Tee Set – She likes weeds (1970, hoogste positie: 1)

-“Met Bertje”
-“GEKKE HENKIE! WAAR ZIT JE?”
-“Met wie?”
-“GEKKE HENKIE!”
-“O,.. Hoi.”
-“Ja hoi. WAAR ZIT JE?”
-“Eh, vlakbij Oss, op de snelweg, net voorbij Knooppunt Paalgraven, mag ik met mijn…”
-“Juist. Kun je meteen doorrijden naar Groenendal? Daar is net een hennepplantage opgerold. Gerald is er al naar toe met camera. Kun je daar even een interviewtje doen met een politiewoordvoerder.”
-“Eh ja hoor. Groenendal? Waar is dat?
-“Bij de Industrielaan, en dan net voorbij de Boerenbond en vlak voor de Gamma rechtsaf. Dan rijd je er zo tegenaan. Oké?”
-“Eh, oké.”

Pfff, daar reed ik dan met mijn nieuwe autootje. Een rode Ford. 750 Euro. Stond in Nijmegen langs de kant van de weg, met telefoonnummer erbij. Afgelopen zaterdag gebeld. APK tot januari 2007, dus dat duurde nog meer dan een half jaar. Hij startte tijdens het proefritje. Ik liet ‘m afslaan, bewust, en hij startte meteen weer gemakkelijk op. Tja, maar doen dan he? Daar ging mijn dure reiskostenvergoeding. Op, aan een autootje. Dus had ik mijn gewone freelancers-inkomsten om van te leven vanaf nu. Precies genoeg om van te wonen, te eten en af en toe wat te drinken. Roken kon er eigenlijk niet meer af, maar ja: Het WK Voetbal kwam er aan. Laat ze dan maar eens liggen.

En nu werd ik dan meteen gebeld op mijn goeie ouwe vertrouwde koelkastje. In de auto, door Gekke Henkie. Jeetje, wat kon die man schreeuwen aan de telefoon. Of lag dat aan mijn autootje, of aan mijn mobieltje?

Ik had ‘m nu twee keer ontmoet. Gekke Henkie. Dat wil zeggen: ook de tweede keer zei hij niets. Hij stond buiten bij zijn bedrijfje in het centrum van Vudel. Waarom stond ie buiten? Hij had net een dikke, vette scheet gelaten. Ik rook het duidelijk. Vies. Ik keek ‘m aan. Hij mij niet. We zeiden niets. Ik ook niet. En nu belde hij. Had hij dus blijkbaar mijn nummer. Gekke Henkie. Wat een naam voor de directeur van een audiovisueel bedrijfje.

De Industrielaan? Waar was dat in hemelsnaam? Als ik de afslag Vudel Centrum nam reed ik regelrecht het centrum in. Zat daar ergens de Industrielaan? Maar ja, als ik de afslag Vudel Zuid nam,.. dat was, als je van de andere kant kwam, weer de afslag Vudel Centrum. En dan was de afslag Vudel Centrum die er nu al snel aan kwam, Vudel Noord. Hm, dilemma’s. Lastig hoor.

Hoe ik het deed, deed ik het. Ik nam de tweede afslag, kwam op de een of andere manier terecht op de Industrielaan, en zag aan mijn linkerkant de Gamma. En even verderop zelfs de Boerenbond. Aan mijn linkerkant. Tja. Toch maar de afslag tussen beide bedrijven door genomen en verdomd, ik reed regelrecht naar een weggetje dat later Groenendal bleek te zijn, waar een aantal politiewagens stond en Gerald zijn beelden al bleek te hebben gemaakt. Een totaaltje, een straatnaambordje, blauwe zwaailichten, de deur van het bedrijfspandje, politieagenten, nog een politieauto, nog een totaaltje van de andere kant,.. prachtige beelden.

De camera stond al op een statief, en de microfoon was al ingeplugd. Wat een professional. Ik zette mijn auto in de berm, groette Gerald en ging op zoek naar de politiewoordvoerder. Die kwam er ook net aan.

Dion Luycx, zo heette de politiewoordvoerder. Belangrijk. Moest onder in beeld. Zijn naam dan. Geen familie van de mosterd. “Wat is hier gebeurd? Wat trof u aan? Heeft u al iemand aangehouden? Hoe kwam u ze op het spoor?” Het vak van journalist is zo moeilijk niet. De antwoorden waren nietszeggend. “Kon niet zeggen. Nog in onderzoek. Tip van energiemaatschappij. Hier is mijn directe nummer. Bel me straks maar weer, dan weet ik vast meer.”

Kijk, dat was nou weer handig. Weer een radio-item erbij. En, respect. Ook mooi.