Het hoeft nauwelijks enig betoog dat
Dikke Joep in de laatste maand van zijn werkzaamheden voor SkyDive,
en in dienst van E3 Audio Visio, niet veel meer deed. Hij zat nog een
beetje aan tafel in de ontvangstruimte, muziekjes in te voeren in het
systeem, waarvan hij vond dat die wel gedraaid konden worden op een
Veronica-radio gelijkend station ergens in Noord-Oost Brabant. Hij
geloofde het verder allemaal wel. "Hey, wat kan Gekke Henkie
doen? Mij ontslaan?" was dan ook een veelvuldig gehoord commentaar van de zijde van de vetklomp.
Toch zou hij nog een keer flink van
zich laten horen. Steven en ik hadden namelijk het plan opgevat om
een prachtig item te gaan draaien. Daartoe vertrokken we op een mooie
zonnige dag al in alle vroegte naar Harderwijk om daar te gaan
filmen. We namen het busje en zeer veel apparatuur mee, en stonden al
snel in de file, zoals dat toen in 2007 regelmatig gebruikelijk was.
En Harderwijk was, zeker vanuit Vudel, niet echt naast de deur. Het
was dus een hele onderneming. We waren echter ruimschoots op tijd.
In het Dolfinarium in Harderwijk werd
een cheque uitgedeeld door een jong meisje uit Vudel, vergezeld door
haar beide ouders, aan de Stichting Sam, een stichting die zich inzet
voor kinderen met het syndroom van Down. Stichting Sam zorgde er voor
dat de kinderen konden zwemmen met dolfijnen, want dat zou goed zijn
voor hun ontwikkeling. Kortom: nog een nobel initiatief ook. En wij
waren erbij.
Steven maakte prachtige beelden. Van
vader, moeder en dochtertje. Van dolfijnen. Van een trainster met
dolfijnen. Van kinderen met dolfijnen. Van de overhandiging van de
cheque. En ik maakte prachtige interviewtjes. Met het Vudelse gezin.
Met de trainster. En met de voorzitter van de Stichting Sam. Het nam
allemaal flink wat tijd in beslag, maar iedereen vond het dik de
moeite waard.
Om tijd te besparen had Steven
apparatuur meegenomen, zodat ik op de terugweg al voor het grootste
deel kon monteren, terwijl hij de hele weg terugreed. Ik zocht de
beelden uit, de geschikte quootjes, en schreef er en passant de
voice-over tekst bij. Dit zou ons aanzienlijk tijd besparen zodat we
het item bij terugkomst in Vudel direct in elkaar konden steken. Dan
kon het item nog ruimschoots mee in het TV-journaal. Bovendien, zo
hadden we al van tevoren bedacht, werd het zo'n mooie
televisiereportage dat we het vast konden verkopen aan Omroep Brabant
en SBS6.
We kregen het allemaal mooi op tijd af,
het zag er prachtig uit, en we waren dan ook aan het eind van deze
lange dag dik tevreden. Maar, over dik gesproken, we hadden buiten
Dikke Joep gerekend. Hij was het er niet mee eens. We waren de hele
dag weggeweest, de redactie was volledig op zijn schouders terecht
gekomen, voor een televisiereportage stond zo'n twee-en-een-half uur
werktijd, en het was niet in de regio geweest. Dit kon zo niet,
kostte veel te veel tijd en geld, en was niet effectief, zo vond de
vaak in Duitse supermarkten verkerende toekomstige buschauffeur. "En
dat heb ik Gekke Henkie dan ook ruimschoots laten weten, ja!"
We moesten dan ook de volgende dag op
het matje van Gekke Henkie komen. Alweer. Alleen was het dit keer een
heel ander matje dan de keren dat ik er alleen op moest knielen en
billenkoek kreeg. Het was meer voor de vorm. "Dit was inderdaad
een duur item geworden, helemaal in Harderwijk, en hoe mooi het er
ook allemaal uitzag, dat kon toch niet echt de bedoeling zijn. En
helaas, Omroep Brabant en SBS6 hadden geen interesse".
Hadden die wel interesse gehad dan
waren de kosten al terugverdiend, voordat Dikke Joep kostenplaatje,
en baten en lasten, had kunnen zeggen. Maar helaas, het was niet zo.
Toch was aan Gekke Henkie te merken dat hij het allemaal niet zo heel
erg had gevonden. Maar hij vond blijkbaar dat hij nog één keer
Dikke Joep moest paaien, zo op de valreep. We zaten dan ook op het
matje, en zagen de glimlach om de mond van de krankzinnige baas. En
ook Steven knipoogde daarna, dat hij het leuk had gevonden, dat het
een mooi tem was geworden, en dat Dikke Joep dood kon vallen. Dat
meende hij. Letterlijk. We gaven hem daarna dan ook geen enkele
aandacht. En ik? Ik haalde mijn schouders maar weer eens op. Het was
ook nooit goed. Hoe goed het ook was. Ik wende er al een beetje aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten