Michael Jackson – Bad (1987, Hoogste positie:1)

“Ah, hele lekkere muziek. Dan is het de hoogste tijd om eens te gaan spreken over dikke kinderen. Aan de lijn heb ik dan ook Ilse Bruls van Stichting Thuiszorg Brabant Noordoost, met het hoofdkantoor hier in Vudel.
“-Hallo Ilse.”
“-Hallo Bertje.”

Kijk, dat hadden we natuurlijk afgesproken, dat ze “hallo” zou zeggen en niet “goedemiddag” of iets dergelijks, zodat ik er verder niets aan hoefde te veranderen en het interview ook ongeknipt in de avonduitzendingen kon gebruiken. En dat gold natuurlijk ook voor die hele leuke muziek. Als ik echt ging afkondigen kon ik dat niet in de herhaling ’s avonds hergebruiken, omdat in de herhalingen op 19.00 uur en 22.00 uur nu eenmaal andere muziek zat. Maar ongetwijfeld wel hele lekkere muziek, dus dat kon ik gewoon laten staan. Soms ging het ook wel eens mis. Als ik bijvoorbeeld Monique Vanenburg (geen familie van Gerald overigens) van het Uitpunt Vudel aan de lijn had. Die wilde nog wel eens “goedemiddag” zeggen. Maar ja, dan begon je gewoon weer opnieuw, alsof het live was, “Hoi Monique”, “Hoi Bertje”.

-“Want zo is het toch Ilse?”
-“Eh, wat?”
-“De hoogste tijd om stil te staan bij het gewicht van kinderen tegenwoordig?”
-“Ja, dat is het zeker”
-“Want zijn de kinderen tegenwoordig zoveel dikker dan, laten we zeggen, toen jij en ik jong waren?”
-“Nou, of dat werkelijk zo is weet ik eigenlijk niet, , maar ik denk het wel ja.”
(altijd prettig om een deskundige aan de lijn te hebben)
-“Hoe komt dat dan?”
(Journalistiek is af en toe zo eenvoudig. Vraagje stellen, paar minuten iemand laten lullen, en hup, je hebt weer wat tijd gevuld op de radio in dit geval. Boeit verder niemand, en niemand die er luistert, en bovendien net zo zinloos als de tuin aanharken, maar dan kon je daarna immers weer een plaatje draaien, want je had je portie ICE weer binnen).
-“Nou, er wordt gezegd dat de kinderen tegenwoordig wat meer televisie kijken en achter de computer zitten, dan buiten spelen. En bewegen is voor kinderen hartstikke belangrijk.”
-“En natuurlijk is het voedsel er ook niet beter op geworden he?”
-“Jawel hoor, met het voedsel is op zich niets mis. Het is alleen dat er veel meer afleiding is binnen het voedselpatroon. De snackbar is op iedere hoek te vinden, bij wijze van spreken.”
-“Aha, en wat gaan we daar dan aan doen?”
-“Wij van STBNO gaan voorlichting geven op de scholen, we gaan folders uitdelen bij de mensen deur aan deur, en we gaan workshops en cursussen geven voor ouders van dikke kinderen en voor dikke kinderen zelf, zodat ze weer wat meer in beweging komen.”

(Nou, als dat niet informatief (I) en educatief (E) is, dan weet ik het niet meer.)

-“We gaan aan de slag, Ilse.”
-“Aan de slag?”
-“Ja, zodat we gezondere kinderen krijgen.”
-“O ja.”
-“Maar eerst, hele lekkere muziek.”

Doobie Brothers – Listen to the music (1972, hoogste positie: 11)

“Goedemiddag. Welkom bij SkyDive in de regio, uw dagelijkse update als het gaat om het nieuws en de actualiteiten in deze regio, en dan hebben we het over Noordoost Brabant. Wat gaan we het komende uur doen? Uiteraard kijken we naar het nieuws, en het laatste nieuws hoort u over een half uur in het stad- en regionieuws. We hebben ook een gesprek met de GGD en kijken wat er het afgelopen weekeinde allemaal aan sport is gebeurd. Daarnaast hebben natuurlijk het weer en onze dagelijkse nieuwspoll. Maar we beginnen met, hoe kan het ook anders, hele lekkere muziek.”

“Eh, opslaan als “opener maandag” en slepen in de muzieklijst. SkyDive in de regio, 17.00 uur, eerste liedje van de Doobie Brothers, dan dus “opener maandag”, en vervolgens het volgende liedje: Marco Borsato met Rood. Zo, die staat er in. Goed gedaan?”

-“Ja, op zich wel”, was Dikke Joep complimenteus. “Maar houd je er wel rekening mee dat je deze opener niet voor de uitzendingen van vanavond kunt gebruiken, als de herhaling plaatsvindt?”
-“Hoezo?”
-“Nou, je zegt goedemiddag. En vanavond is het vanavond, dus dan zou goedemiddag, als je deze opener erin zou slepen, nergens op slaan.”
-“O ja. Natuurlijk. Dus dan moet ik weer een nieuwe opnemen?”
-“Kun je doen, of gewoon goedemiddag er af knippen.”

Dikke Joep liet me zien hoe dat moest, en ik schreef de handelingen die ik zou moeten verrichten keurig chronologisch op in mijn nieuwe schriftje, dat ik vorige week, in mijn eerste week bij SkyDive had gekocht bij de plaatselijke Bruna.
-“Mag je wel declareren hoor”, had Kees-Jan de Waal nog gezegd over de telefoon.
-“Nou, die tachtig cent kunnen er nog wel af”, had ik geantwoord.

-“Moet ik eigenlijk u of jij zeggen tegen de virtuele luisteraar?” vroeg ik weer aan Dikke Joep.
-“Moet je zelf weten”, zei Dikke Joep. “Ik zeg altijd u tegen de luisteraar, maar Guido Weijers heeft het altijd over jij en jou. Is een beetje afhankelijk van de doelgroep en wie je wil bereiken.”
-“Aha, nou iedereen eigenlijk in de regio.”
-“Uit onderzoek is gebleken dat de gemiddelde luisteraar van SkyDive een Mavo-opleiding heeft en ouder is dan 55 jaar.”
-“Echt?”, vroeg ik met mijn meest ignorante stem.
Dikke Joep keek me aan boven zijn dikke wangetjes en over de rand van zijn ziekenfondsbrilletje met een blik van,.. tja, wat was dat nou voor blik. In ieder geval niet een van grote bewondering. “Wen er maar aan”, had Kees-Jan de Waal gezegd. “Dikke Joep woont hier 100 meter vandaan en denkt de wijsheid in pacht te hebben. Soms is dat handig. Vaak is het gewoon knap irritant.” Geen vrienden, die twee, dat was inmiddels wel duidelijk.
Voordat Dikke Joep iets zei, zei ik dus maar snel: “Dan zal ik voorlopig de luisteraar vousvoyeren.”

En zo gingen we verder. We namen Het Weer op. Soms was er in de loop van de ochtend een gesprekje met een weerman. Dat kon ik ook gebruiken, als het betreffende gesprek was opgeslagen en in de Item-lijst was geplaatst. Van daaruit kon ik het eenvoudig in mijn uitzending slepen. Moest ik nog wel even knippen, want de “goedemorgens” en “fijne dag” en dat soort dingen in het weerpraatje kon ik natuurlijk niet opnieuw gebruiken.

Hetzelfde gold voor de nieuwspoll, met verwijzing naar de website, en natuurlijk de uitslag van de nieuwspoll van de vorige dag. “En maar liefst 42 procent van de mensen vinden dat stemmen toch geen enkele zin heeft”, of iets dergelijks.

Gesprekjes zoals met de GGD, het plaatselijke theater, politici en verder iedereen die ook maar iets te melden had, nam je op via de telefoon, vervolgens een knopje op het mengpaneel, telefoon wegleggen op de haak, en het gesprek opnemen en daarna knippen met Dalet of met Cool Edit. Dalet ging meestal sneller, maar Cool Edit was vaak wat nauwkeuriger. En ook dat sleepte je, na het knippen dan, in je uitzending op de plek waar jij (ik dus) van dacht dat het item het best tot zijn recht zou komen.

Het stond allemaal netjes in mijn schriftje. En er stond ook in dat ik al iets had dat leek op een stopwoordje. Ik had er op gelet. Veel dj’s hadden het over “leuk dat je luistert”, of “de week is weer doormidden.” Vanaf nu had ik ook iets, waar ik de komende twee jaar om zou worden uitgelachen, maar waarvan ik wist dat de aanhouder zou winnen, of in ieder geval zou gelijkspelen, en dat was de volgende: “En dan nu, hele lekkere muziek.”

R.E.M. – Shiny Happy People (1991, hoogste positie: 10)

De volgende dag was het een drukte van jewelste in de voormalige brandweerkazerne. En ook van belang. Blijkbaar had ik de vorige avond mijn vuurdoop gehad, want Tonny Verhoeven en Paula Smulders, de beide acquisiteurs, Kees-Jan, Wendy, Dikke Joep en zelfs Guido Weijers was iets langer gebleven om mij ’s middags te kunnen feliciteren met mijn fantastische verslag van de gemeenteraadsverkiezingen en mijn niet onaardige interviews voor radio en televisie. Ik werd er verlegen van. Dan toch een beetje.

Het DDB en het CDA hadden beiden een zeteltje verloren. De SP had twee zeteltjes gewonnen, dus de partijleiders van de verliezers en de aanvoerster van de winnaar had ik voor de camera gehaald. Ik had hen uiteraard gevraagd naar het hoe en waarom van deze uitslag en natuurlijk was het antwoord dat de kiezer altijd gelijk heeft. Of toch iets in de buurt van die strekking. De dame van de SP riep nog dat de politiek in Vudel nu niet om de SP heen kon, maar zij had dus blijkbaar niet zo goed opgelet de afgelopen decennia. Eigenlijk was het wel duidelijk dat de VVD gewoon zou aanschuiven bij het CDA en de DDB en dat er verder niet veel zou veranderen. Zoals het hoort in Brabant, en tot volle tevredenheid van het volk. Dan toch in ieder geval de meerderheid.

Roomse Robert was er ook. In de voormalige kazerne. Dat zich nu SkyDive-studios mag noemen. Roomse Robert gaf me een hand en zei: “Hallo. Roomse Robert. Goed gedaan, hoor.”
Roomse Robert was de voorzitter van de hele club, en als zodanig verantwoordelijk voor mijn inkomen. Bij hem kwamen iedere maand mijn freelance declaraties terecht. Vijfentwintig uur werk a 10 Euro per uur in de week. Dus: iedere week 250 Euro. Plus, en dat maakte het toch nog een beetje interessant, reiskostenvergoeding.

De afstand Nijmegen-Vudel, en weer terug, maal 19 cent per kilometer. Is ongeveer 60 kilometer per dag, en dat dus gedeeld door 5, dat maakt 12 Euro per dag, en dat wordt dan dus 60 Euro per week. Dus even denken: een maand van 4 weken levert dan 1000 Euro bruto plus 240 Euro netto op, en een maand van 5 weken 1250 Euro bruto en 300 Euro netto. Duidelijk? Nee, en toch ook weer wel. Ik vond het in ieder geval prima. Het zou immers maar kortstondig zijn. Na twee maanden zou de freelance overeenkomst omgezet worden in een tijdelijk contract. Zo was de afspraak.

Kees-Jan glunderde. Hij had mij immers aangenomen. Guide Weijers verontschuldigde zich. Hij moest weer naar zijn andere baantje. Ik keek hem vragend aan. “Vertel ik je binnenkort.” Kees-Jan stelde me voor aan Tinus Brandsma. Zij was ook aanwezig, deed wat vrijwillige radio en ook zij zat, samen met Roomse Robert, in het bestuur. Ze had jaren in Nijmegen gewoond, vertelde ze trots. “Maar ja, getrouwd met een Brabander he? Krijg die hier maar eens weg.” “Ah, ben je er zo eentje”, riposteerde ik.

Het derde bestuurslid, Harrie Vangeneugden, was niet aanwezig. Harrie Vangeneugden werd ook wel ‘Het Suikeroompje’ genoemd. Dat kwam omdat Harrie Vangeneugden, die we vanaf nu dan ook maar met enige regelmaat Suikeroompje zullen noemen, veel geld had. Hij was rijk geworden met projectontwikkeling en architectuur en met het speculeren daarmee, daarover en daarvan. Alle apparatuur was van Harrie Vangeneugden. Feitelijk had hij het dus voor het zeggen. Harrie Vangeneugden had een sikje onder zijn onderlip. Roomse Robert ook. Roomse Robert keek op naar Suikeroompje. Roomse Robert was voorzitter en mocht dat spelen van Harrie Vangeneugden. En dat was goed. Iedereen blij en tevreden.

Andre van Duin – Pizzalied (1993, Hoogste positie: 1)

En dan De Nieuwspoll van vandaag. Vandaag zijn de gemeenteraadsverkiezingen. Je kunt kiezen uit de volgende antwoorden:
1. O, is dat vandaag?
2. Lekker belangrijk.
3. Ik ga zeker stemmen.
4. Ik ben zwevende kiezer en weet het dus nog niet.

Ga naar de website SkyDivertv.nl en vul jouw antwoord in. Morgen hoor je op deze zender hoe de rest van de regio er over dacht. En bovendien hoor je dan hoe er gestemd is in Vudel.

Het was de dag van de gemeenteraadsverkiezingen. Mijn tweede werkdag. Dikke Joep verzorgde de uitzending ‘SkyDive in de regio’. Ik keek met hem mee en leerde uiteraard veel. Hij had de SP in de uitzending. Over de verkiezingen, over de toekomst, over het verleden en over het aantal zetels dat de socialisten zouden gaan pakken.

Vanavond zouden we groots uitpakken met een live uitzending. Kees-Jan zou de centrale presentatie doen vanuit de studio en ik zou verslag doen vanuit het gemeentehuis. We zouden om 21.00 uur beginnen, want vanaf dat tijdstip zouden de eerste uitslagen binnenkomen. Na mijn live radiobijdragen zou ik nog interviews afnemen met een cameraman. Die zou er ook zijn. Ik zou hem wel herkennen, aan zijn camera. Hij heette Gerald.

Kees-Jan zou me nog wel bijpraten. Ik wist namelijk niets van de regio en dus ook niet wat er zoal speelde en welke lokale partijen er mee deden aan de verkiezingen. En dus ook niet dat bijvoorbeeld Groen Links, D’66 en PvdA een lijstverbinding waren aangegaan. Ook wist ik niet dat Democratische Dorpsbelangen al sinds jaar en dag de grootste lokale partij waren vanwege het grote aantal kerkdorpen. En dat ze misschien wel voor het eerst in jaren niet meer de grootste partij zouden zijn. En dat ze dus geen coalitie zouden kunnen vormen met het CDA, al sinds jaar en dag ook groot in Brabantse dorpjes.

Lang leve internet, aan het eind van de middag wist ik het meeste wel. Gelukkig maar, want van Kees-Jan was nog geen spoor te zien. Wen er maar aan, had Dikke Joep nog maar eens gezegd. “Of had ik dat al gezegd?”. “Zeker”, antwoordde ik.

Kees-Jan belde rond 20.15 uur, vanuit de auto. Hij was onderweg. Jammer dat we elkaar misliepen, zei hij nog. Ik was immers al onderweg naar het gemeentehuis. Het was de eerste keer dat ik daar naar toe ging, en wilde me dus op tijd melden. “Dikke Joep had me toch wel bijgepraat? Wacht, ik bel je zo weer.”

Om 20.50 belde hij weer. We zouden meteen na 21.00 uur live gaan en of ik dan mijn eerste bijdrage kon doen. “Zeg maar wat”, zei Kees-Jan. “Iets over de partijen, iets over de verwachtingen, iets over de rondweg.”
-“De rondweg?”
-“Ja, dat weet je toch wel? De rondweg? Moest ie ten noorden of ten zuiden van de stad gaan lopen? Daar ging het om, had dikke Joep dat niet gezegd?”
-“Eh,.. nee.”
-“O, heb je wel een pizza besteld om 18.00 uur en het bonnetje bewaard?”
-“Ja, was lekker.”