Johnny Logan - What's Another Year (1980, hoogste positie: 6)

Ruim een jaar liep ik nu vrijwel dagelijks rond in die incestueuze regio, ergens in het lege gebied tussen Oss, Den Bosch, Eindhoven en Helmond. CDA-gebied. Maar dan dat deel van het CDA dat dicht tegen de VVD aanschurkt. Maxime Verhagen-achtige types, ware het niet dat deze rat uit Limburg komt. Maar dat doet voor het beeld nauwelijks ter zake.

In dat jaar hadden we vele mensen zien gaan en komen. Uiteraard in alle radio- en televisie items die dagelijks geproduceerd werden. De mensen die ik had geïnterviewd. Hele beroemde mensen. Maar ook bij die subregionale lokale sufferds van SkyDive RTV zelf.

Gekomen waren Sander Parkinson, de getrouwde homo die zomaar binnen was komen lopen; Jochem Paardenstaart, de autist die gevraagd was, omdat er nu eenmaal iemand voor moest zorgen dat de computers en het netwerk draaiende bleven; Fransje Lauda, onze gemotoriseerde vriend, omdat hij niets kostte vanwege zijn handicap; Kutje Lasagna, die gevraagd werd omdat ze een televisie-opleidinkje had gedaan en een vriendinnetje was van Steven, rechterhandje; en Tonny Verhoeven, die eerst was vertrokken, maar jankend met hangende pootjes op zijn schreden was teruggekeerd.

Vertrokken waren Kees-Jan de Waal, de hoofdredacteur die mij had binnengehaald en tegenwoordig tuinen schijnt te schoffelen; Guido Wijers, man van de ochtendshow, en tegenwoordig zijn geld verdienend bij een Eindhovens radiostation; Wendy van Dijk, telefoonmiep bij een telefoonbedrijf, en nog wel eens binnenlopend; Paula Smulders, die nog aan het bijkomen is van alle perikelen; en nu dus ook Dikke Joep, tot opluchting van velen.

"Jij bent de volgende", zei toen Steven, het rechterhandje van Gekke Henkie, volkomen uit het niets met een zeer foute grijns op zijn gezicht, terwijl zijn baas op de achtergrond goedkeurend meekeek. We hadden het over het vertrek van Dikke Joep, met name, en alle anderen in het algemeen, en deze opmerking had ik volledig niet zien aankomen.

Net toen ik dacht: Kom, laten we er weer eens wat van maken, werd de toon opnieuw gezet door iemand van wie ik dat zeker niet had verwacht. Ik dacht dat wij het goed konden vinden samen. Hij kwam vaak zomaar langswaaien in de voormalige brandweerkazerne, riep dan "peukje?", waarna we lachend sjekkies van Dikke Joep jatten. We lulden over voetbal, vrouwen, en ook in de samenwerking bij televisie-items dacht ik dat er steeds wel overeenstemming was in het uiteindelijke resultaat.

Was ik dan weer naïef geweest? Nee. Van Gerald linkerhandje, wist ik het wel, dat we niet op dezelfde golflengte zaten. En Gekke Henkie zelf had regelmatig kenbaar gemaakt dat hij mij er niet bij wilde hebben. Hij had zelfs verteld dat hij mijn contract na een half jaar niet zou gaan verlengen, wat er ook gebeurde. Dat was tenminste duidelijk.

Maar deze paardenlul had mij blijkbaar nodig gehad in de strijd tegen Dikke Joep, en nu vond deze bebaarde matennaaier het blijkbaar nodig om mij te schofferen waar anderen bij stonden. Anderen die, behalve Gekke Henkie dan, weer eens niet reageerden. Behalve schaapachtig lachen. "Ja, zo gaan we hier in dit rare stukje Brabant nu eenmaal met elkaar om."

Maar niet met mij. Dat moeten ze dus niet doen. Zeggen dat ik er aan ga, Dat ik gedumpt wordt. Dat van mij afscheid zal worden genomen. Dat maak ik dus zelf wel uit. Dan gaan mijn hakken in het zand, recht ik mijn rug, gaat mijn kop omhoog, mijn neus in de wind, mijn kaken in de kramp, mijn billen bij elkaar, mijn schouders eronder. Ook al wilde ik dolgraag weg. Het is sterker dan ikzelf.

En de vader van Steven kende ik ook. De man, eveneens in het bezit van een baard, werkte als vrijwilliger bij SkyDive, zat in het onderwijs, en zette zich in voor goede doelen in Peru. De vriendelijkheid zelve, deze vader van Steven. Ik dacht aan hem, toen ik zei: "Dat zullen we nog wel eens zien. Misschien zit ik hier volgend jaar nog. Ik ben onkruid, Steven, mij krijg je niet zomaar weg." He ja, gezellig, laten we er nog jaartje bij doen. Nee, dat zal toch niet? Maar alleen als ik het wil. Jaar in, jaar uit. Naïef hoor.

Beastie Boys - Fight For Your Right (1986, hoogste positie: 10)

- "Maar heb je Dikke Joep dan nooit meer gezien of gesproken?"

- "Goh, daar heb je hem ook weer. Waar kom jij nou weer vandaan?"

- "Ja, duh. Nergens vandaan. Jij voert mij weer op. Laat mij er nou eens buiten, man."

- "Waar bemoei je je dan mee? Maar je hebt helemaal gelijk natuurlijk. Om je vraag te beantwoorden: ja en nee."

- "Ja en nee."

- "Zeker."

Dikke Joep hebben we na zijn zelfverkozen afscheid nooit meer gezien. Op zich natuurlijk best veelzeggend, dat hij zich nooit meer heeft laten zien bij de lokale omroep, waar hij toch zo'n tien jaar lang lief en leed, en bloed, zweet en tranen met de luisteraar, de kijker, en met zijn collega's heeft gedeeld. Of ze dat nou leuk vonden of niet.

Maar van hem gehoord hebben we nog wel degelijk. Een keer. Dikke Joep vond namelijk, en dat had hij ook meermalen geroepen, dat hij zeer veel overuren had gemaakt, met name in de periode dat hij vrijwel niets meer deed. Als interim hoofdredacteur, nadat Kees-Jan de Waal was vertrokken, had hij vele uren doorgebracht aan de tafel in de voormalige brandweerkazerne. En dan heb ik het nog niet eens over de keuken annex rookruimte. Ook daar was hij vaak te vinden, koffie drinkend, en sjekkies rokend.

"Maar", zo riep hij steeds met piepende longen, "op het moment dat ik thuis de deur uitstap ben ik direct aan het werk, en de werkzaamheden houden pas weer op, als ik weer thuis over de drempel stap, en de deur achter me dicht trek. Zo werkt dat, zo is het recht. En recht moet worden gesproken. Dat betekent dat mijn vrouw precies bijhoudt hoeveel uren ik iedere dag werk. En dat zijn iedere dag overuren, die nog wel betaald moeten worden. En dan heb ik het nog niet eens over de extra uren in het weekend, die zelfs dubbel betaald dienen te worden."

En dan bedoelde Dikke Joep niet die keer dat hij werd gesignaleerd op de homo-ontmoetingsplaats in Reek, waar hij dacht heel toevallig op een zondagmiddag met zijn camera te moeten gaan filmen, en daarbij werd betrapt. Of hij daar nou stiekeme homo's wilde filmen zodat hij hen kon chanteren, of dat hij daar zelf een seksuele kick van kreeg, dat is helaas nooit duidelijk geworden.

Maar goed: Hij zei het dus echt, dat van die overuren, en ik dacht er het mijne van. Dat gold ook voor Roomse Robert, Harrie "suikeroompje" Vangeneugden en Gekke Henkie. Dikke Joep diende bij Roomse Robert een naheffing in de vorm van een declaratie in, en die met sikje getooide voorzitter van de stichting Lokale Omroep Vudel overlegde met zijn, met hetzelfde sikje getooide, suikeroompje en met de mafketel, die op zijn beurt de baas was van E3 Audio Visio. Op papier dan. Het driemanschap lachte de declaratie weg. Ja, er werd wat afgelachen.

Dat betekende dat Dikke Joep contact opnam met zijn advocaat -"ja, natuurlijk heb ik een advocaat!"-, en dat het tot een rechtszaak kwam. Ook al was hij er dan misschien wel één, een poot om op te staan, had onze dikke vriend eigenlijk niet. Er was hem immers nooit gevraagd om extra uren te maken, laat staan dat hij kon aantonen dat hij ook daadwerkelijk gewerkt had, in de tijd dat hij van huis was. Dus lachte het driemanschap de declaratie weg, en vond men het nodig zelfs niet op de rechtszaak te verschijnen. Dom.

Dat vond de rechter ook. Zoveel arrogantie kwam hij zelden tegen, zo oordeelde de rechter. Vandaar dat hij ten faveure van onze eetgrage ex-collega oordeelde. Hadden ze maar de moeite en het fatsoen moeten opbrengen om hun kant van de zaak te komen vertellen. Dikke Joep won de rechtszaak en kon een flinke som geld tegemoet zien. Roomse Robert en de stichting gingen in beroep, en uiteindelijk hebben ze de zaak geschikt, waarbij Dikke Joep nog steeds een dikke som geld tegemoet kon zien. Iets minder dik, maar toch de moeite waard. Dat is het laatste wat we van Dikke Joep hebben vernomen.

-"Zie je, het kan dus wel. Een rechtszaak beginnen. Die randdebielen voor het gerecht slepen, en dan nog winnen ook. Dat had jij uiteindelijk ook moeten gaan doen."

- "Bemoei je er niet mee!"

E.L.O. - Sweet Talkin Woman (1977, hoogste positie: 24)

In de week dat Dikke Joep afscheid nam van de avonturen binnen de subregionale omroep in Brabant Noordoost, vroeg Gekke Henkie mij of ik de komende maand 35 uur wilde gaan werken. Ik kon moeilijk anders dan "ja" zeggen, want de gekke man was wel zo bijdehand om mij dat te vragen waar anderen bij waren. Ik zei zelfs niet alleen "ja", ik zei zelfs dat ik dat de maanden daarna ook wel wilde, zoals ik al eerder had aangegeven. De alcoholist met de uitstraling van Guus Hiddink lachte schamper. Nee, nee, het gold maar voor een maand, want die nieuwe kracht, die in de plaats kwam van Dikke Joep, had bij haar vorige werkgever nog een opzegtermijn, en wilde nog wat vakantie voordat ze aan de slag ging, vandaar. Een maand. Dus. Ik ging toch maar akkoord. Extra geld is ook best lekker, nietwaar?

Of ik de volgende dag druk was met radio en televisie ("Nou dat denk ik wel"), want hij wilde de nieuwe collega voorstellen aan iedereen, en een rondleiding geven in de schitterende burelen aan de Markt in Vudel, waar ik nu toch al weer een jaar dagelijks rondliep. Dat kon dan mooi rond een uur of twaalf in de ochtend, -of was het in de middag? - want volgens Gekke Henkie was dan iedereen aanwezig. Aha, het sujet was er dus al vanuit gegaan dat ik positief zou antwoorden op zijn 35-uurs voorstel, want anders was ik er om 12.00 uur helemaal niet geweest. Zo had ik zijn dubbele, gespleten tong al weer door, voordat hij het zelf in de gaten had. Maar ja, hoe kon ik nee zeggen? Wat een probleem zou SkyDive RTV dan hebben? Een groot probleem. Gekke Henkie wist het. En ik had natuurlijk toch wel een beetje hart voor de zaak. Hart voor mijn zaak. En dat wist de mafkees.

Niettemin werd de volgende dag de daad bij het woord gevoegd. Zo rond een uur of twaalf kwam Gekke Henkie binnen met iemand, die dus mijn nieuwe collega zou worden, en die min of meer mijn baan zou krijgen. De baan waar ik recht op had, maar die ik niet kreeg. Zij wel, en nog wel beter betaald ook, dan ik ooit zou hebben gekregen. Dat was haar voorwaarde onder welke zij de baan kon accepteren. En zij was immers gevraagd. Door Steven, rechterhandje, en door Gekke Henkie zelf. Dus ze kon wel een beetje eisen stellen.

Ik kende haar. Zij was er vorige week ook bijgeweest, toen het Vudelse theater een groots opgezette perspresentatie hield, voor de programmering van het komende seizoen. We hadden daar aan een grote tafel gezeten, met alle pers uit de regio, aten heerlijk dure broodjes, en luisterden naar de directeur van het theater, terwijl hij via dia's liet zien wie er allemaal wel niet naar Vudel zouden komen. Ze had niet veel gezegd. Een keer zei ze iets, maar dat kon ik niet verstaan. Ze had een hoog, iel stemgeluid, een beetje als een spitsmuis. Niet echt een knappe vrouw, beetje zoals Wendy van Dijk vroeger, maar dan net wat meer vrouwelijkheid. Hoewel het ook zeker weer niet was om over naar huis te schrijven, mocht ik dat ooit eens van plan zijn.

Ik kwam net uit de keuken, waar ik had genoten van een welverdiend bakje koffie en bijbehorende peuk. Ik stond dus achteraan, toen onze nieuwe stercollega aan iedereen werd voorgesteld. Ik gaf haar een hand en zei: "Hoi,.. Bertje,.. welkom."

- "Kutje Lasagna", zei ze.

Kutje Lasagna? Wat een rare naam. Maarja, ik stond inmiddels nergens meer echt van te kijken, want laten we eerlijk zijn: Ik was hier al wat zeer vreemde namen tegengekomen. Maar Kutje Lasagna? Dat verzin je toch ook weer niet?

Omdat ze iedereen een hand had geschut, bleef ze naast mij staan, tikkeltje schuchter om zich heen kijkend.

-"Ik hoop dat we prettig zullen kunnen gaan samenwerken", zei ik.

-"Ja, dat hoop ik ook", zei Kutje, daarbij schuin omhoog kijkend. Groot was ze niet, het schaap.

-"Nou, als je doet wat ik zeg, en goed naar me luistert, komt dat vast goed", besloot ik.

Humor.

Gekke Henkie lachte zijn kunstgebit bloot. "Ha, ha, die Bertje". Ja, we lachten wat af in de sociale werkplaats.

Toen Kutje even later weer vertokken was, vroeg de autistische idiote ICT'er Jochem Paardenstaart hoe dat voelde om je baan ingepikt te zien worden door een jongedame, die meer dan tien jaar jonger is, en net van de opleiding komt.

-"Goed man. Goed", antwoordde ik, en liep met mijn hoofd gebogen naar de keuken voor een welverdiend bakje koffie en bijbehorende peuk.