelde hoofdredacteur Kees-Jan de Waal stelde aan de vrijwilligers. Deze waren “niet normaal meer”, zoals Sander Parkinson zelf zo plastisch wist uit te drukken.
Maar Kees-Jan de Waal was vertrokken, met luide trom, en dus kon hij wel weer eens kijken hoe het met zijn jeugdliefde SkyDive FM ging. Niet zo goed. Weinig geld en weinig luisteraars. Dus toen hij, na overleg met onze interim-hoofdredacteur, de altijd aimabele Dikke Joep, voorstelde om de ochtendshow te gaan doen, en binnen no-time vele luisteraars binnentrok omdat hij een groot netwerk bezat, en bovendien een goede radioman was, was dat een goed idee.
Hij hoefde daarvoor trouwens geen geld en wilde het vrijwillig blijven doen. Sander Parkinson zat immers samen met zijn echtgenoot in de schuldsanering, nadat zijn snackbar in Vudel op de fles was gegaan. Hij was genaaid, zo zei hij zelf. En zijn echtgenoot trouwens ook. Maar niet door elkaar, maar door de eigenlijke eigenaar van de snackbar. Ze voldeden bij lange na niet aan de geëiste omzet, en dus ging de zaak failliet, en zaten zij met de gebakken aardappelen. Figuurlijk dan he? En het feit dat hij dus betaald zou moeten gaan worden, was weer eens zo’n grove leugen van Roomse Robert. Alsof ik daar niet achter kwam? Ik kwam overal achter.
Overigens wist Sander Parkinson al op zeer jeugdige leeftijd dat hij van de herenliefde was. Zoals hij het zelf zei: “Ik wist het al als kind. Speelde met poppen en zo, en altijd aan het zingen met mijn vriendinnetjes. Vriendjes had ik niet. Ik heb het nog wel geprobeerd toen ik 17 was. Toen had ik een vriendin. Wij zoenen en zo. En op een gegeven moment moest ik haar dan uitkleden. Dus ik haar borsten zoenen. Ik vond het maar stomme dingen. Deed me ook niks. Vervolgens verder naar beneden, tussen de benen. Toen ik dat daar rook, zag en moest gaan zoenen, heb ik gigantisch moeten overgeven. Toen wist ik het zeker: dit nooit meer. “
Geen verrassing verder. Je kon het zo aan hem zien. En horen: de manier waarop hij iedere dag “Hoi Bertje” zei, verraadde al een heleboel. Bovendien had hij een zeer ongezonde voorliefde voor de muziek van Robert Long. Daar had hij zelfs nog prijzen mee gewonnen op jeugdige leeftijd. Als zanger. In Hilversum notabene. Daarna was het mis gegaan en kon hij de druk van het moeten optreden niet meer aan. Hij was dus maar radio gaan maken en een snackbar begonnen. Met alle gevolgen van dien.
Niettemin. Hij deed stemmetjes, trok luisteraars, leerde mij veel over radiomaken, voice-tracken en het verleden van Dikke Joep en SkyDive, en het dient gezegd: de paar maanden na de zomer van 2006 waren de leukste en gezelligste die ik daar in mijn Vudelse jaren heb meegemaakt. We hebben toen veel gelachen. Dat duurde ongeveer tot december 2006. Toen werd het weer allemaal anders. En was ik voorgoed uitgelachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten