The Clash – Should I stay or should I go (1982, hoogste positie in 1991: 3)

-“Nou ja, op zich kun je best goed interviewen, daar valt weinig over te zeggen, maar als het gaat om presenteren, dan kun je nog wel een hoop vooruitgang boeken. Het is nog steeds een beetje staccato, een beetje hapsnap, te weinig vloeiend.”
-“Maar luister je dan wel eens? Wanneer luister je dan?”
-“Nou ja, ik zit wel eens in de auto en dan heb ik SkyDive natuurlijk opstaan. En dan hoor ik je af en toe wel ja. En ’s avonds luister ik ook wel eens”

In de auto. SkyDive FM had een bereik van een kilometer of tien in de ether wist ik toevallig. Ook wist ik dat er ’s avonds vrijwel niet naar SkyDive FM werd geluisterd. Roomse Robert, want die zat weer tegenover me, met zijn koffertje, was duidelijk weer eens ingefluisterd door Dikke Joep. Hij lulde maar wat. Ik liet het maar zo. Aan de ene kant omdat ik wist dat het niet perfect was wat ik afleverde iedere dag op de radio, maar ja, dat had ook weer te maken met de andere kant: Ik had nog immers steeds geen contract en dat was niet conform de afspraken die ik vier maanden geleden met Kees-Jan de Waal, de toenmalige hoofdredacteur, had gemaakt.

-“Misschien moet je maar eens je oor te luister leggen bij de vrijwilligers in het weekend. Zij weten vast wel hoe je goed moet voice-tracken.
-“Nou, dat wil ik best doen hoor”, zei ik dan ook, “maar dan wil ik toch eerst een contract, want dat is nou eenmaal zo afgesproken en daar heb ik recht op. Pas als dat zo ver is, kun je me echt gaan beoordelen, en dan zal ik laten zien wat ik allemaal in mijn mars heb.”
Ik besloot het wat harder te spelen. Tenminste, voor mijn doen dan.
-“Ja, dat contract. Daar krijg ik de handen van het bestuur toch echt niet voor op elkaar.”

Even denken hoor. Het bestuur bestond uit Roomse Robert, Tinus Brandsma en Harry Vangeneugden, suikeroompje. Tinus Brandsma was een best mens, maar veel verder dan een kookrubriekje op de zondagse radio kwam ze niet. Die had echt niets te vertellen. Harry Vangeneugden kon het aan zijn reet roesten wie en wanneer wat kreeg. Dus bleef over: deze man die nu hier voor me zat en die nog steeds hetzelfde stompzinnige sikje had als het suikeroompje, wiens kont hij regelmatig schoon zal hebben gelikt.

-“Hm”, zei ik dan ook, want ik zat zelden verlegen om mijn goede teksten. “Ik denk er het mijne van, maar eh, ik heb toch rechten?”
-“Zeker, en daarom zeg ik je dit: als het je niet bevalt dan is daar de deur, en dan moet je maar niet meer terugkomen.”

Zo, de toon was gezet. C’est le ton qui fait la musique. Duidelijke taal. “Bovendien”, zo ging de foute ondernemer aan wie vele fora waren gewijd verder, “gaat het financieel op dit moment gewoon niet goed. Er komt te weinig binnen via acquisitie, er gaat te veel naar E3 Audio Visio, en Kees-Jan de Waal moet nog worden afbetaald, en we willen een nieuwe radioman voor de ochtendshow en we zaten te denken aan Sander Parkinson.

Ah, Sander Parkinson. We zouden hem bijna vergeten. Hij liep sinds een paar weken iedere dag binnen. Kwam vrijwillig radio maken. Overtuigd homoseksueel. Had de uitstraling van Paul de Leeuw, maar dan in de rol van Bob de Rooij. Zeker geen onaardige kerel, maar zo oppervlakkig als een,... eh,.. oppervlakkige Paul de Leeuw in de rol van Annie de Rooij. Hoefde niets te kosten, want zat in de schuldsanering. En had ervaring. Rookte bovendien als de schoorstenen van,.. eh,.. Luik. Of zo.

“Weet je wat je doet? Ga meer televisie maken. Er is wat dat betreft ruimte zat, nu Dikke Joep veel hoofdredactionele taken verricht, en vraag het me gewoon over een maand of twee, drie nog eens. Wie weet hoe de vork dan in de steel zit. Maar als je nu weg wil, moet je dat zelf weten. Even goede vrienden.”

Met zulke vrienden,..