Abba - Money, money, Money (1976, hoogste positie: 1)

- Dus als ik het goed begrijp heeft Harrie Vangeneugden, suikeroompje, 51 procent van de aandelen in E3 Audio Visio?
- Ja.
- En als ik het goed begrijp is dat pand waar E3 Audio Visio nu in huist van Harrie Vangeneugden, suikeroompje, en betaalt Gekke Henkie daar huur voor?
- Ja.
- Als ik het goed begrijp is de voormalige brandweerkazerne in fucking Vudel het persoonblijke bezit van Harrie Vangeneugden, suikeroompje?
- Ja.
- En betaalt de Stichting Lokale Omroep Vudel daar huur voor?
- Ja.
- Als ik het goed begrijp laat Harrie Vangeneugden, suikeroompje, een nieuw pand bouwen op het industrieterrein van Vudel, aan Groenendaal?
- Ja.
- Als ik het goed begrijp gaan SkyDive en E3 Audio Visio daar samen in zitten en betalen beiden daar huur voor?
- Ja.
- Als ik het goed begrijp is veel van de apparatuur van Harrie Vangeneugden, suikeroompje?
- Ja, behalve de zendmachtiging, die blijft altijd van de Stichting, en o ja, een deel van de radioapparatuur is van Jochem Paardenstaart.
- Jochem Paardenstaart?
- Ja, die heeft er ook wat geld in gestoken een aantal jaren geleden.
- En mogen SkyDive en E3 Audio Visio daar gebruik van maken?
- Ja, tegen een kleine vergoeding.
- Ja ja, en de gemeentelijke subsidie gaat naar de Stichting Lokale Omroep Vudel?
- Ja.
- En die betalen daar Harrie Vangeneugden en E3 Audio Visio van?
- Ja.
- En Jochem Paardenstaart?
- Die niet, maar die mag wel radio maken wanneer hij dat wil. Nou ja, binnen het format dan.
- En de rest van het geld?
- Daar worden de schulden van afbetaald.
- Schulden? Aan wie?
- Harrie Vangeneugden, suikeroompje.
- ?
- Ja, die heeft een aantal jaren geleden de boel gered door te zorgen voor het pand en apparatuur, weet je nog. Kost ook geld.
- En Harrie Vangeneugden, suikeroompje, zit in het bestuur van de Stichting Lokale Omroep Vudel?
- Ja, samen met Roomse Robert en nu nog, Tinus Brandsma.
- Nu nog?
- Ja, die gaat er uit.
- O?
- Ja, ze wordt de nieuwe hoofdredacteur.
- O?
- Ja, voor 12 uur in de week. Dat betekent in ieder geval dat het bestuur op zoek moet naar een derde persoon, want een bestuur van een stichting met maar twee personen, dat mag niet.
- En de rest mag allemaal wel?
- De rest?
- Ja, groot-aandeelhouder van het een, grootgrondbezitter van het ander, en zich voor alle rotzooi laten betalen?
- Nee, eigenlijk ook niet.
- Nee, eigenlijk ook niet.
- Maar ja, er mag wel meer niet.
- Heeft ie eigenlijk kinderen?
- Nee. Waarom denk je dat Roomse Robert zijn kont iedere dag kust.
- Aha. Misschien moet Harrie Vangeneugden, suikeroompje, mij maar adopteren.
- Ja, dat zou lachen zijn.

Paul McCartney - We All Stand Together (1984, hoogste positie: 7)

Het was woensdag, ergens in december 2006. Het kon niet anders dan woensdag zijn, want het was immers de dag na de dinsdag, die gevolgd was op die vermaledijde maandag. Die maandag waarop ik,..

Niemand zou het me erg kwalijk hebben gevonden wanneer ik een dag thuis zou zijn gebleven, na de onheilstijdingen van de afgelopen dagen, maar dat was mijn eer te na. Bovendien zou ik dan niets verdiend hebben, want op dat moment was ik nog steeds die freelancer. En dat gunde ik ze niet. Sterker nog: ik declareerde deze maand flink wat overuren bij Roomse Robert en de Stichting Lokale Omroep Vudel. Dat zou ze leren.

En dus was ik al tijdig aanwezig, deze woensdag, in de studio van de lokale omroep, daar waar ooit een brandweerkazerne gezeten had. Dikke Joep en Sander Parkinson waren er ook. We dronken wat koffie, rookten ons een delirium en Dikke Joep vertelde dat hij een andere baan aan het zoeken was, en Sander Parkinson vertelde juist het tegenovergestelde.

Ik belde wat rond over de aanstaande kerstmusical en de grandioze opening van een nieuwe parkeerplaats ergens in het centrum van Vudel, toen Petra Smulders binnenkwam. Ze had de tranen nog in haar ogen.

Er hadden namelijk de eerste gesprekken plaatsgehad over de personele invulling van het nieuwe bedrijf, dat eigenlijk geen nieuw bedrijf was. Want E3 Audio Visio bleef gewoon bestaan, en de lokale omroep SkyDive ook. De programma's zouden nu alleen worden geproduceerd door E3 Audio Visio en de radio- en televisiemakers zouden in dienst komen van het maffe clubje van Gekke Henkie. En natuurlijk de aquisiteurs. Dat wil zeggen: Petra Smulders, want Tonnie Verhoeven was vertrokken. Ondanks dat de deal met Zomer Uitgevers niet door was gegaan en Gekke Henkie een neef van Tonnie Verhoeven was, was hij toch vertrokken.

Aangezien er geld in het laatje moest komen, want dat moet het immers altijd, was het belangrijk dat Petra Smulders in de nieuwe constructie, adverteerders bleef trekken. Gekke Henkie zei dan ook: "Ik heb je nodig", tegen Petra Smulders, die op haar laatste benen liep en binnenkort overspannen zou raken. "Zonder jou gaat het hele feest niet door, dan spring ik er niet in", sprak de mafketel, "want dan heb ik geen inkomsten."

Petra Smulders voelde zich daarop enigszins gechanteerd en, zo vertelde ze die woensdag aan ons in de brandweerkazerne, "daarop sprak ik de woorden: Ik ga het alleen doen als iedereen meegaat. Gekke Henkie en Harrie Vangeneugden, suikeroompje, stribbelden meteen tegen, dat ze Bertje er niet bij wilden hebben, waarop ik zei: Dan gaat dat feest niet door. Dan ga ik werken bij Keizerstad, want die hebben me een mooie aanbieding gedaan. Dus: Of allemaal, of helemaal niemand!"

Ze konden geen kant op. Schaak. Mat. Er viel een stilte, en glimlachende gezichten van mij en Sander Parkinson. "Goh", stamelde ik, "een win-winsituatie". Of de overname ging niet door, en dan bleef ik nog even freelancen, of de overname ging wel door, maar dan moesten ze mij er bij nemen. Hoewel ik niet van de knuffels ben, en zeker niet met Brabanders, kon ik niet anders dan Petra Smulders een knuffel geven. "Goed gedaan", fluisterde ik, en meteen er achteraan: "Maar ik ga wel op zoek naar iets anders hoor, want helemaal thuis en op mijn gemak zal ik in zo'n situatie natuurlijk nooit zijn."

"Precies", sprak Dikke Joep, nooit verlegen om zinnige teksten.

Beatles - Yesterday (1965, hoogste positie: 26)

Na een korte en slechte nacht, en dan met name de tekortgekomen broodnodige rust, liep ik de volgende dag al weer op tijd naar de voormalige brandweerkazerne in Vudel. Het was the day after the night before, zoals dat natuurlijk iedere dag het geval is, ergens in december. Aangezien het gisteren maandag was, kan het niet anders dan een dinsdag zijn geweest.

Ik had de deur van de sociale werkplaats annex lokale radiostudio nauwelijks opengedaan of Dikke Joep kwam me al snel, zo snel als zijn worstenpootjes hem konden dragen, tegemoet. "Roomse Robert wist van niks. Hij kon jou niet vertellen dat er in de nieuwe constructie geen plek voor je is, want hij wist het zelf niet eens. Gekke Henkie heeft gisteravond gelogen."

Wat dacht de dikke man nou? Dat ik hier meteen tegengehouden moest worden omdat ik anders Roomse Robert iets zou aandoen? Die overigens verschrikt opkeek toen ik binnenkwam zetten, dat dan weer wel. Want hij was aanwezig op deze koude dinsdagochtend, en dat gold ook voor Tinus Brandsma en Petra Smulders, aquisiteur van dienst. Blijkbaar had Dikke Joep ze allemaal opgetrommeld voor een soort van crisisoverleg.

"Goedemorgen", zei ik, en daar had ik geen gelijk in. "Het spijt me dat je het op deze manier van Gekke Henkie moest vernemen Bertje, maar het is buiten ons om gegaan. Blijkbaar hebben Gekke Henkie en Harrie Vangeneugden dat samen besloten, maar uiteraard zijn de kaarten wat dat betreft nog niet geschud. Er is nog helemaal niet gesproken over personeel en de invulling daar van. En wij hebben daar natuurlijk als bestuur van de Stiching Lokale Omroep Vudel ook wel iets over te zeggen." Roomse Robert had weer veel overbodige woorden nodig. Ik keek 'm met een schuin oog aan. Ik vertrouwde hier niemand meer.

"Vanmiddag hebben we overleg", vervolgde medebestuurslid Tinus Brandsma, "en maak je maar niet druk Bertje, ik ga ervoor liggen." Dat zei de vrouwspersoon met veel overtollig vet: "Ik ga ervoor liggen."
Waar ze voor ging liggen was me niet direct duidelijk, maar me druk maken was ik niet van plan. Niet meer. Ik was er wel een beetje klaar mee. Ik keek Petra Smulders aan, die me vriendelijk, maar toch ook duidelijk als een boerin met kiespijn op de maag, toelachte. "Koffie doen?, zei ik tegen haar, en ze schudde haar hoofd. "Nee dank je," zei ze zachtjes, “ik moet aan het werk.” “Ik ook, maar eerst koffie”, riposteerde ik.

Na een bak koffie en vele kleine sigaretjes en een aantal werkzaamheden later, kwamen de beide bestuursleden Roomse Robert en Tinus Brandsma aan het eind van de middag weer binnen. Ze hadden overleg gevoerd met Gekke Henkie en met Harrie Vangeneugden, suikeroompje, en kwamen nu verslag uitbrengen.

Het kwam er in het kort op neer dat er inderdaad geen toekomst meer voor me was bij SkyDive RTV. Tinus Brandsma was er met haar gemankeerde lichaam voor gaan liggen, maar de drie heren, want ja ook Roomse Robert was het er uiteindelijk toch mee eens, stapten met de grootst mogelijke soepelheid over en om haar lichaam heen, en schoten de kogel door de kerk: Zo gaan we het doen, en daar is geen plaats voor iemand uit Nijmegen, genaamd Bertje.

Tja, het zag er nu toch donker uit. Ik keek naar Tinus Brandsma, die mij niet aan kon kijken. Ze was er voor gaan liggen. Wat een grap. Ik kon niet anders dan lachen. “He he, is me dat lachen”, zei ik dan ook. Toen werd het stil en zei niemand meer iets. Dat voelde ongemakkelijk, zo’n stilte, en dat was ie ook, en dus onderbrak ik de stilte: “Over tien jaar lachen we er om, en morgen is vandaag weer gisteren”.

Ik pakte mijn jas en zei: “Ik ben er weg van, tot morgen” en vertrok. Ik had geen zin meer om na te praten, de radiouitzending was opgenomen en stond klaar in Dalet, en ik wilde naar huis. Morgen weer een nieuwe dag. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. En morgen was vandaag alweer gisteren. Ik kon niet wachten.

Drukwerk - Je loog tegen mij (1981, hoogste positie:1)

Het was maandagavond, ergens in december 2006. De overname van SkyDive RTV door Gekke Henkie en zijn mannen, E3 Audio Visio, ging door. Wij, Sander Parkinson, Dikke Joep en ik, zouden deze maandagavond worden bijgepraat over de ontstane situatie. Gekke Henkie deed de deur van zijn bedrijfje in het centrum van Vudel zelf open. "O, ben je ook meegekomen?", zei de gek toen hij mij zag. "Ja", fronste ik mijn wenkbrauwen.

Natuurlijk was ik meegekomen. Het ging mij immers toch ook aan? "Nou ja, maakt ook niet uit", vervolgde de mafketel, die op het punt stond om een lange rij van leugens te gaan starten op deze maandagavond. Maar dat wist ik toen nog niet.

"Koffie?", vroeg de idioot. "Ja", zeiden wij gedrieën in koor. We liepen ondertussen door naar achteren, waar Steven interessant liep te doen met een camera. Hij zou ook bij het gesprek aanwezig zijn. Mijn oog viel op een briefje op het prikbord, naast een provisorische studio. "Bespreking, 19.30 uur" stond erop. En bij de namen die aanwezig zouden zijn, stond bij mijn naam een groot vraagteken. Vreemd.

Toen we even later met zijn vijven aan tafel zaten nam de mafketel uiteraard het woord. "Welkom", zei hij. "Zoals jullie wellicht weten sta ik niet te springen om de boel over te nemen, maar voel ik me verplicht om SkyDive van de ondergang te redden. Na overleg met Harrie Vangeneugden hebben we toch een manier gevonden waar iedereen mee kan leven."

"Nou ja, iedereen", ging Gekke Henkie na een korte pauze verder, terwijl hij zijn hoofd richting mij draaide, "eh, sympathiek dat je er ook bent Bertje, maar zoals je al van Roomse Robert hebt gehoord, zal er voor jou geen plaats zijn in de nieuwe organisatie."

"WAT?!" reageerde ik nogal geschrokken. "WAT?!" zei ook Dikke Joep.
-"Nee, ik weet van niks", zei ik toen zachtjes.
-"O, heeft Roomse Robert jou dat niet verteld? O, dat zou hij doen. Ik dacht dat hij dat al gedaan had."
-"Nee,..nee,.. dat heeft hij niet", stamelde ik.

"Wij wisten van niets", verbrak Dikke Joep even later de pijnlijke stilte. "En dat kan ook zomaar niet. Er wordt van alles bekonkeld over onze hoofden en dan wordt zomaar meegedeeld dat Bertje niet gewenst is,.. Nee, dat kan zomaar niet. Zo hoort dat niet."

Zag ik dat nou goed?
Ja, dat zag ik goed.
Dikke Joep had tranen in zijn ogen. Dikke Joep huilde! Echt. Een beetje. Ik wist niet dat hij dat kon. Kon het hem dan schelen? Had hij tranen in zijn ogen vanwege mij? Zou hij dan toch okay zijn? Nee, dat kon toch niet. Het was vast zijn vakbondshart dat hier een woordje meeplengde. Datzelfde hart dat ook de Voedselbank een handje had geholpen wellicht. Niet tegen onrecht kunnen, op zich geen slechte eigenschap natuurlijk. Ik had bijna met hem te doen.

Ik stond op van tafel en ging een sigaretje roken. Met Steven. Bij de televisiestudio. Binnen, dat mocht toen nog. En Steven, die mocht ik toen ook nog. "Tjonge, wat een toestand," zei ik tegen Steven, die niet meer uitbracht dan: "Tja".

"Hier is het laatste woord nog niet over gezegd Gekke Henkie", hoorde ik Dikke Joep in de verte zeggen. "En dit gesprek heeft ook verder geen enkele zin meer." Hij was nu ineens weer hard en zakelijk, zoals ik hem kende. Resoluut stond hij op van de tafel. "Kom Sander Parkinson, we gaan", dicteerde hij. Sander Parkinson haalde zijn schouders op. Had tot op dat moment nog niets gezegd, en zou ook in de toekomst nooit iets zeggen, wanneer het moeilijk werd.

De toekomst. Die van mij lag dus niet in Vudel. Wist ik natuurlijk wel. Maar toch, niet op zo'n manier. "Niet op deze manier", zei ik tegen de beide collega's terwijl we terug liepen in de richting van de brandweerkazerne, waar mijn autootje nog stond. "Hier is het laatste woord, gelogen of niet, nog niet over gezegd. Fucking eikel. En die Roomse Robert helemaal".

Dikke Joep zuchtte. Maar ja, dat deed de dikke man wel vaker. "Nou ja, wacht nog maar even met conclusies trekken. Want het kon zomaar dat Gekke Henkie weer eens creatief met de waarheid is geweest", besloot Dikke Joep. Ik liet het er maar bij. Dat wil zeggen: men was nog niet van me af. En dat was natuurlijk ook zo. Anders had dit verhaal weinig zin, niet waar? Waar!