Deep Purple – Smoke on the Water (1971, hoogste positie: 11)

Normaal gesproken zou ik dit hoofdstukje kunnen beginnen met de opmerking dat er, na de mededeling van Dikke Joep dat hij ging vertrekken, een grappige tijd aanbrak. Dat zou echter gelogen zijn. Er was nog steeds niets grappigs aan SkyDive RTV. Toch was de stemming, in maart 2007, zeker niet slecht in het incestueuze Vudel.

Dikke Joep was blij, dat hij een nieuwe baan had gevonden. En verder was iedereen blij dat Dikke Joep ging vertrekken, hoewel Sander Parkinson daar niet blij om was. Hij was gewoon altijd blij, of Dikke Joep nou linksom of rechtsom ging.

We waren een hele korte periode allemaal zo ontspannen, dat we besloten om de nicotine aan de wilgen te hangen. Hoewel je in dit geval beter kon spreken van de tabaksplant. Als we allemaal zouden stoppen met roken, dan zouden we dat best wel eens vol kunnen houden. Zo gezegd, zo gedaan.

Sander Parkinson hield het een halve dag vol. Het ontbrak hem aan ruggegraat. Hoewel je dat eerder bij iemand als Fransje Lauda zou verwachten. Dikke Joep hield het een dag vol, maar hij gaf de schuld aan Sander Parkinson, want een slecht voorbeeld deed nou eenmaal goed volgen. Zelf hield ik het twee dagen vol, maar ook ik kon gemakshalve iemand anders de schuld geven: Gekke Henkie.

-“Gekke Henkie, kunnen we even praten?”.

-“Ja, even.”

-“Ik zat te denken, nu Dikke Joep vertrekt, dat ik wel zijn baan over kan nemen. Dat ik nu 35 uur in de week ga werken, en dus als het ware zijn contract krijg.”

Gekke Henkie keek op van zijn krant.

-”We hebben al iemand anders gevonden,” zei de gek.

-”O?”, sprak ik. “Ik vind anders wel een beetje dat ik daar recht op heb, meer dan een nieuw iemand.”

-”Nee, vind ik niet. Bovendien kan ik maar één iemand een contract van 35 uur aanbieden, en deze persoon komt voor minder niet bij ons werken, en dat is dus al toegezegd.”

-”O?”,.. “Wanneer dan?”

-”Nou, dat doet er verder niet toe.”

Hij lulde weer een slag in de rondte waar de mussen dood uit de lucht van vielen, maar veel kon ik er verder niet aan doen. Achteraf bleek dat hij al een gesprek met deze persoon had gevoerd, toen de overnameplannen van E3 Audio Visio nog niet eens in kannen en al zeker niet in kruiken waren. Destijds werd hij echter ingehaald door de plannen van Paula Smulders, dat zij eiste dat al het personeel meeging in de nieuwe constructie, en dat er daardoor nog geen plek was voor deze nieuwe persoon. En nu dus wel, blijkbaar. Gekke Henkie had deze persoon al benaderd toen de inkt van het nieuwsbericht dat Dikke Joep achter het stuur van een bus plaats zou gaan nemen nog niet eens droog was.

Daarna moest ik me haasten naar een of anders persmoment in het plaatselijke theater, vanwege de nieuwe “spectaculaire” programmering in het nieuwe “fantastische” seizoen. Sander Parkinson was er voor de radio. Gerald met een camera. De lokale pers was voltallig. Er was taart, en een drankje. Het ging langs me heen allemaal, en dus ook dat er een persoon zat, die verder niets zei, en die ik later veel vaker zou gaan zien: Mijn nieuwe collega. Maar dat wist ik toen dus nog niet. Ik wist alleen dat ik zin had om te roken.

En dus liep ik daarna van het theater, via de supermarkt, naar de voormalige brandweerkazerne. Om wat te roken te kopen. Ik had het verdiend. Ik had het nodig. Stoppen met die rotzooi moest nog maar even op zich laten wachten. Bovendien had ik het langer volgehouden dan Dikke Joep en Sander Parkinson. Hoewel dat feit er niet voor zorgde dat mijn stemming opnieuw verbeterde. En trouwens, dat deed het roken ook niet.