In tien dagen tijd had Dikke Joep mij
twee keer dusdanig proberen zwart te maken dat het misschien wel
einde oefening voor mij zou kunnen zijn bij RTV SkyDive, of in dit
geval E3 Audio Visio, want daar stond ik inmiddels onder contract. Al
verrichtte ik mijn werkzaamheden ten behoeve van dat achterlijke
subregionale omroepje. De derde keer kwam toen er nog geen twee weken
verstreken waren, al was dat zo subtiel, dat ik het pas later door
zou krijgen. Drie keer is scheepsrecht moet de overwegend
zwaartafelende man hebben gedacht.
Ik was namelijk aan het eind van een
zekere middag wedergekeerd in die sociale werkplaats, na een
televisieklus met Jan van de Burelen te hebben gedaan, en er was
verder niemand weer aanwezig. Ik moest in de radiostudio zijn, om
mijn voice-over bij het televisie-item op te nemen en op te sturen
naar de televisiestudio zodat Jan van de Burelen die onder de beelden
kon zetten. Ik zag dat Dikke Joep zichzelf niet had uitgelogd. De
computer stond nog aan, onder zijn account. Dit was mijn kans, om
zeker te weten wat ik al vermoedde. Zou ik het doen? Stiekem in zijn
mailbox kijken?
Het antwoord kon niet anders dan “ja”
zijn. En dus ging ik zitten, opende zijn mailbox, en keek al snel bij
“Verzonden items”. Daar stond het! Verzonden op woensdag 17
januari 2007, om 9:41 uur. Aan Tinus Brandsma, met CC naar Roomse
Robert. Onderwerp: Bertje ziek. Ik dubbelklikte op het mailtje.
“Beste mensen,
Vanmorgen heeft Bertje zich ziekgemeld.
Gevolg is nu dat ik de hele redactie voor mijn kiezen krijg. Ik zal
het wel weer gaan redden, maar mijn probleem is dat Bertje al sinds
maandag zinspeelde op een ziekmelding vandaag. (…!!!)
Hij was inderdaad een beetje verkouden,
maar ik heb Bertje dinsdag nog gevraagd goed na te denken over een
ziekmelding vandaag. Vooral met het oog op het feit dat hij het al
een paar dagen aankondigde. Dit verdient niet echt de
schoonheidsprijs. Ik ben er dus niet zo blij mee.
Mvgr.
Dikke Joep.”
Wow! Wat een vuile, vieze,
leugenachtige NSB'er.
Er kwam nog een reactie van Roomse
Robert, waarin hij vroeg naar mijn privé mailadres, maar dat had
Dikke Joep niet. Wel suggereerde hij dat een eventuele mail ook naar
mijn adres van SkyDive kon, want ik had dat ongetwijfeld
'geforwarded'.
Wow! Wat een schoft!
Ik moest even ademhalen. Wat zeg ik. Ik
moest even roken. Daar, in de keuken annex rookruimte, besloot ik al
snel dat ik het mailtje en de reacties zou uitprinten. Zo gezegd, zo
gedaan. Achteraf weet ik nauwelijks waarom, maar het betreffende
e-mailtje is tot op de dag van vandaag nog steeds in mijn bezit. Nee,
mij maken ze de pis niet lauw. Wie weet of deze achterbakse streek
mij nog eens van pas zou komen, moet ik gedacht hebben. Waarvan akte.
Ik stopte het mailtje in mijn jaszak,
rondde mijn werkzaamheden af, en kwam de volgende dag goedgemutst
terug. Ik had immers het bewijs dat Dikke Joep een ongelooflijke
viespeuk was, thuis in mijn archief gestopt. Aangezien ik al snel
doorhad dat ik geen melding kon maken van het feit dat ik het mailtje
in mijn bezit, ging ik gewoon werken, alsof er niets aan de hand was.
Wat schetste mijn niet geringe
professionele verbazing? Ergens in de middag, volkomen uit het niets
want ik had de hele dag nog niets tegen de vetzak gezegd, riep Dikke
Joep met een misplaatste stemverheffing: “Je weet toch wel dat het
verboden is, om in de mail van collega's te neuzen he?”
Wat?
He?
Even van mijn stuk gebracht, kon ik
daarna niet anders dan onbedaarlijk lachen. Waarmee ik hem
ongetwijfeld diep in zijn hart moet hebben geraakt. Dit was dus
poging nummer drie geweest: Ik zou in zijn mail kijken, daar het
betreffende mailtje tegenkomen, daarvan melding maken door te stellen
dat het een grove leugen is, en vervolgens kon hij stellen dat het
verboden was om in de mails van collega's te kijken, en als dat dan
geen reden voor ontslag was,..
Wow!
Tja, helemaal begrijpen deed en doe ik
het nog steeds niet. Dit was dus dezelfde vetklep, als die man die
begon te huilen, toen we te horen kregen dat er voor mij geen plaats
zou zijn in de nieuwe organisatie, zo'n drie weken voor zijn derde
achterbakse ontslagpoging. Vreemd.
Hij zal wel gedacht hebben: “Third
time lucky.” Well, think again, punk. Maar waarom?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten