De volgende dag was het een drukte van jewelste in de voormalige brandweerkazerne. En ook van belang. Blijkbaar had ik de vorige avond mijn vuurdoop gehad, want Tonny Verhoeven en Paula Smulders, de beide acquisiteurs, Kees-Jan, Wendy, Dikke Joep en zelfs Guido Weijers was iets langer gebleven om mij ’s middags te kunnen feliciteren met mijn fantastische verslag van de gemeenteraadsverkiezingen en mijn niet onaardige interviews voor radio en televisie. Ik werd er verlegen van. Dan toch een beetje.
Het DDB en het CDA hadden beiden een zeteltje verloren. De SP had twee zeteltjes gewonnen, dus de partijleiders van de verliezers en de aanvoerster van de winnaar had ik voor de camera gehaald. Ik had hen uiteraard gevraagd naar het hoe en waarom van deze uitslag en natuurlijk was het antwoord dat de kiezer altijd gelijk heeft. Of toch iets in de buurt van die strekking. De dame van de SP riep nog dat de politiek in Vudel nu niet om de SP heen kon, maar zij had dus blijkbaar niet zo goed opgelet de afgelopen decennia. Eigenlijk was het wel duidelijk dat de VVD gewoon zou aanschuiven bij het CDA en de DDB en dat er verder niet veel zou veranderen. Zoals het hoort in Brabant, en tot volle tevredenheid van het volk. Dan toch in ieder geval de meerderheid.
Roomse Robert was er ook. In de voormalige kazerne. Dat zich nu SkyDive-studios mag noemen. Roomse Robert gaf me een hand en zei: “Hallo. Roomse Robert. Goed gedaan, hoor.”
Roomse Robert was de voorzitter van de hele club, en als zodanig verantwoordelijk voor mijn inkomen. Bij hem kwamen iedere maand mijn freelance declaraties terecht. Vijfentwintig uur werk a 10 Euro per uur in de week. Dus: iedere week 250 Euro. Plus, en dat maakte het toch nog een beetje interessant, reiskostenvergoeding.
Roomse Robert was de voorzitter van de hele club, en als zodanig verantwoordelijk voor mijn inkomen. Bij hem kwamen iedere maand mijn freelance declaraties terecht. Vijfentwintig uur werk a 10 Euro per uur in de week. Dus: iedere week 250 Euro. Plus, en dat maakte het toch nog een beetje interessant, reiskostenvergoeding.
De afstand Nijmegen-Vudel, en weer terug, maal 19 cent per kilometer. Is ongeveer 60 kilometer per dag, en dat dus gedeeld door 5, dat maakt 12 Euro per dag, en dat wordt dan dus 60 Euro per week. Dus even denken: een maand van 4 weken levert dan 1000 Euro bruto plus 240 Euro netto op, en een maand van 5 weken 1250 Euro bruto en 300 Euro netto. Duidelijk? Nee, en toch ook weer wel. Ik vond het in ieder geval prima. Het zou immers maar kortstondig zijn. Na twee maanden zou de freelance overeenkomst omgezet worden in een tijdelijk contract. Zo was de afspraak.
Kees-Jan glunderde. Hij had mij immers aangenomen. Guide Weijers verontschuldigde zich. Hij moest weer naar zijn andere baantje. Ik keek hem vragend aan. “Vertel ik je binnenkort.” Kees-Jan stelde me voor aan Tinus Brandsma. Zij was ook aanwezig, deed wat vrijwillige radio en ook zij zat, samen met Roomse Robert, in het bestuur. Ze had jaren in Nijmegen gewoond, vertelde ze trots. “Maar ja, getrouwd met een Brabander he? Krijg die hier maar eens weg.” “Ah, ben je er zo eentje”, riposteerde ik.
Het derde bestuurslid, Harrie Vangeneugden, was niet aanwezig. Harrie Vangeneugden werd ook wel ‘Het Suikeroompje’ genoemd. Dat kwam omdat Harrie Vangeneugden, die we vanaf nu dan ook maar met enige regelmaat Suikeroompje zullen noemen, veel geld had. Hij was rijk geworden met projectontwikkeling en architectuur en met het speculeren daarmee, daarover en daarvan. Alle apparatuur was van Harrie Vangeneugden. Feitelijk had hij het dus voor het zeggen. Harrie Vangeneugden had een sikje onder zijn onderlip. Roomse Robert ook. Roomse Robert keek op naar Suikeroompje. Roomse Robert was voorzitter en mocht dat spelen van Harrie Vangeneugden. En dat was goed. Iedereen blij en tevreden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten