No Doubt – Don’t Speak (1996, hoogste positie: 1)

Iedere week vond er in Vudel een zogeheten perspraatje plaats. Meestal was dat op dinsdag. Dat hield in dat de pers zich verzamelde in het Vudelse stadhuis, waarna het journaille werd bijgepraat over de beslissingen die Burgemeester en Wethouders de week voorafgaande hadden genomen. Vaak zat daar nauwelijks nieuws in. Een bewoner wilde bijvoorbeeld een schuurtje bouwen, en kreeg daar wel of geen toestemming voor. Zes boompjes werden langs de weg verwijderd en werden elders weer bijgeplant. Een wijk kreeg er een speeltoestelletje bij. Een bejaardenclub kon weer wat subsidie bijschrijven. Dat soort dingen. Meestal had Dikke Joep geen zin om daar naar toe te gaan. Gelijk had-ie. Vaak ging ik dan. Ik moest toch wat.

Deze keer, ergens in het begin van het jaar 2007, speelde er natuurlijk wel degelijk wat. Wethouder Coen Jansen had zich na afloop van de Kerstborrel misdragen, en was op non-actief gesteld. De burgemeester was toch maar speciaal daarvoor teruggekomen van vakantie, en dus wilde ik er naartoe, met cameraman, om daar eens even van de hoed en de rand te weten, en naar een aantal onbekende wegen te vragen. Jan van de Burelen was de cameraman van dienst.

Terwijl Jan van de Burelen zijn camera installeerde, keek de burgemeester al naar mij met een blik van: “Waar zijn we nou helemaal mee bezig?” Ik herkende de blik op dat moment niet. Toen de blik even later werd gevolgd door de opmerking: “Ik ga niets over het incident van wethouder Coen Jansen zeggen, en heb er op dit moment ook geen enkele behoefte aan om via de pers te reageren op het voortijdige verlof van de wethouder”, was het mijn beurt om een rare blik over de tafel te werpen.

Ik werd boos. Dit kon niet. Er was iets gebeurd. Daar moest een reactie van de burgemeester op komen. Dat hoorde zo. Daar had de burger recht op. Dit was raar. En laf. En dat zei ik ook: “Dit kan niet”, zei ik, om daar op te laten volgen: “Dit komt nogal raar over op de burger, die recht heeft op tekst en uitleg. Ik vind het nogal raar en laf als u er niets over zegt!”

-“Daar heb ik anders helemaal geen zin in”, sprak de burgemeester met zwaar geïrriteerde ondertoon, want zo was een burgemeester in dit  incestueuze deel van Noord-Brabant niet gewend om te worden toegesproken.
-“Zegt u dat dan op camera, dat u er geen zin in heeft”, antwoordde ik licht wanhopig, want ik zag een mooi tv-journaal door mijn neus geboord worden.
-“Ja, ik ben daar gek”, zei de burgemeester om vervolgens op te staan en weg te lopen, het verzamelde journaille in verbijstering achterlatend. Ik vloekte. Zachtjes. En keek naar Jan van de Burelen, die zijn camera al lang en breed weer aan het opbergen was.

“Als de burgemeester niet wil, dan wil de burgemeester niet”, zou Jan van de Burelen later zeggen, terwijl we in de redactieruimte met Dikke Joep aan het overleggen waren hoe we toch nog een redelijke invulling aan het tv-journaal konden geven. We zouden er helemaal geen aandacht aan besteden, was de uiteindelijke conclusie. “Misschien morgen?”, opperde Jan van de Burelen.

Ik voelde me ziek, zwak en misselijk. Al de hele dag. Strontverkouden en grieperig. En ik was nog wel speciaal uit bed gekomen vanochtend voor, wat ik dacht, een aantal mooie journalistiek verantwoorde vragen. “Ik weet niet of ik morgen kom”, zei ik. “Ik voel me beroerd”. En ik zuchtte.

Toen Jan van de Burelen even later vertrokken was naar E3 Audi Visio, om het tv-journaal daar definitief in elkaar te zetten, want daar was immers de montagestudio en daar stond de server, zei Dikke Joep: “Ik weet niet of dat wel verstandig is, om te zeggen dat je morgen misschien niet komt. Jan van de Burelen is niet te vertrouwen hoor, en je hebt grote kans dat hij het doorbrieft.”

Meer dan een vragende blik kreeg hij niet meer van me terug. Ik voelde me hondsberoerd. 

The Beatles – Ticket to Ride (1965, hoogste positie: 1)

- “Zoals je weet zat ik niet te wachten om SkyDive over te nemen. Maar voelde ik me enigszins voor het blok gezet. Het ging prima met E3 Audio Visio, en niet zo goed met SkyDive, en er werd van daaruit een beroep op mij gedaan. Uiteindelijk, na goed overleg, heb ik dan toch besloten om er maar op in te gaan.”

Zo, meteen werd de leugenachtige toon maar weer voortgezet. Op zo maar een maandagmiddag aan het begin van 2007 waarop ik zogenaamde contractbesprekingen zou hebben met Gekke Henkie. Ik had me goed voorbereid. Tenminste, zo dacht ik. Ik had beter moeten weten, want Gekke Henkie nam meteen de regie in handen en zou die ook niet meer uit handen geven.

- “Je weet ook Bertje, dat er voor jou in eerste instantie geen plek was in de nieuwe organisatie. Ik heb daarna overlegd met Steven en Gerald, en zij vonden dat ze wel een buffer konden gebruiken tussen E3 Audio Visio en Dikke Joep. Want zoals je weet is Dikke Joep geen gemakkelijk mens, en daarom hebben we besloten dat jij toch een kans krijgt, zodat je Dikke Joep een beetje in toom kunt houden.”

(?) - “Eh, okee. Maar het was toch dankzij Petra Smulders dat ik nu hier zit, omdat zij wilde dat iedereen mee ging in de nieuwe organisatie?”, probeerde ik nog.
- “Dat doet er verder niet toe. Als ik echt had gewild”,.. zei de gek.

Dat was duidelijk niet waar. Hij had Petra Smulders nodig. Dat wist hij donders goed, en zij had dus de harde eis op tafel gelegd dat iedereen mee ging naar het nieuwe bedrijf. Ook ik. Bertje. Loyale werknemer, altijd bereid tot compromissen en sussende woorden.

Het contract dat ik kreeg voorgelegd, lusten de honden geen droog brood van. Zelfs geen brokjes. Ik zou 25 uren gaan werken, en daarvoor zou ik 1100,- Euro krijgen. Bruto. Dat ik daar iets van zei, kon niet anders dan evident zijn, maar de besprekingen die daarop volgden, konden de naam besprekingen, laat staan: onderhandelingen, nauwelijks verdienen. Het ging ongeveer als volgt:

- “Dat is wel erg onderbetaald.”
- “Meer kan ik niet missen. Er is geen cao, en als het je niet bevalt,...”
- “Een uitkering is nauwelijks minder”, (ja, een topopmerking).
- “Het staat je vrij om het niet te accepteren, en lekker een uitkering te trekken. Zoals ik al zei: Take it or leave it.”
- “Dan zijn dit dus niet echt onderhandelingen, is het wel?”

Gekke Henkie grijnsde. Hij had me waar hij me wilde. Hij was de baas, en wreef dat er flink in, en dat vond hij lekker.
- “Valt er dan iets met reiskosten, en een eventuele vergoeding, te regelen?”

Later kwam ik erachter dat Gekke Henkie deze vraag wel verwachtte en had zien aankomen. Hij was alleen niet van plan geweest om er zelf over te beginnen. Er kwam geen extra reiskostenvergoeding, maar na enig over-en-weer-geouwehoer kwamen we er uit, dat ik iedere week een volle tank zou mogen tanken, op kosten van E3 Audio Visio. Dat wil zeggen: Het kostte hem niks. Hij had een regeling met een tankstation voor al zijn werknemers, in ruil voor gratis reclame op radio en televisie. ‘Met gesloten beurzen’, noemde hij dat, want zo heette het waarschijnlijk ook.

Dat wist ik op dat moment nog niet. Ik dacht even dat ik slim was, en een opening had gevonden. En dus sloot ik toch redelijk tevreden de deur van het pand in het centrum van Vudel achter me dicht. Gratis benzine. Ook mooi. Aangezien benzine ook in 2007 zeker niet goedkoop was, en ik iedere week gratis de tank van mijn Fordje kon vullen, kwam dat al snel neer op zo’n 300 Euro in de maand. Dat ik dus niet hoefde te betalen. Zo ging het net. Hier kon ik mee verder. Mijzelf ontwikkelen, beetje lekker proberen te werken, en hoewel ik er maandelijks niets aan over hield, kostte het me ook niets. Ik had een contract, en van hieruit was het makkelijker om iets anders te zoeken. Dacht ik.

We schudden geen handen, en hij wenste me geen succes. Dat hoefde ook niet.

Huey Lewis And The News – Hip To Be Square (1986, hoogste positie: 28)

Aan het begin van 2007 kwam plotseling groot nieuws naar buiten. Een journaliste, werkzaam bij het Vudels Weeknieuws, onderdeel van Zomer Uitgevers BV, was ter ore gekomen dat wethouder Coen Jansen zich had misdragen na afloop van de Kerstborrel van de gemeente Vudel. Dat geluk moet je soms als journalist hebben. De desbetreffende journaliste kende iemand binnen de ambtenarij die bij het voorval aanwezig was geweest, en bovendien was een andere kennis in de horecagelegenheid, waarbuiten het incident plaatsvond. Dat zijn twee bronnen, genoeg voor een nieuwsbericht dat op de voorpagina een mooi plekje verdiende.

De wethouder Coen Jansen stond bekend om zijn snor. Het was gezichtsbeharing waar Ted de Braak zijn neus niet voor zou hebben opgehaald. Een prachtexemplaar, al zei hij het zelf. De man stond er bovendien om bekend, dat wanneer je hem een goede journalistieke vraag stelde, hij daarna ofwel gepikeerd het interview beëindigde, ofwel een antwoord gaf waar geen einde aan kwam, en waar het verdomd lastig in knippen was, als je een goede quote voor radio of televisie ambieerde.

Wethouder Coen Jansen , voormalig luchtmachtofficier -maar daar liepen er meer van in de regio Noord-Brabant Noordoost- had de pensioengerechtigde leeftijd al ruimschoots bereikt, was jarenlang lid geweest van de VVD, had D’66 in Vudel opgericht, was daarna weer teruggegaan naar de VVD, en zat nu in het College van Burgemeester en Wethouders namens Leefbaar Vudel. Het was zijn vierde wethouderschap in Vudel, waarmee nogmaals het belang van dit nieuws rond deze markante Vudelnaar is benadrukt.

De goede man, hoewel dat door menigeen betwijfeld werd, had tijdens de Kerstborrel te diep in het glaasje gekeken. Daarna was een deel van het ambtelijke gezelschap het gezellige dorp ingelopen, om het gezellige samenzijn nog een gezellig vervolg te geven in een gezellige horecagelegenheid. Daar was een meningsverschil ontstaan tussen de wethouder en een hooggeplaatste ambtenaar, waarbij wethouder Coen Jansen de man zou hebben geslagen. Zo heet dat: “zou hebben geslagen”. Inmiddels weten we dat hij daadwerkelijk heeft geslagen.

Waarom is nooit helemaal duidelijk geworden, behalve dat de man voormalig luchtmachtofficier is, een enorme snor heeft, en al meer dan 30 jaar de Vudelse politiek onveilig maakt; hij duldt dus wat dat betreft geen tegenspraak, en dat heeft hij naar alle waarschijnlijkheid wel gehad.

Goed journalistiek werk, en leuk om daar de komende weken eens achteraan te gaan. De burgemeester zat tijdens de eerste weken van 2007 met de billen op een Turks strand, dus daar was nog even het wachten op. Wethouder Coen Jansen zelf was op non-actief gesteld, en was niet bereikbaar voor welk commentaar dan ook. Niemand binnen de ambtelijke organisatie wilde iets over het voorval zeggen. De desbetreffende journaliste deed er vervolgens ook maar het zwijgen toe.

Voor mij was het echter nog niet gedaan. Van zulke dingen leefde ik op. En dit voorval zou een belangrijke stap zijn in mijn werkzame leven. Ik durf zelfs rustig te stellen dat als dit niet was gebeurd, ik op dit moment anders in het werkzame leven zou hebben gestaan, dan ik op dit moment doe. Maar nu loop ik op de zaken vooruit, en dat is nooit goed, als het om het betere journalistiek nieuwswerk gaat. Rustig uitmelken, stapje voor stapje. Eerst maar eens even een nieuwsberichtje van dit voorval maken, geschikt voor kabelkrant, en radio- en tv-journaal:

“Wethouder Coen Jansen is op non-actief gesteld. De 67-jarige Jansen, wethouder in het college namens Leefbaar Vudel, zou zich tussen Kerst en Oudjaar,.."