Deep Purple – Smoke on the Water (1971, hoogste positie: 11)

Normaal gesproken zou ik dit hoofdstukje kunnen beginnen met de opmerking dat er, na de mededeling van Dikke Joep dat hij ging vertrekken, een grappige tijd aanbrak. Dat zou echter gelogen zijn. Er was nog steeds niets grappigs aan SkyDive RTV. Toch was de stemming, in maart 2007, zeker niet slecht in het incestueuze Vudel.

Dikke Joep was blij, dat hij een nieuwe baan had gevonden. En verder was iedereen blij dat Dikke Joep ging vertrekken, hoewel Sander Parkinson daar niet blij om was. Hij was gewoon altijd blij, of Dikke Joep nou linksom of rechtsom ging.

We waren een hele korte periode allemaal zo ontspannen, dat we besloten om de nicotine aan de wilgen te hangen. Hoewel je in dit geval beter kon spreken van de tabaksplant. Als we allemaal zouden stoppen met roken, dan zouden we dat best wel eens vol kunnen houden. Zo gezegd, zo gedaan.

Sander Parkinson hield het een halve dag vol. Het ontbrak hem aan ruggegraat. Hoewel je dat eerder bij iemand als Fransje Lauda zou verwachten. Dikke Joep hield het een dag vol, maar hij gaf de schuld aan Sander Parkinson, want een slecht voorbeeld deed nou eenmaal goed volgen. Zelf hield ik het twee dagen vol, maar ook ik kon gemakshalve iemand anders de schuld geven: Gekke Henkie.

-“Gekke Henkie, kunnen we even praten?”.

-“Ja, even.”

-“Ik zat te denken, nu Dikke Joep vertrekt, dat ik wel zijn baan over kan nemen. Dat ik nu 35 uur in de week ga werken, en dus als het ware zijn contract krijg.”

Gekke Henkie keek op van zijn krant.

-”We hebben al iemand anders gevonden,” zei de gek.

-”O?”, sprak ik. “Ik vind anders wel een beetje dat ik daar recht op heb, meer dan een nieuw iemand.”

-”Nee, vind ik niet. Bovendien kan ik maar één iemand een contract van 35 uur aanbieden, en deze persoon komt voor minder niet bij ons werken, en dat is dus al toegezegd.”

-”O?”,.. “Wanneer dan?”

-”Nou, dat doet er verder niet toe.”

Hij lulde weer een slag in de rondte waar de mussen dood uit de lucht van vielen, maar veel kon ik er verder niet aan doen. Achteraf bleek dat hij al een gesprek met deze persoon had gevoerd, toen de overnameplannen van E3 Audio Visio nog niet eens in kannen en al zeker niet in kruiken waren. Destijds werd hij echter ingehaald door de plannen van Paula Smulders, dat zij eiste dat al het personeel meeging in de nieuwe constructie, en dat er daardoor nog geen plek was voor deze nieuwe persoon. En nu dus wel, blijkbaar. Gekke Henkie had deze persoon al benaderd toen de inkt van het nieuwsbericht dat Dikke Joep achter het stuur van een bus plaats zou gaan nemen nog niet eens droog was.

Daarna moest ik me haasten naar een of anders persmoment in het plaatselijke theater, vanwege de nieuwe “spectaculaire” programmering in het nieuwe “fantastische” seizoen. Sander Parkinson was er voor de radio. Gerald met een camera. De lokale pers was voltallig. Er was taart, en een drankje. Het ging langs me heen allemaal, en dus ook dat er een persoon zat, die verder niets zei, en die ik later veel vaker zou gaan zien: Mijn nieuwe collega. Maar dat wist ik toen dus nog niet. Ik wist alleen dat ik zin had om te roken.

En dus liep ik daarna van het theater, via de supermarkt, naar de voormalige brandweerkazerne. Om wat te roken te kopen. Ik had het verdiend. Ik had het nodig. Stoppen met die rotzooi moest nog maar even op zich laten wachten. Bovendien had ik het langer volgehouden dan Dikke Joep en Sander Parkinson. Hoewel dat feit er niet voor zorgde dat mijn stemming opnieuw verbeterde. En trouwens, dat deed het roken ook niet.

Höllenboer – Busje komt zo (1995, hoogste positie: 1)

We kunnen er lang en breed om heen draaien, en allerlei nevenpaden inslaan, maar feit was dat ergens in maart 2007 de situatie bij de halve zolen in Vudel drastisch veranderde. Ik voelde het ook direct bij binnenkomst toen ik op een dinsdag de voormalige brandweerkazerne binnenkwam. Hoewel het eigenlijk als een woensdag voelde, maar dat doet verder niet ter zake, en is dus volledig terzijde. Hier was wat aan de hand. Maar wat?

Nou, ik hoefde niet lang te wachten op het antwoord. Dikke Joep zat aan de grote tafel in de ruimte die je bij binnenkomst als eerste betreedt, en die ook wel ontvangstruimte werd genoemd, hoewel je daar met goed fatsoen niemand echt kon ontvangen. Hij keek me onderzoekend aan.

- “Ik heb me een nieuwe baan”, sprak de dikke man met zijn zoetgevooisde stemgeluid. Hij vertoonde daarbij geen emotie en bleef me onderzoekend aankijken, speurend naar een reactie of emotie bij mij. Die kwam er niet, omdat ik nog even geen mening had, verrast als ik was.
- “O?”, zei ik dan ook. “Wat voor baan?”
- “Ik word buschauffeur”, slikte hij half in, want hongerig bleef Dikke Joep. Hij bleef me bovendien onderzoekend aankijken, maar ik reageerde niet zichtbaar. Dat mijn hart een sprongetje had gemaakt, hoeft nauwelijks enig betoog.

Ik kon ondertussen over zijn schouder kijken naar de redactieruimte waar Fransje Lauda net deed of hij hard aan het werk was met de kabelkrant. Hij glimlachte wel, keek op en knipoogde naar me. Op een heteroseksuele manier natuurlijk, maar ook daar hoeft verder niet echt een woord aan vuil gemaakt te worden.

- “Buschauffeur? Goh”. Uitgestreken gezicht.
- “Ja, ik heb jaren geleden al mijn groot rijbewijs gehaald, zowel voor de vrachtwagen als ook voor de bus. En nu kan ik dan aan slag. Ga ik eindelijk weer een normaal salaris verdienen, zoals het hoort. Want ja, ik heb ook een gezin te onderhouden, hè?” Eveneens uitgestreken gezicht.

Gezin te onderhouden. Ha, een vrouw en een hond heeft ie. Waarbij hij vindt dat de vrouw, ook al is ze dan van Duitse afkomst, niets hoeft te doen. Niets hoeft bij te dragen aan onze schitterende samenleving of aan het huishouden van Dikke Joep. Behalve dan natuurlijk vlees kopen bij de Aldi.

- “Gefeliciteerd”, zei ik, zonder enige moeite.
- “Bedankt”, zei Dikke Joep. “Zou jij ook moeten doen.”
- “Wat? Buschauffeur worden? Nou, dat dacht ik nou ook weer niet.”
- “Nee, iets anders zoeken, een andere baan.”
- “We doen ons best.”
- “Maar,.. dit biedt ook wel weer kansen voor jou.”
- “Hoe dan?”
- “Nou, mijn baan komt binnenkort ter beschikking. Ik heb natuurlijk wel twee maanden opzegtermijn, maar aangezien ik nog veel vakantiedagen heb, ben ik over een maandje weg. Als ik jou was zou ik snel Gekke Henkie aan zijn stofjasje trekken, en zeggen dat je nu 35 uur wil gaan werken. Dat je mijn baan wilt. Maar ik zou wel snel zijn als ik jou was.”

Ja, daar had de ietwat vet aangezette veertiger natuurlijk wel gelijk in. De een zijn dood is de ander zijn brood, en zo. Die trein, of busje, kwam misschien maar een keer voorbij. En ik had er natuurlijk wel een beetje recht op. Maar ja, 35 uur, in Mongolië,.. dat is nogal wat. Aan de andere kant, ik werd maar betaald voor 25 uur, ik maakte wel elke week veel meer dan 30 uur. Dus zo’n probleem kon dat niet zijn. Tijd om Gekke Henkie aan zijn mouw te trekken. Daar viel vast wel een mouw aan te passen. Het was een mooie dag. Die dinsdag. Of woensdag, daar wil ik van af zijn.