Tonnie Verhoeven was terug. De goede man, neef van Gekke
Henkie, had het precies 3 maanden volgehouden bij een of andere telefoonwinkel
in Vudel, toen hij met hangende pootjes terugkwam. Hij had het daar niet naar
zijn zin. Zei hij. Hij was weggegaan omdat hij niet in zee wilde met Zomer
Uitgevers, maar dat verhaal was helemaal niet doorgegaan. Dus kwam hij terug,
om weer acquisitie te doen, zendtijd te verkopen. En Gekke Henkie nam hem
terug. Tegen hetzelfde salaris, twee keer zoveel als ik. Omdat hij zijn neef
was, omdat hij de markt kende en omdat Petra Smulders overspannen was.
Petra Smulders. Ik heb haar nog een keer gezien. Toen ze
jankend afscheid kwam nemen. Ze trok het niet meer. Dankzij haar had ik een
contract gekregen bij E3 Audio Visio, omdat ze had geëist dat iedereen meeging
in de nieuwe constructie. Ik dus ook. Maar tijdens haar afscheid kon ze het
niet nalaten om mij toe te fluisteren dat ik daar in dat krankzinnige stukje
Noord-Brabant niet op mijn plek was. Ik moest haar gelijk geven.
En er was rossige Fransje. Fransje Lauda. Hij kwam ons team
in maart 2007 versterken. Hij werkte al als vrijwilliger bij SkyDive RTV, en
hij was degene die werd gebeld om voor mij in te komen vallen, toen ik zo
fantastisch op staande voet werd ontslagen, omdat ik mij ziek had gemeld,
schobbejak die ik was.
Fransje Lauda zat in een invalidenwagentje. Hij kon niet
lopen, en eigenlijk kon hij nog veel meer niet. Hard werken bijvoorbeeld. Hij
was rossig. Hij had zijn rechterhand continu op het pookje van zijn invalidenwagentje,
zodat hij zich kon voortbewegen. Bellen deed hij bij voorkeur met een headset.
Als hij telefoneerde. Deed ie zo min mogelijk. Had telefoonangst. Rossige
Fransje zat op de school voor de journalistiek. In zijn laatste jaar. In dat
laatste jaar zou hij altijd blijven.
Gekke Henkie had Fransje Lauda aangenomen. Voor 15 uur in de
week, 5 keer 3 uur. ’s Middags, zodat hij kon uitslapen. In die drie uur per
dag zou Fransje de kabelkrant bijwerken, en eventueel nog een nieuwsberichtje
schrijven, hoewel hij daar niet zo goed in was. Had ie nooit echt geleerd.
Fransje Lauda zou Dikke Joep en mij ontlasten, zodat wij ons meer op radio en
voornamelijk televisie konden gooien. Hadden we nu meer tijd voor. O ja, en
Fransje Lauda was gratis.
De jonge vierwieler was een Wajonger. Dat betekende in dit
geval dat hij Gekke Henkie niets kostte. Alles wat Gekke Henkie hem betaalde
kon hij weer vergoed krijgen. Met rente. Subsidie, voor zogenaamde aanpassingen
in het pand. Fransje Lauda was aftrekbaar. En dat was maar goed ook, want daar
had hij zelf nogal moeite mee, met zijn pookje. Dus je zou kunnen zeggen dat ik
met dat beetje belasting dat ik betaalde, min of meer zijn salaris betaalde.
Maar nu zeur ik iets teveel, hoewel ik niet echt zeur.
En toch was Fransje Lauda welkom. Hij kon niet veel,
letterlijk en figuurlijk, kostte niets, maar had toch een vermakelijke grote
bek. En bovendien in zijn eerste week dat hij in dienst was bij E3 Audio Visio,
had hij een aantal aanvaringen met Dikke Joep. Hij gaf hem van repliek op een
manier die ik nooit gedurfd had. Tot grote vreugde en hilariteit van ondergetekende.
En ook al bleek steeds dat Fransje Lauda hartstikke ongelijk had, en Dikke Joep
op hoge poten excuses van hem eiste vanwege zijn grote mond, gaf hij die niet.
Ja, en dan heb je bij mij al snel een streepje voor.
Fransje Lauda. Officieel kwam hij een maand later in dienst
dan ik bij E3 Audio Visio. Hij zou me nooit inhalen, hoe hard hij ook reed met
zijn wagentje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten