Kus - Kus gaat los! (2006, hoogste positie: 9)

Het was de dag dat Gerald, het linkerhandje van Gekke Henkie, en ik naar Volkel gingen voor een televisie-item, dat op de burelen van het omroepje ergens in het centrum van Vudel, een kleine bijeenkomst was georganiseerd. De laatste dag van Dikke Joep. Met taart.

Aangezien Dikke Joep al tijden niet veel meer deed, en vandaag zelfs helemaal niets, kon ik de laatste weken flink aan de bak, en vandaag helemaal. Vandaar dat ik mij had geëxcuseerd voor deze gezellige en feestelijke bijeenkomst, ook omdat er nu eenmaal nieuws gemaakt moest worden. En aan het eind van de dag werd er toch weer een nieuw en vers TV-journaal verwacht.

Dus ging ik met Gerald naar Volkel om daar kinderen op een school en in het centrum te filmen, samen met een moeder van een van de kinderen. Deze klas van basisschool De Vlieger had het lumineuze idee opgevat om het meidengroepje Kus naar Volkel te halen voor een concert. Daartoe dienden zoveel mogelijk mensen te stemmen op een speciaal opgezette website. Als de meeste stemmen naar De Vlieger gingen, kwamen de meiden van Kus naar Volkel. Was dat niet het geval dan traden ze ergens anders op. Maar dat is logisch.

Ze konden iedere extra aandacht gebruiken want de concurrentie van met name een basisschool in Noord-Holland was hevig. Bovendien speelden zij daar in Noord-Holland vals, en manipuleerden zij die website, zo wist diezelfde moeder van een van de kinderen te vertellen. Een schandaal, dat konden wij ons voorstellen. Zo niet, dan maakten wij dat er wel van.

We namen de kinderen mee naar het centrum van Volkel, stelden ze netjes op, en zetten ze daar allemaal tegelijk op beeld. Vandaar uit lieten we ze schreeuwen en natuurlijk een liedje zingen: 'Kus gaat los!' Gerald zoemde snel in, en weer snel uit op het gezelschap, en ik had de verplichte gesprekjes met de organiserende moeder, en met een aantal kinderen, op wie ik de meest geweldige vragen afvuurde. Vaak waren de antwoorden niet langer dan een halve zin, want kinderen van die leeftijd, een jaar of 10, blijven lastig te interviewen. Toch werd het een leuk item.

Op de terugweg zei ik tegen Gerald:

-"Vandaag is de laatste dag van Dikke Joep. Er is taart."

-"Interesseert me niks. Eindelijk zijn we van die eikel verlost", antwoordde de sympathieke in Oss woonachtige cameraman.

-"Dat zei Steven ook al. Nou ja, even een handje schudden, en dan zijn we van hem af", probeerde ik nog.

-"Niks ervan. Die vetklep krijgt geen hand van me. Zo hypocriet ben ik niet. Ik ben blij dat hij weg is, en dus krijgt hij geen hand van me," foeterde Gerald. "Ik ga zelfs niet mee naar binnen".

Gerald hield woord. We kwamen aan bij de voormalige brandweerkazerne, en besloten door de achteringang naar binnen te gaan. Over de loopplank kwamen we bij de wc's binnen, en zo direct in de keuken annex rookruimte. Daar bleef Gerald staan en pakte een welverdiend kopje koffie. Ik liep door, om de spullen van het eerste item klaar te leggen voor montage later op de dag, en de papieren en gegevens voor het volgende item op te halen.

Daar zaten ze, in de ontvangstruimte, aan de grote tafel. Gekke Henkie, de directeur van E3 Audio Visio; Roomse Robert, voorzitter van de stichting Lokale Omroep Vudel; Tinus Brandsma, de zelden aanwezige hoofdredacteur van het omroepje, en Dikke Joep, het feestvarken zelf. Het was een gezellige boel. Er was taart. Sander Parkinson en Tonny Verhoeven waren in geen velden of wegen te bekennen.

"Hoi", zei ik. En liep naar Dikke Joep. Ik gaf hem een hand, iets waarvoor hij me later op de dag nog zou bedanken ("Van Steven en Gerald heb ik niet eens een hand gehad!"). Tja, hypocriet of niet. Het was toch ook een vorm van fatsoen. Van opvoeding. Beschaving. En beleefd, en zo.

"Het ga je goed", zei ik ook nog. Waarom niet? Ik had toch ook veel van hem geleerd, al was het dan met hangen en wurgen en tegen heug en meug. Maar daarna liep ik wel door. Geen taart voor mij, en een kus kon hij helemaal op zijn dikke buik schrijven.

Ik pakte mijn spullen en liep weer naar achteren, om naar het volgende nieuwswaardige onderwerp te gaan, de vier musketiers zwijgend in hun gezelligheid achterlatend. Hij schijnt nog wel kussen gehad te hebben van Tinus Brandsma, maar die wist ook verder niet beter. Dat was het dan voor Dikke Joep. Tien jaar lokale omroep Vudel zaten er op. Hij moest verder. En wij ook.

Live - The Dolpin's Cry (1999, hoogste positie: 10)

Het hoeft nauwelijks enig betoog dat Dikke Joep in de laatste maand van zijn werkzaamheden voor SkyDive, en in dienst van E3 Audio Visio, niet veel meer deed. Hij zat nog een beetje aan tafel in de ontvangstruimte, muziekjes in te voeren in het systeem, waarvan hij vond dat die wel gedraaid konden worden op een Veronica-radio gelijkend station ergens in Noord-Oost Brabant. Hij geloofde het verder allemaal wel. "Hey, wat kan Gekke Henkie doen? Mij ontslaan?" was dan ook een veelvuldig gehoord commentaar van de zijde van de vetklomp.

Toch zou hij nog een keer flink van zich laten horen. Steven en ik hadden namelijk het plan opgevat om een prachtig item te gaan draaien. Daartoe vertrokken we op een mooie zonnige dag al in alle vroegte naar Harderwijk om daar te gaan filmen. We namen het busje en zeer veel apparatuur mee, en stonden al snel in de file, zoals dat toen in 2007 regelmatig gebruikelijk was. En Harderwijk was, zeker vanuit Vudel, niet echt naast de deur. Het was dus een hele onderneming. We waren echter ruimschoots op tijd.

In het Dolfinarium in Harderwijk werd een cheque uitgedeeld door een jong meisje uit Vudel, vergezeld door haar beide ouders, aan de Stichting Sam, een stichting die zich inzet voor kinderen met het syndroom van Down. Stichting Sam zorgde er voor dat de kinderen konden zwemmen met dolfijnen, want dat zou goed zijn voor hun ontwikkeling. Kortom: nog een nobel initiatief ook. En wij waren erbij.

Steven maakte prachtige beelden. Van vader, moeder en dochtertje. Van dolfijnen. Van een trainster met dolfijnen. Van kinderen met dolfijnen. Van de overhandiging van de cheque. En ik maakte prachtige interviewtjes. Met het Vudelse gezin. Met de trainster. En met de voorzitter van de Stichting Sam. Het nam allemaal flink wat tijd in beslag, maar iedereen vond het dik de moeite waard.

Om tijd te besparen had Steven apparatuur meegenomen, zodat ik op de terugweg al voor het grootste deel kon monteren, terwijl hij de hele weg terugreed. Ik zocht de beelden uit, de geschikte quootjes, en schreef er en passant de voice-over tekst bij. Dit zou ons aanzienlijk tijd besparen zodat we het item bij terugkomst in Vudel direct in elkaar konden steken. Dan kon het item nog ruimschoots mee in het TV-journaal. Bovendien, zo hadden we al van tevoren bedacht, werd het zo'n mooie televisiereportage dat we het vast konden verkopen aan Omroep Brabant en SBS6.

We kregen het allemaal mooi op tijd af, het zag er prachtig uit, en we waren dan ook aan het eind van deze lange dag dik tevreden. Maar, over dik gesproken, we hadden buiten Dikke Joep gerekend. Hij was het er niet mee eens. We waren de hele dag weggeweest, de redactie was volledig op zijn schouders terecht gekomen, voor een televisiereportage stond zo'n twee-en-een-half uur werktijd, en het was niet in de regio geweest. Dit kon zo niet, kostte veel te veel tijd en geld, en was niet effectief, zo vond de vaak in Duitse supermarkten verkerende toekomstige buschauffeur. "En dat heb ik Gekke Henkie dan ook ruimschoots laten weten, ja!"

We moesten dan ook de volgende dag op het matje van Gekke Henkie komen. Alweer. Alleen was het dit keer een heel ander matje dan de keren dat ik er alleen op moest knielen en billenkoek kreeg. Het was meer voor de vorm. "Dit was inderdaad een duur item geworden, helemaal in Harderwijk, en hoe mooi het er ook allemaal uitzag, dat kon toch niet echt de bedoeling zijn. En helaas, Omroep Brabant en SBS6 hadden geen interesse".

Hadden die wel interesse gehad dan waren de kosten al terugverdiend, voordat Dikke Joep kostenplaatje, en baten en lasten, had kunnen zeggen. Maar helaas, het was niet zo. Toch was aan Gekke Henkie te merken dat hij het allemaal niet zo heel erg had gevonden. Maar hij vond blijkbaar dat hij nog één keer Dikke Joep moest paaien, zo op de valreep. We zaten dan ook op het matje, en zagen de glimlach om de mond van de krankzinnige baas. En ook Steven knipoogde daarna, dat hij het leuk had gevonden, dat het een mooi tem was geworden, en dat Dikke Joep dood kon vallen. Dat meende hij. Letterlijk. We gaven hem daarna dan ook geen enkele aandacht. En ik? Ik haalde mijn schouders maar weer eens op. Het was ook nooit goed. Hoe goed het ook was. Ik wende er al een beetje aan.