Lighthouse Family - High (1997, hoogste positie:8)

In 2003 moest ik vertrekken bij Omroep Gelderland. Dat had alles te maken met bezuinigingen: Er werd afscheid genomen van alles wat freelance was, en ja, dat was ik op dat moment. In 2006 ging het financieel in Nederland geen haar beter. Overal werd bezuinigd. Eigenlijk werd er altijd wel ergens en overal in het bijzonder bezuinigd omdat het financieel niet goed ging, zolang als ik me kon heugen. Dat hoorde nou eenmaal bij het in stand houden van het fantastische systeem dat zich kapitalisme noemt.

Zoals gezegd: in 2006 ging het ook niet goed. Het voorbeeld daarvan bevond zich in Vudel aan de Spechtenlaan. Daar huisde de Voedselbank. Vele gezinnen kwamen daar eens in de zoveel weken een voedselpakketje of een oude broek halen omdat ze zelf de broek niet meer op konden houden. En nu was het dan zover: De Voedselbank kon de huur van het pand, van waaruit de distributie plaatsvond, niet meer betalen. De eigenaar vroeg iedere maand meer dan 500 Euro voor deze voormalige snackbar in een suffe wijk van Vudel. Dat kon men niet meer ophoesten.

Aangezien de brandbrieven allang de deur uit waren gegaan en de noodklokken al uitgebreid hadden geklonken, had ik daar al meermalen aandacht aan besteed via radio en televisie. En plotseling hadden Dikke Joep en Sander Parkinson, in hun kielzog Tinus Brandsma die er immers prat op ging de SP een warm hart toe te dragen, het lumineuze idee om de Voedselbank een handje te helpen. Ik ging ook akkoord.
We zouden een hele dag live radio maken tijdens Vudel on Ice, waarvan de organisatie ons tijdens het evenement gratis een ruimte ter beschikking zou stellen, en luisteraars konden daar dan tegen betaling een plaatje aanvragen. Dikke Joep en Sander Parkinson presenteerden vanuit Vudel on Ice live van 7 uur 's ochtends tot middernacht. Ik zou in de tussentijd items maken, en live inbreken. Zo gezegd, zo gedaan.

Was het een hoogtepunt in mijn loopbaan bij SkyDive RTV? Tot dat moment misschien wel. En zeker als je bedenkt dat Sander Parkinson en ik de nostalgische kermis op gingen. We mochten gratis alle attracties in en deden dan tijdens zo'n energieke gebeurtenis rechtstreeks verslag. Er was geen kip op de kermis, het was immers koud en guur. En toen Sander Parkinson dan ook voorstelde om het reuzenrad in te gaan, kon ik niet anders dan beleefd weigeren. Ik had immers hoogtevrees, dus dat zou ik dus echt niet doen.

Er werd een beroep gedaan op mijn vakmanschap (Dikke Joep), op de maatschappelijke relevantie (Tinus Brandsma) en op mijn hang naar avontuur (Sander Parkinson: "ah, kunnen we lachen"). Tja, weiger dan maar eens. En daar gingen we dus. Ondertussen werd ik geïnterviewd door Sander Parkinson.
Ik gaf wat korte en plichtmatige antwoorden, omdat de kriebels door mijn lijf gierden. En de angst. En de frietjes met mayonaise.

We waren de enigen in het reuzenrad en de eigenaar besloot om het rad, toen we op het hoogtepunt waren aanbeland, stil te zetten, wat heen en weer te bewegen, en van beneden te roepen dat het gevaarte kapot was.
Lachen. Ik schreeuwde het uit. Was echt doodsbang. Live op de radio. Mensen kwamen zelfs kijken. Toen begon ik te vloeken. Kijk, dat kan dus niet op SkyDive FM he? Er werd, en wordt nog steeds, niet gevloekt. Dus ging de zendermicrofoon uit, kwam het gevaarte weer in beweging en stond ik een minuut later weer met beide benen op de grond. Daar waar ik nooit weg had moeten gaan.

Aan het eind van de avond kwam Gerald opnieuw met zijn camera aanzetten. Gekke Henkie was er ook. "Wat zat je nou stom te vloeken man", zei de gek. "Ach, is toch lachen", wist ik niets anders uit te brengen.
De opbrengst werd bekend gemaakt. Drieduizend Euro. Huilende Voedselbankierders natuurlijk. Tinus Brandsma uitgebreid in beeld, niet vies van een beetje ijdelheid. En ik de huilende Voedselbankierders voor de microfoon halend: Nog meer tranen met tuiten.

Drieduizend Euro. Daar konden ze een half jaar de huur van betalen. En waren de arme gezinnen in Vudel gered. Voor even dan. Want een jaar later was de bank dan toch ter ziele. Dus, een hoogtepunt? Voornamelijk letterlijk.

Poppys – Non, non, rien n’a changé (1971, hoogste positie: 1)

-“O, maar dat betekent dan dus dat je kunt blijven bij ons SkyDivers. Je hoeft nu niet naar de Hi-winkel.”
-“Nee, dat kan niet. Ik heb de baan immers al geaccepteerd.”
-“Ah joh, wat maakt dat nou uit. Gewoon zeggen dat er sprake is van een gevalletje overmacht. Kan jou dat nou schelen.”
-“Nee nee, zo ben ik niet. Een man, een man, een woord, een woord.”

O, dus toch, dacht ik. Het kon dus wel. Ook al was Tonny Verhoeven, want met hem voerde ik deze conversatie, een neef van Gekke Henkie; hij had zijn woord gegeven aan de Hi-winkel. En dus ging hij werken voor de Hi-winkel. En dat gold ook voor Wendy van Dijk. Ook al had zich ineens het voldongen feit voorgedaan dat Zomer Uitgevers had besloten SkyDive niet over te nemen.

Ronnie Zomer had een accountant op de zaak gezet, en die was tot de conclusie gekomen dat het op dit moment, en we schrijven eind 2006, niet verstandig was om het zieltogende SkyDive over te nemen. De advertentie-inkomsten waren niet dusdanig dat er op korte termijn verandering in zou komen. Het was economisch gezien niet verantwoord. Alsof het ooit verantwoord kon zijn, want zoals ik inmiddels al begrepen had; het was economisch gezien eigenlijk nooit goed gegaan met SkyDive.

Bovendien had Ronnie Zomer net de drukkerij van de hand gedaan, vanwege de onrendabelheid van die afdeling. En dat was gepaard gegaan met een aantal gedwongen ontslagen. Tja, probeer daarna maar eens te verkopen dat je een ander bedrijf ging overnemen. Dat zou een kleine opstand binnen het bedrijf tot gevolg hebben gehad. Nee, zo’n besluit zou je aan de straatstenen niet kwijt kunnen, ook al waren het door de Vudelse samenleving gesubsidieerde stenen.

Nou was dat al opmerkelijk. Maar het meest opmerkelijke nieuws kwam een dag later. Want de heren Roomse Robert en Harrie Vangeneugden hadden niet stil gezeten. We werden wel degelijk overgenomen. Maar dus niet door Zomer en zijn club, maar door E3 Audio Visio. Het clubje van Gekke Henkie, Steven en Gerald nam ons over.

-“Hier heb ik dus geen zin in”, verzuchtte Dikke Joep. “Ik laat me niet de wet voorschrijven door jongetjes als Steven en Gerald, en al helemaal niet door Gekke Henkie. Nu weet ik het zeker: ik ga een nieuwe baan zoeken.”
Ik mompelde nog iets over journalistieke onafhankelijkheid, vastgelegd in de redactiestatuten, maar Dikke Joep was niet meer te vermurwen. En erg kon ik dat niet vinden.

De hele boel werd gefinancierd door Harrie Vangeneugden, suikeroompje, hoe kon het ook anders. Er zou een nieuw pand komen, ergens op het industrieterrein en daar zouden E3 Audio Visio en SkyDive samen prachtige programma’s gaan maken. E3 produceerde de programma’s voor radio en televisie en SkyDive ging ze maken.

Even denken: het pand was van suikeroompje, hij had 51 procent van de aandelen van E3, de apparatuur was van suikeroompje, hij zat in het bestuur van de SLOVU, hij inde de huur die werd opgehoest door E3 en SkyDive, hij streek de winst op: de goedheiligman had inmiddels wel drie petten op. Kon dat zomaar? “Nee”, zei Dikke Joep. Maar dat zouden ze nog wel gaan oplossen.

“Tjonge, wat een toestand”, wist ik nog uit te brengen, maar ik stond nooit verlegen om zinnige concluderende teksten. En dacht: Misschien zit er wel een goed contract in voor mij? Hoe naïef kon ik zijn, nietwaar?

Limahl – The Never Ending Story (1984, hoogste positie: 28)

Behalve de verkiezing van de prins en koning van het carnavalswezen was er nog veel meer te doen in Vudel. Er is altijd nieuws, er moeten altijd uitzendingen gevuld worden, het journaal draaide altijd maar door. Het was een carrousel, een never ending story. Een journalist werkt 168 uur per week, wist Gekke Henkie te melden. Maar ja, die spoorde niet helemaal. Dus ook als je maar 24 uur per week betaald werd, tegen het niet-onaanzienlijke bedrag van 10 Euro per uur. Dacht Gekke Henkie, en hij werd daarbij bijgestaan door Roomse Robert en ook de andere idioten die ook maar enigszins een band hadden met SkyDive FM.

En dus deed ik mijn best. Ik kon immers niet anders. Op dat moment. Aan mijn lijf geen polonaise. Ook niet met carnaval. Alaaf.

Aan het eind van 2006 vulde ik mijn werktijd dus met het nieuws over de Taxihopper. Die kwam zelden op tijd. Met Johnny Kraaijkamp junior. Die trad op met “Wat zien ik”, in het plaatselijk theater. Met de nieuwe bibliotheekkaart. Men ging over op een nieuw systeem. Met een brandweeroefening, compleet met rook en al. Met Woonbelang Vudel, over de sloop van achtergestelde en slecht onderhouden huurhuizen. Met de beperkte bouwmogelijkheden in Volkel, vanwege de aanvliegroutes van het vliegveld.

Ja, natuurlijk ook met het bladruimen, het was immers herfst. Met de begroting van Burgemeester en Wethouders, plus presentatie van de nieuwe gemeentegids. Met de week van de Toegankelijkheid, wat extra inkomsten opleverde in verband met een extra uitzending en de daaromheen geplande advertenties. “Koop nu, een prachtige rollator.”

Wat dacht je van de nieuwe televisiemast in Keldonk? Och, wat een toestand. En dan kwam ook nog een beroemde Koreaanse Hanmudo-leraar naar Vudel. Het moest toch niet gekker worden. Dat werd het wel, want de verstandelijk gehandicapten hadden ook recht op verzorging en woonruimte en die kwam er, een prachtige nieuwe vestiging aan de Vijfhuizerweg.

De Pastoor Spieringsstraat ging op de schop, moesten we weer om rijden. Trouwens, de Losplaats idem dito van een zelfde laken een pak. De Scouting Volkel hield ermee op, tranen met tuiten. Er was een benefietconcert voor mismaakte bejaarden. En natuurlijk waren er, steeds wanneer het jaar op zijn eind liep zo bleek de jaren daarna, de 50-jarige huwelijken. Die had je daar in Noord-Brabant Noordoost nog volop.

Bij Eigen Herd hadden de bejaarden te weinig parkeerplaatsen. Moesten ze dus ver lopen. Er was altijd wat op de verschillende scholen te doen. Voxpoppen kon altijd, iedere maandag op de markt. Wat? Vox Populi. De stem van het volk. Wat vind u ervan? Ja, duh, belachelijk hoor. Deed het altijd goed.

Moleneind ging op de schop, in tegenstelling tot de Molen van Eerde. Die werd weer in ere hersteld. Voetbal, ging ook nog altijd door. Altijd spannend. De gemeente gaf een bijdrage aan het volk in de energiekosten. Het was hartverwarmend. Het parkje werd aangeharkt en er kwam een speeltoestel. Stop de persen. Commercieel gezien was natuurlijk het 100-jarig bestaan van Hout-Brox interessant. Adverteren die dan? Nee, maar je wist nooit. Misschien in de toekomst. Fietsverlichtingscontrole. Skate-evenement. De WMO. Een judo-club in de supermarkt. De Ziekenomroep bestond 50 jaar. Het Business gala kwam eraan. Commercieel! Nationale Zwarte Pietendag. Het NK Fietscross. Dries van Agt was bij een CDA-bijeenkomst. Er was een brand. Er was een dode. Ja, er was altijd veel te doen en te beleven.

En Vudel on Ice kwam er aan. Schaatsen op de markt. Ach en wee. Wat was er toch veel te doen. Het hield nooit meer op. Hield het dan nooit op? Nee Carice, het houdt nooit op!