A-ha - The Sun Always Shines on TV (1986, hoogste positie: 4)

Als het ging om nieuws, -nieuws kennen en herkennen, nieuws duiden, nieuws verslaan en melden en dergelijke-, was al snel duidelijk dat Kutje Lasagna nog een hoop te leren had. Dat bleek wel toen zij zich dan ook echt aandiende in de voormalige brandweerkazerne vlakbij het stadhuis (of was het gemeentehuis?) in het centrum van Vudel.

Natuurlijk, ze had wat geschreven voor het plaatselijke sufferdje, en kende daardoor een aantal mensen, maar van een echt uitgebreid netwerk kon nauwelijks sprake zijn. Ik had in een jaar tijd meer mensen die van belang zijn voor de dagelijkse nieuwsvoorziening leren kennen, dan deze ietwat kort uitgevallen jongedame. Mijn verbazing was dan ook niet groot toen ze het nodig vond om mee te delen dat nieuws niet "echt helemaal haar ding was".

"Nieuws is eigenlijk niet echt helemaal mijn ding", zei ze op een rustige middag, ergens aan het eind van de lente in 2007. Ze was meer van de televisie. Had immers een opleiding in die richting gedaan. Dit was dan ook haar kans om haar droom te verwezenlijken. Daarom had ze ook ja gezegd op de vraag om voor E3 Audio Visio te gaan werken, hoewel ze er financieel niet op vooruit ging. Er was haar in het vooruitzicht gesteld dat er volop ruimte was om prachtige televisie te gaan maken. Natuurlijk, hoe kon iemand daar nou op tegen zijn: prachtige televisie. Maar, ruimte zat?

Er moest iedere dag een journaal worden gemaakt, items voor de radio, nieuwsberichten voor het radiobulletin, teletekst en kabelkrant. Me dunkt, ruimte zat. Het was al heel wat als dat iedere dag lukte, voordat de beroemde deadline was verstreken.

Maar het schepsel, dat duidelijk niet gezegend was met hele dure shampoo gezien haar kapsel, had er lang en breed over nagedacht. Ze had er zelfs al over gesproken met Gerald, linkerhandje, die maar wat graag af wilde van de plichtmatige journaalitems, en veel liever SBS-achtige televisie wilde gaan maken.

Ze hadden zelfs al een script in elkaar geflanst. Beiden zouden een serie gaan maken over bejaarden die in het moestuintje achter het verzorgingstehuis plantjes, bloemen en groenten verbouwden. Tijdens het verzorgen van dat groene spul zouden de oude mensen worden geïnterviewd over de groenten, over de planten, en natuurlijk over het leven als zodanig. Het liefst natuurlijk met de nodige ellende. Omroep Max avant la lettre.

- "Zou je ook moeten doen", opperde Kutje Lasagna vervolgens.

- "Wat?", sputterde ik tegen.

- "Nou, een programma maken, een mooie televisieserie over geschiedenis, of sport, of muziek. Over iets dat jou interesseert."

- "En wanneer zou ik dat dan moeten gaan doen, in mijn 25-urige werkweek à 1100,- Euro per maand?" Een zekere irritatie klonk daar wel in door.

- "Nee, dat moet je in je eigen tijd gaan doen", fluisterde het muisje.

- "In mijn eigen tijd? Ik ben Gekke Henkie niet! Die zit een paar honderd meter verderop!" Ook daar was wel enige irritatie in terug te horen.

- "Ja, en dan ga je op zoek naar sponsors en adverteerders, zodat je er ook nog wat aan overhoudt ook", probeerde ze nog. "Wij hebben Tonny Verhoeven ook op pad gestuurd om advertenties te verkopen rondom het programma."

- "Ach, Kutje toch. Als het allemaal zo eenvoudig was, dan deden we dat toch allang." Ik zuchtte me een slag in de rondte. "Maar ik zal er eens over nadenken."

Sympathiek hoor, mensen met enige ambitie. En het dient gezegd: Voor mijn CV zou het geen slechte zaak zijn als ik iets kon tonen dat ik zelf geproduceerd, geregisseerd, verteld, geschreven en gemaakt zou hebben. Mocht ik tenminste nog door willen in dit vak. En dat wilde ik eigenlijk wel. Ik stuurde niet voor niets met enige regelmaat allerlei sollicitatiebrieven de wijde radio- en televisiewereld in. Maar ja, in mijn eigen tijd. Ik had toch meer te doen?

Overigens zou het bij deze ene poging van Kutje Lasagna blijven. Geen waardering, geen geld, geen interesse, geen tijd, ingehaald door de harde waarheid van het leven. Ja, die zou nog wel op de koffie gaan komen.

Beckie Bell - Steppin' Out Tonight (1992, hoogste positie: 4)

-"Nou, de komkommertijd is wel weer aangebroken hè? Er is echt helemaal geen nieuws." Fransje Lauda zuchtte, met verhit hoofd, ongetwijfeld vanwege de vele Bacardi-cola's die de vorige avond zijn scootmobieltje waren gepasseerd. Nee, een ongelooflijk arbeidsethos kon je deze Wajonger niet ontzeggen, als het om cafébezoek ging.

-"Er is altijd nieuws, Fransje", antwoordde ik, niet te beroerd om mensen van een jongere leeftijd tegen te spreken, of op hun nummer te zetten. "Zelfs als er geen nieuws is, is er nieuws, want dan is het feit dat er geen nieuws is nieuwswaardig genoeg om bij stil te staan."

Het jong keek me aan, en kon het niet laten om in lachen uit te barsten. Oké, pluspuntje voor Fransje Lauda.

Niettemin, om de redactie enigszins in de zomermaanden tegemoet te komen, had E3 Audio Visio besloten om tijdens die periode een extra programma te maken en ook uit te zenden op SkyDive TV. Hierdoor hoefde de redactie nog maar één nieuwsitem aan te leveren voor het Tv-journaal. Het was een ideetje geweest van Gerald linkerhandje, en ik moet zeggen, deze Ossenaar heeft slechtere ideeën gehad.

Het programma heette De Step. In dit programma zou een min of meer bekende Vudelnaar achter het busje geïnterviewd worden terwijl hij zich vervoerde op, hoe kan het ook anders, een step. In het busje zaten dan de interviewer en de cameraman, uiteraard Gerald zelf. Gekke Henkie zat achter het stuur van het busje. De interviewer was een oude bekende: De vader van Steven rechterhandje. Hij deed dat vrijwillig. Ik had het graag gedaan uiteraard, maar dat zag Gekke Henkie niet zitten. "Kutje Lasagna mag het misschien wel doen", en de satanische grijns van de paardenlul sprak daarbij verder boekdelen.

De min of meer bekende Vudelnaar die geïnterviewd zou worden voor het programma bewoog zich bijvoorbeeld in de politiek, in de sport, de wetenschap, de kunst, het theater, maar het kon ook de slager zijn, als die zich maar maatschappelijk inzette, en bij voorkeur adverteerde, of van plan was te gaan adverteren, op SkyDive RTV. Het kon dus in principe iedereen zijn.

De man of vrouw werd eerst thuis allerlei vragen gesteld, vervolgens volgde de rit op de step over Vudelse wegen, en dan werd gestopt bij de werkplek van het slachtoffer, waarna het item werd afgesloten. Uiteraard kon het ook andersom zijn.

Gekke Henkie had al flink wat mensen bereid gevonden die mee wilden werken aan De Step, maar hij zocht er nog een paar uit de omliggende kerkdorpen.

- "Heb je al aan Hans Maassen gedacht?", probeerde ik toch maar van enig nut te zijn.

- "Wie?", vroeg de stompzinnige.

- "Hans Maassen. Die komt toch officieel uit Zijtaart? Of uit Boerdonk?"

De stinkerd keek me aan:

-""Wie is in hemelsnaam Hans Maassen?"

- "Ach die ken je toch wel? De cabaretier. Een van de beste van Nederland!"

Het bleef even stil.

- "O, je bedoelt Theo Maassen," verzuchtte de ouwe gek. "Die wil niet."

Tot zover mijn indrukwekkende bijdrage aan het programma De Step. Ik kreeg er een kleur van. Een blunder die de boeken in kon. Hans Maassen. Ja, die kende ik wel. Maar die bevond zich in mijn eigen kennissenkring. Had weinig met cabaret te maken.

Fransje Lauda glimlachte erbij. Hij opperde Anky van Grunsven. Die kwam immers uit Erp. Gekke Henkie gromde nog wat, dat hij ook al aan haar had gedacht, haar zelfs al benaderd had, maar haar echtgenoot had laten weten dat ze niets met SkyDive te maken wilden hebben.

-"O, waarom dan niet?", had onze gemotoriseerde rossige vriend nog gevraagd.

-"Ze heeft een hekel aan SkyDive", besloot Gekke Henkie.

Goh, hoe kon dat nou.

Golden Earring - When the Lady smiles (1983, hoogste positie: 1)

Hoewel rust niet echt veel voorkomt in mijn leven, niet tijdens mijn avonturen bij SkyDive FM en ook niet daarna, was de lente van 2007 en de aansluitende zomer, zeker als ik er met terugwerkende kracht op terugkijk, in verhouding niet de meest hectische periode. Dikke Joep was weg, en ik deed waar ik zin in had. Dacht ik.

En dus deed ik nog maar weer eens voetbal. Immers: de plaatselijke dorpsvereniging in Zijtaart, OranjeZwart ,bestond 60 jaar en daar mocht ook wel eens aandacht aan besteed worden. Tuurlijk, we vulden iedere dag een Tv-journaal met allerlei interessante zaken, zoals een nieuw speeltoestel op een lagere school, een hardloopwedstrijd voor het goede doel op een lagere school, het afscheid van meester Hans op een lagere school, de laatste schooldag voor basisschoolleerlingen en het reclamebeleid in Vudel, maar dit verhaal moet nog even eerst verteld worden.

Kutje Lasagna had namelijk besloten om, hoewel ze vakantie had, mee te gaan op een reportage met mij en Steven, rechterhandje, om alvast de sfeer een beetje te proeven. Ik had haar zo wel kunnen vertellen dat de smaak van de sfeer niet echt naar meer deed verlangen, maar we hadden nog geen twee woorden tegen elkaar gezegd, dus dat zou raar zijn.

Op naar Zijtaart. We zeiden niet veel tegen elkaar, Steven rechterhandje en ik. We hadden elkaar weinig meer te melden sinds hij het nodig vond om na het vertrek van Dikke Joep te zeggen dat ik de volgende was die het gat van de deur zou zien. Kutje Lasagna zei ook niet veel, en als ze al wat zei, dan verstond ik het niet.

Daar aangekomen schoten we de plichtmatige plaatjes van de ingang van het terrein, van de velden, van de jongeren die daar een voetbaltoernooi aan het spelen waren -altijd leuk, kinderen die een camera zien. Ze doen zo heerlijk gek, en als je ze een microfoon onder hun snufferd houdt, dan zeggen ze zo heerlijk helemaal niets-, van de feesttent waar de Band Zonder Banaan zou gaan optreden, en we interviewden de voorzitter met de prijzenkast op de achtergrond, uiteraard gelokaliseerd in de kantine. Een uurtje werk. Meer tijd hoefde dat niet te kosten.

- "Doen jullie dat altijd zo?", fluisterde het schaap achterin de auto, op de terugweg.

- "Zegt ze?", vroeg ik, want ik verstond er niets van.

-"Nou, zo, zonder echt idee, een beetje beelden maken en zomaar wat kinderen filmen en interviewen, en nou ja,.. zo, zonder draaiboek?"

Ach goh, het schaap had een televisieopleiding gedaan.

-"Ja, meestal wel. Ik heb nog meer te doen," antwoordde ik. Dat was ook zo. Al het nieuws lag nog op me te wachten, (dat kon ik moeilijk aan Fransje Lauda, Sander Parkinson of Jochem Paardenstaart overlaten, gehandicapt, dyslectisch en autistisch als zij waren), er moest nóg een item gemaakt worden voor tv, ik moest nog een radio-item maken, en natuurlijk moesten er nog nieuwsbulletins voor de radio opgenomen worden.

-"Als je met een draaiboek werkt, dan gaat het toch veel gemakkelijker? Tenminste, zo heb ik dat geleerd. Denk je niet, Steven rechterhandje?"

-"Ja, ik denk het ook", zei het onbetrouwbare sujet. Mooi woord, sujet, dat wel.

Even later stonden we nog even na te hijgen in het pand van E3 Audio Visio, toen het kleine propje fluisterde tegen Gekke Henkie: "Als we een draaiboek gaan samenstellen,.. een script,..waarin ook de contactpersonen staan vermeld, en waarin de aanleiding van het tv-item, en regie-aanwijzingen, en het doel, en de ideeën staan vermeld, dan is het volgens mij veel prettiger werken. Is het goed als ik dat uit ga werken en een soort van conceptdraaiboek op ga stellen in mijn vakantie?"

-"Eh, nou, eh, ja, ja, natuurlijk", stamelde de mafketel. "Jij hebt het straks voor het zeggen op de redactie, dus je doet maar zoals jíj denkt dat goed is."

Hij grijnsde daarop mijn kant op. Dat had hij niet hoeven doen, maar hij vond het blijkbaar toch nodig. Steven, rechterhandje, stond erbij en grijnsde me ook recht in mij gezicht. Kutje Lasagna kreeg een kleur, en keek me met grote ogen aan. Het wicht wist nog van niets. Hoe schattig.

-"Hè gezellig", zei ik alleen maar, en liep vervolgens de deur uit. Op weg naar de brandweerkazerne. Er lag immers nog veel werk op me te wachten.