Cindy Lauper – True Colors (1986, hoogste positie: 8)

-“Je moet zijn naam maar eens googlen.”

Google, ook toen al onmisbaar voor elke zichzelf serieus nemende journalist. Wat nou, eigen onderzoek. Als Google het niet wist, wist niemand het. Werkwoord van Google: googlen, hoewel ook googelen regelmatig voorkomt. Beiden zijn goed. Maar ja, wat taalpuristen dan weer met die hoofdletter hebben gedaan? Enfin, ik dwaal af. Dadelijk heb ik het nog over Ilse en Altavista, zoekmachinetjes waar je ook in 2006 al niets meer aan had. Attentie is nu geboden, Dikke Joep had tot me gesproken.

-“Want?”
-“Nou, dan kom je nog al iets tegen.”
-“Zoals?”
-“Ja hallo, als ik je dat vertel hoef je Roomse Robert niet meer te googelen.”

Of is het koekelen? Dat wordt het vast nog eens.

-“En daar is precies wat op tegen?”

Dikke Joep keek me aan. Hij leek licht geamuseerd. Vanachter zijn ziekenfondsbrilletje. Maar dat kon ook de gloed van te veel Aldi-vlees met Duitse biertjes zijn, de vorige avond met zijn overvolle vriendin. Of misschien was zijn goede bui wel het gevolg daarvan, dat kon ook.

“-Tja, eigenlijk niks. Nou ja, om precies het naadje van de zwarte kous te weten, moet je maar eens op internet kijken. Maar het komt er in het kort hier op neer dat hij in het verleden regelmatig mensen heeft belazerd, bedonderd en geld heeft afgetroggeld.”
-“O?” Ik bleef goede vragen stellen. Ik besefte echter ook direct dat Dikke Joep gelijk had. Als ik het echt wilde weten, moest ik zelf maar eens op zoek. Ik vervolgde dus ook al snel: “En, documenteer je dat ook allemaal?”
-“Ja natuurlijk. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, Bertje. En in mijn geval is dat al snel voor vier he?”

Dikke Joep trok zijn buik in, deed zijn borst vooruit, en begon hard te hoesten. Ja, Dikke Joep was duidelijk in een goede bui. Ik grinnikte maar eens met hem mee. Ik was immers ook de kwaadste niet.

En inderdaad, niet veel later zat ik achter de computer te kijken naar, en mee te lezen met, allerlei forums (of was het fora, of wellicht toch weer allebei?) over Roomse Robert en een aantal mannetjes waar hij in voorgaande jaren mee in zee was gegaan. Gewone burgers spuwden hun gal over het internetbedrijf van onze vriend, dat zogenaamd prachtige service bood, en waar veel mensen in de buurt van Breda in trapten. Zoals dat wel vaker gaat. Jammer was dat het gewone volk het geld kwijt was toen zijn bedrijfje even later al weer werd overgenomen door een even dubieus bedrijfje in Luxemburg. Kleine lettertjes niet gelezen, contract ongeldig, fluit maar naar uw dure centjes, stuivers en dubbeltjes.

Hij bleek zelf trouwens ook al enig maal genaaid te zijn, maar dat terzijde. En nu had hij dan Suikeroompje Harrie Vangeneugden om tegen op te kijken. En om het vak van ondernemer en oplichter goed van af te kijken. Waarvan akte.

Maar waarom vertelde Dikke Joep mij dit? Waarom nu? Nu ik vlak voor een niet onbelangrijk gesprek zit met Roomse Robert. Met zijn sik. Waakzaamheid was geboden, zo was mij inmiddels wel duidelijk. Het was een raar clubje mensen dat hier allerlei spelletjes aan het spelen was. En ik was bang dat ik, hoewel ik over het algemeen best goed in spelletjes ben, dit spelletje niet zo goed beheerste.