Gilla – We gotta get out of this place (1979, hoogste positie: 40)

-“SkyDive, met Bertje, goedemiddag.”
-“Hey Bertje, Gerrit hier, Uruzgan calling.”
-“Hey Gerrit, je belt vroeg.”
-“Ja, we zijn straks druk met van alles en nog wat. En dan heb ik dus geen tijd meer om te bellen, dus dacht ik: kom, ik bel iets eerder.”

Het was 13.15 uur. Ik was net op de redactie en normaal gesproken belde Gerrit een keer in de week tussen 14.00 uur en 15.00 uur. Dat was tijdens de mess in Uruzgan. Dan was het rustig omdat iedereen verplicht aan het socializen was. Kon Gerrit mooi bellen. Maar nu dus niet, omdat hij straks druk was met van alles en nog wat. Wat dat dan was?

-“Kan ik helaas geen mededelingen over doen, Bertje.”
-“O. Nou, dan zal ik eens kijken of de studio vrij is. Dan kunnen we mooi een gesprekje opnemen. Waar gaan we het over hebben?
-“Ik zat te denken aan het weer.”
-“Welja, het weer.”
-“Nou, daar valt anders best veel over te zeggen hoor, het weer, hoe het is en wat voor invloed het heeft op de manschappen.”
-“Wat jij wil. Gaan wij het hebben over het weer. Ik leg je even neer en kijk of de studio vrij is. Geniet ondertussen van de hele lekkere muziek als ik je in de wacht zet. Dan pak ik je in de studio weer op. Je hebt toch nog wel even, Gerrit?”
-“Ja hoor, tijd zat.”

Aangezien ik nog maar zo’n tien minuten binnen was in de sociale werkplaats had ik Dikke Joep nog niet gezien. Die kon ook op reportage zijn voor radio of televisie, maar hij bleek in de studio te zijn waar de montages plaatsvonden en de telefoongesprekken werden opgenomen. Geen idee wat hij daar eigenlijk aan het doen was. Dikke Joep communiceerde zijn bezigheden zelden, en aan redactievergaderingen werd nauwelijks gedaan. Ik had het in ieder geval nog niet meegemaakt. Ik klopte dus netjes op de studiodeur.

-“Hey Dikke Joep”, zei ik. “Gerrit uit Uruzgan hangt aan de telefoon, Hij heeft de rest van de dag geen tijd. Zou ik even een gesprekje met hem mogen opnemen?”
Ik zei het vriendelijk, maar wat toen gebeurde hadden zelfs de goden, die over het algemeen toch vrij goed op de hoogte zijn van noodlottigheden, nooit kunnen voorzien.
-“WAT?! De studio is pas vanaf 14.00 uur voor jou, godverdomme. Ik ben het zat, je komt iedere dag vroeger aan, en hebt veel te veel tijd nodig om godverdomme die gesprekjes op te nemen en nu moet ik ook al weer weg uit die godvergeten studio omdat er godverdegodver weer iemand belt uit fucking Verweggistan. Ik ben het zat. EN ROOMSE ROBERT IS OOK NIET TEVREDEN OVER JOU!”

Zo, die kon ik in mijn zak steken. Ging ik niet doen, want daar zaten al sleutels, een zakdoek en een pakje shag in, dus dit hoefde er niet bij. In eerste instantie liep ik weg, sloeg met de deur, liep naar de keuken, stond daar even stil, om vervolgens rechtsomkeert te maken. Zo liet ik niet tegen me spreken en ik deed de deur van de studio weer open.

-“Die studio uit”, zei ik. “En wel nu. We praten straks wel verder. Ik heb een interview op te nemen, maar het is wel duidelijk dat wij eventjes met elkaar moeten spreken. Dat gaan we dus doen. Straks. En nou wegwezen.”

Dikke Joep keek me aan, nog licht verhit. Zoals altijd. Het is ook moeilijk als je zo dik bent, midden in de zomer, met een slecht werkende airconditioning. Hij stond moeizaam op, en liep de studio uit. Duidelijk onder de indruk.

Ik ging zitten. “Aan de lijn heb ik Gerrit. Gerrit, hoe is het weer in Afghanistan? Hier is het toch een potje heet, zowel letterlijk als figuurlijk, maar hoe is het daar?”