Theo Maassen – Lauwe Pis (2007, hoogste positie: 1)

Het is zo evident, dat je het bijna zou vergeten: Het jaarlijkse hoogtepunt voor iedere geboren en getogen Vudelnaar, en ook voor een ieder die zich import-Vudelnaar noemde, en dat zijn er nogal wat: Carnaval! Dat betekende ook bijna automatisch dat dit festijn voor mij ieder jaar een dieptepunt betekende, al wist ik dat in mijn eerste echt volle jaar bij SkyDive nog niet.

Gekke Henkie had een heel programma samengesteld, waarbij iedereen, vrijwilligers en beroeps-SkyDivers, een steentje zou bijdragen. Alles werd verslagen, overal gingen we naartoe. Gerald en Steven filmden, en er werd zelfs een extra cameraman ingehuurd. Jan van de Burelen maakte overal foto’s van, en die werden door Fransje Lauda op de website en de kabelkrant geplaatst.

Sander Parkinson, Dikke Joep, een aantal vrijwilligers, en ook ik, deden verslag voor radio en televisie van alles wat er zoal rond carnaval te doen was. Daar werd ’s avonds op Tv een compilatie van gemaakt en dat luisterde naar de naam ‘Rundje Carnaval’. Jochem Paardenstaart deed veel radio. Die mocht niet op tv, voor de camera, want tja, je moet wel kijkers overhouden. En Jochem Paardenstaart op tv: daar waren niet veel beeldbuizen tegen bestand.

Ik werd ingedeeld om samen met Steven een verslag te doen van Toeternietoe. U zegt? Toeternietoe. Het zei mij ook niks, maar het bleek te gaan om een toeterfestijn, met toeters. Dacht ik. Bandana op mijn hoofd, ooglapje voor, reed ik goedgemutst met Steven, getooid met boerenkiel, richting de markt van Vudel. “Eerst even een paar biertjes drinken”, zei Steven, en dat kon ik niet echt erg vinden.

Op de markt in Vudel bevond zich een groot podium. Op dat podium stonden heel veel mensen met trompetten, saxofoons, hoorns en wat dies nog meer voor een spul zij. Was dat dan Toeternietoe? Hoe kon ik daar nu verslag van doen? Nee, vertelde Steven, het ging om al die mensen voor het podium. Die deden allemaal mee aan een Stoatoafelwedstrijd. Aha. Het bleek dat vele carnavalvierende Brabantse zatlappen een eigen statafel hadden gefabriceerd, en die werden door een dronken professionele jury beoordeeld.

Een hele hoge stoatoafel zat erbij, waardoor ik op een ladder moest, terwijl ik gefilmd werd tijdens het ondervragen van de lavelozen. Eén man had een statafel van zijn rollator gemaakt, een ander van zijn scootmobiel, en eentje was zelf een statafel. Het was een gekkenhuis. De winnaar zou later die avond wel bekend gemaakt worden, maar eigenlijk deed het er niet toe. Het toet er nie toe, zou men daar zeggen: iedereen was een winnaar. Of een loser, ligt er maar aan hoe je het bekijkt. Met of zonder ooglapje.

Het was koud en regenachtig, en we namen nog een biertje, toen er een vrouw naar me toe kwam.  “Wil je eerst pizza en dan mee naar mijn huis, of ga je meteen mee, en nemen we daarna pizza?” zei ze.
“Eh,” hakkelde ik, “doe maar eerst een pizza.”
 Ik had duidelijk niet genoeg bier op, wat ook niet zo gek was, want ik moest natuurlijk nog rijden, terug naar Nijmegen. Ik wenkte Steven, die even verderop aan het versieren was, of versierd werd, dat we moesten gaan, en bedacht me op de terugweg dat ik dat volgend jaar, bij leven, welzijn, en genoeg alcohol achter de kiezen, anders zou gaan doen. Hoop doet leven, maar dat doet er niet toe.

De nummer 1-hit van 2007 was Lauwe Pis van Theo Maassen. Voor het eerst in vele jaren had een carnavalsnummer weer de hoogste positie in de charts behaald. We draaiden ‘m op de radio. Heel af en toe, voornamelijk in de avond. Dikke Joep vond de tekst te expliciet. Voor deze zichzelf respecterende subregionale omroeporganisatie. En voor de doelgroep. Diezelfde halvezolen die het nummer meezongen. Meelalden. Gekkenhuis.

The Equals – Baby, Come Back (1966, hoogste positie: 6)

Tonnie Verhoeven was terug. De goede man, neef van Gekke Henkie, had het precies 3 maanden volgehouden bij een of andere telefoonwinkel in Vudel, toen hij met hangende pootjes terugkwam. Hij had het daar niet naar zijn zin. Zei hij. Hij was weggegaan omdat hij niet in zee wilde met Zomer Uitgevers, maar dat verhaal was helemaal niet doorgegaan. Dus kwam hij terug, om weer acquisitie te doen, zendtijd te verkopen. En Gekke Henkie nam hem terug. Tegen hetzelfde salaris, twee keer zoveel als ik. Omdat hij zijn neef was, omdat hij de markt kende en omdat Petra Smulders overspannen was.

Petra Smulders. Ik heb haar nog een keer gezien. Toen ze jankend afscheid kwam nemen. Ze trok het niet meer. Dankzij haar had ik een contract gekregen bij E3 Audio Visio, omdat ze had geëist dat iedereen meeging in de nieuwe constructie. Ik dus ook. Maar tijdens haar afscheid kon ze het niet nalaten om mij toe te fluisteren dat ik daar in dat krankzinnige stukje Noord-Brabant niet op mijn plek was. Ik moest haar gelijk geven.

En er was rossige Fransje. Fransje Lauda. Hij kwam ons team in maart 2007 versterken. Hij werkte al als vrijwilliger bij SkyDive RTV, en hij was degene die werd gebeld om voor mij in te komen vallen, toen ik zo fantastisch op staande voet werd ontslagen, omdat ik mij ziek had gemeld, schobbejak die ik was.

Fransje Lauda zat in een invalidenwagentje. Hij kon niet lopen, en eigenlijk kon hij nog veel meer niet. Hard werken bijvoorbeeld. Hij was rossig. Hij had zijn rechterhand continu op het pookje van zijn invalidenwagentje, zodat hij zich kon voortbewegen. Bellen deed hij bij voorkeur met een headset. Als hij telefoneerde. Deed ie zo min mogelijk. Had telefoonangst. Rossige Fransje zat op de school voor de journalistiek. In zijn laatste jaar. In dat laatste jaar zou hij altijd blijven.

Gekke Henkie had Fransje Lauda aangenomen. Voor 15 uur in de week, 5 keer 3 uur. ’s Middags, zodat hij kon uitslapen. In die drie uur per dag zou Fransje de kabelkrant bijwerken, en eventueel nog een nieuwsberichtje schrijven, hoewel hij daar niet zo goed in was. Had ie nooit echt geleerd. Fransje Lauda zou Dikke Joep en mij ontlasten, zodat wij ons meer op radio en voornamelijk televisie konden gooien. Hadden we nu meer tijd voor. O ja, en Fransje Lauda was gratis.

De jonge vierwieler was een Wajonger. Dat betekende in dit geval dat hij Gekke Henkie niets kostte. Alles wat Gekke Henkie hem betaalde kon hij weer vergoed krijgen. Met rente. Subsidie, voor zogenaamde aanpassingen in het pand. Fransje Lauda was aftrekbaar. En dat was maar goed ook, want daar had hij zelf nogal moeite mee, met zijn pookje. Dus je zou kunnen zeggen dat ik met dat beetje belasting dat ik betaalde, min of meer zijn salaris betaalde. Maar nu zeur ik iets teveel, hoewel ik niet echt zeur.

En toch was Fransje Lauda welkom. Hij kon niet veel, letterlijk en figuurlijk, kostte niets, maar had toch een vermakelijke grote bek. En bovendien in zijn eerste week dat hij in dienst was bij E3 Audio Visio, had hij een aantal aanvaringen met Dikke Joep. Hij gaf hem van repliek op een manier die ik nooit gedurfd had. Tot grote vreugde en hilariteit van ondergetekende. En ook al bleek steeds dat Fransje Lauda hartstikke ongelijk had, en Dikke Joep op hoge poten excuses van hem eiste vanwege zijn grote mond, gaf hij die niet. Ja, en dan heb je bij mij al snel een streepje voor.

Fransje Lauda. Officieel kwam hij een maand later in dienst dan ik bij E3 Audio Visio. Hij zou me nooit inhalen, hoe hard hij ook reed met zijn wagentje.