Mijn contract ging in op 1 februari
2007. Het was een contract voor een half jaar, 25 uur in de week, en
zowel Gekke Henkie als ikzelf zetten onze handtekening eronder, en
daarmee was dat eindelijk een feit. Ik kon even opgelucht ademhalen,
ook al vond Gekke Henkie het nodig om direct door te laten schemeren
dat het daarbij zou blijven. Het contract zou na een half jaar niet
verlengd worden, of ik daar maar rekening mee wilde houden. Alsof ik
dat niet wist, en allang deed, en er op dat moment vanuit ging dat ik
zelfs dat halve jaar niet zou volmaken, ook al was ik redelijk
volmaakt.
Het rare is achteraf, dat dit ene
moment van eerlijkheid dat deze rare bijna bejaarde leugenaar zijn
lelijke strot uitkreeg, en nodig vond om mij mee te delen, zelfs
achteraf niet waar bleek te zijn. Zelfs wanneer Gekke Henkie de
waarheid vertelde, werd het toch nog een leugen. Al konden wij dat
allebei op dat moment ook niet weten. Sterker: Als iemand een van ons
dat op dat moment zou hebben meegedeeld, hadden we daar smakelijk om
gelachen. Want dat deden we graag, lachen. Liever niet samen, maar
dan toch.
Twee dagen nadat ik mijn John Hancock
op papier had gezet, en ik dus officieel in dienst was bij E3 Audio
Visio, moest ik al op het matje komen. Tinus Brandsma deelde mij dat
heuglijke feit mee. Of ik 's middags even tijd had.
-“Goed nieuws of slecht nieuws?”
lachte ik nog.
-”Zeker geen goed nieuws”,
antwoordde de kippige omhooggevallen hoofdredactrice.
En even later zat ik dus tegenover de
twee, die elkaar ook al nauwelijks konden luchten of zien, wat in het
geval van Tinus Brandsma ook letterlijk het geval was.
Het bleek dat ik een nieuwsbericht op
kabel en internet had geknald, dat niet echt goed was. Ik had het
nauwelijks geredigeerd, het was veel te lang, en ik had het bericht
eigenlijk gewoon gecopypaste, zoals dat zo mooi heet, van een
persbericht. Bericht kopiëren, plakken en hup, de ether in. Dikke
Joep had daarover geklaagd en aan beiden het betreffende bericht
overhandigd, de NSB'er.
Ik kon niet anders dan beamen dat het
betreffende bericht van mij was, het was waar. En het was een
baggerbericht, ook dat was waar.
“Maar Dikke Joep copypaste ook de
helft van zijn berichten en Wendy van Dijk deed het voorheen ook om
de haverklap, toen ze nog hier werkte. Het is gewoon soms hartstikke
druk, en dan heb je nauwelijks tijd om een bericht goed te
herschrijven, dus dan denk je: “Kom, ik knal het er maar op, want
ik heb nog meer te doen,” en ik schrijf de meeste berichten, veel
meer dan Dikke Joep, terwijl ik maar 5 uur werk, en hij 7, en, en,
en,..” probeerde ik nog.
“We weten hoe Dikke Joep is. We
kennen hem al wat langer dan vandaag. Ik zou zeggen: Kijk een beetje
uit voor hem, en doe je werk gewoon goed. Dan is er wat ons betreft
geen probleem, maar laat het niet meer voorkomen, want anders heb jij
een probleem,” was het dreigement van beiden, en het klonk toch
ook wel ergens enigszins hoopvol.
Vervolgens begon Gekke Henkie met een
rekensom gebaseerd op het aantal berichten dat ik kon schrijven in de
uren die ik ter beschikking had. Voor televisie was ik gemiddeld twee
uur kwijt, en dan had ik een uur voor radiowerkzaamheden. Vervolgens
had ik nog twee uur over voor het schrijven van nieuwsberichten. Voor
een nieuwsbericht zou ik maximaal 15 minuten nodig hebben, en dat
betekende dat ik er dus 8 per dag zou kunnen schrijven.
-“Toch?”
-”Nou, zo werkt dat niet helemaal,
maar in theorie kan het waar zijn”. En ik moest lachen. Wat een
raar idee hadden deze mensen toch over het journalistieke vak. Het ene
bericht kon binnen 5 minuten gedaan zijn, maar over een ander bericht
kon je soms wel de hele dag doen, om de waarheid boven tafel te
krijgen, en het nieuws publicitabel te maken.
Niettemin, toen ik even later van het
pand van E3 Audio Visio terugliep naar de brandweerkazerne annex
radiostudio, besloot ik dat dit mij niet meer zou overkomen. Vanaf
dat moment schreef ik netjes iedere dag op wat er op radio,
televisie, internet en kabel door ons geproduceerd zou zijn, wat ik
had gedaan, en hoeveel uren ik daar kwijt voor was geweest. Bovendien
zou er geen enkele fout meer, in welk bericht van mijn hand dan ook,
voorkomen. Ik zou mij niet meer laten verrassen door Dikke Joep,
Gekke Henkie, Tinus Brandsma, of wie dan ook. Dat was waar. Ik kon
ook niet anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten