UB 40 – Food for Thought (Live) (1983, hoogste positie: 5)

Wendy van Dijk had de tranen in haar ogen. Het popje, hoewel die benaming haar schromelijk overschatte, werkte al 9 jaar bij SkyDive. Ze was hard op weg naar de tien. Dat gaat je natuurlijk niet in de koude kleren zitten. Ook al waren ze in haar geval vormeloos en kleurloos. Ook Tonny Verhoeven kon een brok in de keel nauwelijks wegslikken. Of was het een mediumgebakken stuk rundvlees? We zullen het nooit weten. Hij had de tien jaar bij de lokale omroep van Noord-Brabant noordoost al lang geleden nooit gevierd. Daar was destijds geen budget voor. Toen ook al niet.

Beide rasechte Vudelnaren hadden besloten de pijp aan Maarten te geven. Ze wilden eventuele ontwikkelingen omtrent een eventuele overname door Zomer Uitgeverij BV niet afwachten. Ze konden niet door een deur met Ronnie Zomer. Besloten ze. Ik kon niet door een deur met Dikke Joep. Maar dat had meer met zijn omvang te maken.

En dus zaten we nu, met een heel gezelschap, in een restaurant in Vudel afscheid te nemen van Wendy van Dijk en Tonny Verhoeven. Tonny zat links naast me, rechts van mij zat Jochem Paardenstaart. Ja, hij mocht ook komen. Hij stonk. Weer. Ik kreeg daardoor geen hap door mijn keel. Tegenover mij zat Gekke Henkie. Naast Wendy van Dijk, en aan zijn andere kant Roomse Robert. Aan het uiteinde van de tafel, links van mij, zaten Steven, het rechterhandje van Gekke Henkie, Gerald, het linkerhandje van Gekke Henkie en Paula Smulders. Ze lachten en hadden plezier.

Aan het andere uiteinde van de tafel, rechts van mij, zaten Tinus Brandsma, Dikke Joep, en Sander Parkinson. Ze lachten en hadden plezier. Ik niet. Ik keek recht in het gezicht van een aangeschoten Gekke Henkie. De mayonaise zat op zijn bovenlip. Bovendien was de geur van Jochem Paardenstaart , rechts naast me, niet te harden. En de tranen van Wendy van Dijk nodigden ook al niet echt uit tot een glimlach.

Ik vroeg me op dat moment af waarom ik toch altijd op de verkeerde plek ging zitten, in een gezelschap, naast mensen die me weinig tot niets konden schelen. Hoewel Tonny Verhoeven in mijn ogen nog wel oké was. Maar ja, had ik ergens anders beter gezeten? Nee. Het waren immers allemaal idioten. Of was ik dan de idioot? Nee, dat zeker niet. Bewijzen te over inmiddels dat ik hier niet op mijn plaats was. Niet hier, in het midden van de tafel. Maar ook niet aan welk willekeurig uiteinde. En dat dit niet aan mij lag.

“Moet jij niet nog rijden?” brabbelde Gekke Henkie. Ja, dat was zo. Ik had al twee biertjes op, een half bord tegen heug en meug leeggegeten, en moest nog terug naar Nijmegen. Ik wilde net zeggen: “Ja, ik ben er weg van”, dat wat deze halvezolen zeiden als ze vaarwel zeiden, toen Harrie Vangeneugden binnenkwam met twee grote bossen bloemen. Was hij toch op komen dagen, ons suikeroompje. Met frisse tegenzin, want hij bemoeide zich doorgaans niet met voetvolk.

Wendy van Dijk hield het wederom niet droog, Gekke Henkie bestelde zijn vijfde tripeltje aan de bar, daar waar zijn zoon, de eigenaar van dit restaurantje stond, en pakte Wendy daarna eens stevig vast. Ging de zatlap nu met de achterkant van zijn hand langs haar tietjes? Had ik dat nou goed gezien? Ja, Paula Smulders had het ook gezien. Ze knipoogde naar me. Had het blijkbaar al eerder meegemaakt. Ik moest hier weg. Verontschuldigde me. Gaf Tonnie Verhoeven een hand, en Wendy van Dijk drie droge zoenen. “Ik moet gaan”, zei ik toch maar. “Tot morgen”, want de volgende dag moest er gewoon weer gewerkt worden. “Houdoe”, zeiden er twee. Kon niet zien of horen wie. Had mijn jas al te pakken. En ik was weg. Maar nog lang niet echt. Ik niet.

King – Love & Pride (1984, hoogste positie: 2)

De elfde van de elfde kwam eraan.
-“Ja dus?”, zei ik niets vermoedend.
-“ Begin van het carnavalsseizoen”.
-“Het carnavalsseizoen? Carna-fucking-val, dat is toch pas in het voorjaar?”
-“Ja, maar het seizoen begint nu al, niet onbelangrijk. En de koning van Vudel wordt gekozen, en nu gaat het gerucht dat Ronnie Zomer wel eens de nieuwe koning zou kunnen worden, koning Porcellus de 23^e.”
-“O? Koning van Vudel?”

Het gerucht. Door Dikke Joep zelf de wereld in geholpen, maar voor mij natuurlijk een extra aanleiding om de goede man eens te bellen, en te verzoeken om een interview. Want ik wilde natuurlijk wel eens weten hoe de vork in de stamppot bleef staan.

-“Dan moeten we de goede man maar eens interviewen, dacht ik zo”.

Dikke Joep grijnsde. “Je kunt toch niet zomaar de concurrent gaan interviewen man”, sprak hij.
-“Waarom niet? Niks mis mee hoor. Een goede journalist spreekt niet alleen met vriendjes, Dikke Joep. Ook de vijand mag gehoord worden.”

Bovendien had Ronnie Zomer onlangs besloten om zijn drukkerijafdeling van de hand te doen, en daar kon ik hem mooi eens over aan de tand voelen. Ging het dan zo slecht met zijn uitgeverij? Was hij echt een klootzak, zoals Wendy van Dijk en Tonny Verhoeven vonden? Werd hij de nieuwe Koning van Vudel? Had hij echt interesse in radiomaken? Hoe zat het met televisie? Was hij al in gesprek met Roomse Robert en Harrie Vangeneugden? Of was dat slechts gelul in de ruimte? Werd hij dan ook de prins van de Peelknijpers of de Heikneuters? Of werkte dat niet zo? Had hij misschien een goede baan voor me?

Vragen genoeg. En dus hing ik even later aan de telefoon met Ronnie Zomer. “SkyDive wil mij interviewen? Waarover dan?”
-“ Over het afstoten van de drukkerijafdeling”, antwoordde ik.
-“ O, oké dan. Kom maar langs.”

Een uur later stonden we in zijn uitgeverij. Cameraman Steven en ik. We kregen koffie en een rondleiding waar mooie plaatjes te schieten waren. Bijvoorbeeld van een honderdjarige drukpers, “die mijn opa nog in gebruik heeft genomen”, sprak de baas van Zomer Uitgeverij met tranen in zijn ogen. We deden daarover een kort interview, met de drukpers op de achtergrond.
 Mooi plaatje, plichtmatig praatje.
Terwijl Steven daarna extra beelden ging schieten voor de montage onder het interview, kon ik mooi een paar stiekeme extra vragen stellen. Hoefde Steven, het rechterhandje van Gekke Henkie, niets van te weten immers. Ik hoefde geen slapende sukkels wakker te maken.

En ja, radio was een prachtig medium.
En ja, misschien had hij wel interesse in SkyDive.
Maar nee, hij was daarover nog niet echt in gesprek.
(…) Nog niet echt?
Nee, echt nog niet. Echt.
En nee, hij nam op dit moment geen journalisten aan.
En televisie was ook mooi. Maar geen radio.
Financieel ging het helemaal niet zo slecht, maar ja, die drukkerij kostte hem te veel geld. Dus die moest weg.
En nee, hij werd niet de Koning van Vudel. En ook niet de prins van de Heikneuters of de Peelknijpers. Hij hield niet eens van carnaval.

Hm, ja hoor. Daar had ik wat aan! En Wendy van Dijk en Tonny Verhoeven hadden gelijk. Hield niet van carnaval. Wat een eikel!

Aphrodite’s Child – Spring, Summer, Winter & Fall (1970, hoogste positie: 12)

Het was herfst geworden in Nederland. Dat gold dus ook voor dit deel, Noord-Brabant Noordoost. Niet alleen buiten. Ook binnen in de voormalige brandweerkazerne stonden de meeste koppen van de SkyDive-medewerkers op onweer en vallende bladeren. Ik leefde dus helemaal op.

“Eigenlijk zou deze lokale omroep samen moeten gaan werken met Zomer Uitgevers BV” riep ik dan ook tegen niemand in het bijzonder. “Ja, natuurlijk. Zij hebben de weekbladen en nieuwsbladen in deze regio, en volgens mij loopt het Vudels Nieuwsblad en Vudels Weekblad qua advertentie-inkomsten best goed, en bovendien hebben ze natuurlijk de beste bekeken lokale nieuwswebsite van Nederland met KlikoNieuws.nl. Samenwerking, of misschien zelfs een overname door Zomer Uitgevers, zou perfect zijn. Dan heb je het geschreven nieuws, het internetnieuws, sociale media, en radio en televisie. Dan blaas je het Brabants Dagblad toch helemaal weg?”

Sander Parkinson, die het lichtknopje ook maar zelden kon vinden, keek me schaapachtig aan. Wendy van Dijk keek helemaal niet op van haar kabelkrantcomputer. Gelukkig reageerde onze goede vriend Dikke Joep wel. “Misschien vinden die gesprekken wel plaats op dit moment”, zei hij. “Dat weet ik ook verder niet, maar het zal in ieder geval wel moeilijk worden.”
- “Hoezo?”
- “Nou,” ging de gezette carnivoor verder terwijl hij naar Wendy van Dijk keek, “niet iedereen zal daar om staan te springen. Tonnie en Ronnie Zomer, de baas van Zomer uitgevers, kunnen niet samen door één deur, Wendy zal het ook niet leuk vinden, en ik denk dat Harrie Vangeneugden, suikeroompje, ook niet zal staan te juichen bij het idee.”
- “Ach, die denkt toch alleen maar aan geld?” vroeg ik.

Ik was nog niet uitgesproken of het meisje-met-de-dikke-korte-pootjes keek op van haar werk en zei: “Ronnie Zomer is een eikel!”
-“O?”, kon ik niet anders reageren, “hoezo dan?”
- “Is gewoon zo,” zei de administratief medewerkster, die trouwens ook niet gezegend was met een dikke bovenlip. Daar kon ik het mee doen.

- “En hoezo heeft Tonnie dan een hekel aan Ronnie Zomer?” vroeg ik nog.
- “Oud zeer”, antwoordde Dikke Joep, die zich opmaakte om naar de keuken te lopen, om daar maar weer eens een welverdiend sjekkie te gaan roken. Ik liep achter hem aan.
“Ik weet ook niet precies wat daar aan de hand is of gebeurd is,” ging de dikke man verder, “maar dat gaat volgens mij al jaren terug. Tonnie en Ronnie kunnen niet met elkaar opschieten. En Tonnie zal dat ook dus nooit accepteren, en hij is best wel belangrijk voor SkyDive, dus: vergeet het maar.”
- “Toch zou het de oplossing voor SkyDive kunnen zijn. Jammer hoor”, besloot ik.

- “Ronnie Zomer zou wel willen”, zei Sander Parkinson, die zich inmiddels bij het rokerstweetal in de keuken had gevoegd. “Een echte radioman.”
- “Ja”, zei Dikke Joep. “Hij droomt al jaren van een eigen radiozender, waarop hij dan zelf iets gaat presenteren.”
- “Heeft ie vroeger ook hier gedaan. Kortstondig bij het sportprogramma gezeten. Heel vroeger,” verzuchtte de getrouwde homoseksueel.
- “Ja, maar het kan dus niet. Dus laten we er maar over ophouden”. Hm, toch jammer, dacht ik. En ik zou eens gaan polsen bij Tonnie Verhoeven waarom hij en Ronnie Zomer elkander het licht in de ogen niet gunden.

Wat toen echter niemand nog echt wist, is dat er wel degelijk gesprekken plaatsvonden tussen Ronnie Zomer en de beide mannen van het bestuur: Harrie Vangeneugden, suikeroompje en Roomse Robert, zijn schoothondje. Wat ik niet wist, is dat Ronnie Zomer ook een stompzinnig stukje haar op zijn kin had. Alle drie dus. Misschien was daarom Tinus Brandsma niet uitgenodigd voor de geheime gesprekken op topniveau.

Ondertussen begon het hard te waaien buiten en viel er een boom om, en de pannen van het Vudelse stadhuis. Dus ik belde een cameraman. Hadden we alvast weer een beelditem voor het SkyDive-journaal.