Simon and Garfunkel – The Sounds of Silence (1965, hoogste positie: 11)

Vaak was het zo dat we tijdens onze vermeende drukke werkzaamheden pauze namen om te roken. Dikke Joep deed eigenlijk niet anders dan roken. Iets waarvoor hij met enige regelmaat belachelijk werd gemaakt door Gerald en Steven, de beide cameramannetjes van Gekke Henkie en zijn bedrijfje E3 Audio Visio.

“Ik heb zo’n hekel aan Dikke Joep”, zei Gerald dan, wat op zich al verwonderlijk was, want het kwam niet vaak voor dat Gerald zinnen zei die langer waren dan 5 woorden. En hij vertelde dat ook tegen Gekke Henkie. “Ik heb zo’n hekel aan Dikke Joep”, zei hij dan. Waarop Gekke Henkie riposteerde: “Goed zo, Gerald.”

Steven zei het gewoon direct: “Joh, sta je nou weer te roken? Moet er niet gewerkt worden?” Nou moet je weten dat Steven 15 jaar jonger is dan Dikke Joep, en bovendien nauwelijks ervaring heeft binnen het journalistieke bedrijf, maar dat kon hem weinig schelen. “Als het aan mij ligt vertrekt Dikke Joep eerder vandaag nog dan morgen,” fluisterde hij ondertussen tegen mij. Of hij zei het hardop als we toevallig in de auto zaten op weg naar een klus. Hij zei het echter op zo’n manier dat je niet zeker wist of hij het meende. Met een vage glimlach om de mond, alsof hij iets wist dat wij nog niet wisten.

Af en toe rookten Sander Parkinson en ik ook met Dikke Joep mee. Dan was het vaak nog wel lachen geblazen. Sander Parkinson en Dikke Joep haalden oude koeien uit de sloot, of deden rare stemmetjes, soms zelfs op de radio. Ik stond er bij, zei ook wat, lachte wat schamper, en dacht er het mijne van. Want waarom zou ik iets van een ander denken, nietwaar?

Aangezien Sander Parkinson voornamelijk ’s ochtends werkte, hoewel hij daarna vaak bleef hangen, en ik voornamelijk in de middag, kwam het ook voor dat ik af en toe alleen met Dikke Joep in de keuken stond te inhaleren. De stilte was dan vaak oorverdovend. We zeiden eigenlijk nooit wat tegen elkaar.

Vreemd, maar totdat ik bij SkyDive ging werken, had ik stiltes nooit erg gevonden. Ongemakkelijke stiltes, ik kende ze niet. Er gaat eigenlijk niets boven de stilte, tenminste als het volgt op momenten van mooi geluid. Vandaar ook dat er altijd even een stilte is, tussen twee liedjes op een cd. Even een moment van rust, bezinning, tijd om even adem te halen.

Dat gold helaas niet voor de radio. Stilte was op SkyDive FM absoluut not done. Als er tussen twee plaatjes eens niets gezegd werd, dan liepen ze in elkaar over. Want dat deden ze bij Veronica immers ook. Alleen was dat zo slecht ingevoerd in de computer, dat een nummer soms pas halverwege was, en dat vervolgens een nieuw nummer alweer begon. O jee, als een liedje toch eens langer dan drie minuten zou duren.

Soms liep de computer zelfs vast, of was er even geen verkeersinformatie, die de computer automatisch diende op te halen. Dan was er dus stilte. Een seconde, twee seconden, acht seconden, en hup: dan sloeg de noodband aan. De Noodband! “Ah!” riep Dikke Joep dan, en waggelde zo snel als hij kon naar de studio, om Dalet weer op te starten. Maar niet nadat hij eerst een liedje klaar had gezet, en die netjes na ongeveer twee minuut twintig liet volgen op het eerst liedje van de noodband: “Brimful of Asha” door Cornershop. Je verzint het niet.

Brimful of Asha on a 45,... wat een lied om een keer in de week te horen. Dan kon je toch beter stilte hebben? En het mooie was: toen Sander Parkinson een keer kortsluiting veroorzaakte waardoor Dalet helemaal opnieuw moest worden opgehaald, en aansluitend dus ook alle muziek die in Powergold stond geparkeerd, een proces dat minimaal twaalf uur duurde, moest de noodband overuren maken. Ieder uur luisteren naar Brimful of Ashes. Want er was maar één noodband. Heerlijk.

-“Ga maar naar huis”, zei Dikke Joep. “Je kunt je programma toch niet maken en in Dalet zetten.”
-“Nee”, zei ik, “dan krijg ik niet uitbetaald. Ik ga wel berichtjes maken, en een beetje vooruit werken.” Ik zuchtte, knipoogde naar Steven, die mijn sigaretten stond op te roken in de keuken, en hoopte dat het snel stil zou worden.