Queen - The Show Must Go On (1991, hoogste positie: 6)

Ik kon er op wachten, en wachtte er ook op. Ieder moment kon de zin gezegd worden die Gekke Henkie graag zei. Nauwelijks geïnstalleerd in het nieuwe pand in de eerste week van de maand augustus klonk de zin als muziek in mijn oren. Kutmuziek. Muziek van Nick & Simon, of van Julio Iglesias. Niet echt iets om vaak te draaien, maar toch regelmatig voorbijkomend op SkyDive FM.

"Eh, heb je even, Bertje".

Die zin. Daar was ie dan. Weer.

Ik draaide mijn hoofd opzij, zei: "Ja hoor", en liep achter Gekke Henkie aan, zijn kantoor in. Het kantoor van waar hij precies kon zien, wat er allemaal in de redactieruimte gebeurde. Dat wil zeggen: het kantoor van waaruit hij precies kon zien of ík wel aan het werk was.

Gekke Henkie ging achter zijn bureau zitten. "Het is inmiddels alweer augustus", zei de mafketel, "en dat betekent dat je contract van een half jaar voorbij is. Omdat ik even niet heb opgelet, betekent dit dat het contract automatisch met een half jaar verlengd wordt. Dat was niet de bedoeling en dat zal me ook niet zomaar nog een keer gebeuren. Maar goed, dan weet je dat. Ik heb hier het contract. Wil je even een handtekening zetten?" Hij grijnsde er vervaarlijk bij. Zijn vieze, vuile grijnslach, waarmee hij uitdrukte mij volledig in zijn macht te hebben. "Zeker", zei ik alleen maar, keek naar het contract, zag dat het precies hetzelfde contract was als voorheen, en zette dus maar een krabbeltje. Dat hij de maand opzegtermijn vergeten was, zei mij voldoende. Ik had in ieder geval weer een half jaar speling, om een andere werkgever te zoeken.

"Maar iets anders, Bertje", vervolgde de idioot nadat ik mijn handtekening gezet had. "Zoals je weet volgen wij ieder weekend de twee hoofdklasseclubs Vudel '19, en Blauw Groen. Dat is een belangrijke televisie-uitzending, zowel voor SkyDive, als voor E3 Audio Visio. Het levert advertentie-inkomsten op een creëert veel goodwill in deze regio. Daarom willen we daar ook in het nieuwe seizoen mee doorgaan. Alleen ik heb zelf geen zin meer om dat iedere zondag te doen. Nou zat ik aan jou te denken, omdat jij een sportjournalistieke achtergrond hebt. Dus, zou jij dat niet willen doen, samen met Gerald, linkerhandje?"

"O?", bracht ik uit. "Eh", stamelde ik zinvol verder. Wat een rare man. Eerst mij vertellen dat mijn contract tegen zijn zin verlengd wordt, en vervolgens in 1 adem vragen of ik er een klus bij wilde hebben. Er klopte hier iets niet. Beetje vreemde tegenstrijdigheid. Hoewel dat voor de meeste tegenstrijdigheden gold.

"Ik betaal je dan 50 Euro, en dat hoeft verder niemand te weten, maar dat wordt dan zwart uitbetaald. Dat krijgt Gerald ook", onderbrak de stompzinnige mijn gestamel.

"Nou ja, op zich vind ik dat wel leuk, maar ik wil daar even over nadenken", antwoordde ik uiteindelijk.

"O", was reactie. "Nou, niet te lang, want over twee weken begint het seizoen al".

"Oké", zei ik dus, "je hoort het deze week nog". En ging weer terug naar de redactie, want er moest nog van alles gedaan worden.

Eigenlijk hoefde ik er natuurlijk helemaal niet lang over na te denken. Maar ik wilde natuurlijk wel proberen om er nog wat meer uit te slepen dan 50 euro, hoewel ik wist dat dit nooit financieel zou zijn. Dus twee dagen later zei ik tegen Gekke Henkie: "Gekke Henkie, heb je even?" en stapte zijn kantoortje binnen. Hij antwoordde niet, want hij wist natuurlijk waar ik voor kwam.

"Ik wil het wel doen", zei ik, "maar aangezien ik dan op zondag pas om een uur of 11 's avonds thuis ben, wil ik wel graag op maandag vrij zijn, en de 25 uren die ik werk verdeeld over de rest van de week zien. Bovendien moet er op zondag gegeten worden, en dus wil ik na het voetbal,- wanneer er gemonteerd en berichten geschreven moeten worden over het voetbal-, friet, of chinees, of een pizza declareren." Wist ik veel dat Gerald dat laatste al lang geregeld had, maar dat terzijde.

"Op maandag vrij?" fronsde Gekke Henkie.

"Ja, want dan werkt Kutje Lasagna toch, en hoeft er bovendien minder nieuws gemaakt te worden, omdat het voetbal uitgebreid wordt uitgezonden".

"O ja".

Na een kleine denkpauze van zijn kant ging Gekke Henkie uiteindelijk akkoord. De roosters van Kutje Lasagna, Fransje Lauda en mijzelf dienden iets aangepast te worden, maar voortaan zou ik het voetbal doen, en op maandag vrij zijn. En het leverde mij zo'n 200 Euro in de maand extra op. Ik zou zeggen: puntje voor mij.

Wat ik dan moest doen?, vroeg ik de zwakzinnige nog, maar dat moest ik maar aan Gerald vragen. Het krukje om op te zitten, een stopwatch, en pen en papier, dat had ik in ieder geval nodig tijdens de wedstrijd, maar dat lag allemaal klaar in de kluis. Oja, en na de wedstrijd interviews, en een verslag schrijven. Prima, de show kon wat mij betreft weer even verder gaan.  

Paolo Nutini - New Shoes (2007, hoogste positie: 42)

Ik wist dat het stond te gebeuren, maar ik was het alleen even vergeten, toen ik na mijn vakantie terugkwam op de voormalige brandweerkazerne aan de Nieuwe Markt in Vudel. Het was een teringbende, die maandag aan het eind van de maand juli in het jaar 2007. Ik zag het al van ver toen ik aan kwam wandelen. Maar niet nadat ik Jack, mijn schitterende Fordje, achter het pand had geparkeerd. Men was druk in de weer met spullen uit het pand te sjouwen. Er werd overduidelijk verhuisd. Oja, dat was vandaag.

"Hey, wordt er vandaag verhuisd?", riep ik dan ook tegen twee vrijwilligers. De sociaal gestoorde werklieden, die geen naam mochten hebben, keken me aan alsof ze zeggen wilden: "Ja duh, dat zie je toch, stomme niet-Brabander". En gelijk hadden ze. "Leuk!", riep ik. Ik was immers gek op verhuizen.

Binnen waren Jochem Paardenstaart en Sander Parkinson druk in de weer met het afbreken van de radiostudio. Een groot deel daarvan was blijkbaar al tijdens het weekend gedaan, want in het nieuwe pand, zo werd mij verteld, stond de Noodband te draaien. Ik had namelijk durven vragen of er dan vandaag geen radio gemaakt werd? Inderdaad, keek de regelmatig diep in willekeurig welk glaasje kijkende Paardenstaart mij aan. Vandaag geen live radio. Alleen de Noodband. Non-stop muziek. Uit de jaren 80, en de jaren die daarop volgen.

Zelf had ik natuurlijk toch weer een schitterend SkyDive Journaal te maken. En er was nog helemaal niets. Mijn hart maakte dan ook een klein sprongetje toen mij te binnen schoot dat ik natuurlijk een prachtig televisie-item kon maken van de verhuizing van RTV SkyDive. Vanuit het centrum van Vudel naar een geïndustrialiseerde buitenwijk. "Hey, kunnen we dit niet filmen, voor het journaal?", opperde ik dan ook.

De apekoppen keken me schaapachtig aan. Hoe kon dit nou een journaalitem zijn? Nou, legde ik uit, de verhuizing van een van de grootste lokale omroeporganisaties in Nederland (ja, echt waar!), vanuit het centrum van een plaatsje in Noord-Brabant Noord-Oost, naar een plekje aan de rand van datzelfde plaatsje, was wel degelijk nieuws. Bovendien handig voor de regionale incestueuzen als ze de radio of televisie nodig hadden voor commerciële doeleinden. Wellicht. En dat ze het nieuwe pand aan Groenendal konden vinden. Voortaan. Dus dat zouden we ook moeten filmen.

Ik keek een van de vrijwilligers aan, van wie ik wist dat hij wel eens een camera in zijn poten had gehad, en dat niet eens onaardig had gedaan. "Zin om plaatjes te schieten?", vroeg ik deze jongeman, die luisterde naar de naam Thijsje Oeneman. Maar dat terzijde. "Ja, natuurlijk!", reageerde hij met een enthousiasme die ik zelden had gezien of gehoord ten tijde van mijn avonturen op de sociale werkplaats in Vudel.

Zo gezegd, zo gedaan. Thijsje Oeneman regelde een cameraatje bij Gekke Henkie, en begon daarna beelden te schieten van de ontmantelde radiostudio, van het pand zelf, van het inpakken van dozen, en van het laden van die dozen in een gereed staand busje.

Zo'n 50 meter van het pand vandaan hing aan een lantaarnpaal een bordje met daarop de naam RTV SkyDive. Het bordje wees in de richting van de bijna-voormalige radiostudio. Ook dat filmde Thijsje Oeneman, terwijl ik op een kratje ging staan en het bordje de andere kant op draaide, richting de plek waar zich ongeveer de nieuwe radio-en televisiestudio's moesten bevinden. Voor het eerst was ik zelf vrijwillig onderdeel geweest van het beeld. Ach, dat moest maar een keer.

Vervolgens stapten we in het busje, camera voorin gemonteerd, zodat Thijsje Oeneman de hele weg kon filmen die het busje zou afleggen naar het nieuwe pand aan Groenendal. Of is het op Groenendal? Of in Groenendal?

Was nog een flink stuk rijden. Toch wel 10 minuten. En daar aangekomen schoten we natuurlijk nog plichtmatige beelden van het nieuwe pand, de bordjes buiten, de studio's, de redactieruimte, de ontvangsruimte, en het straatnaambordje: Groenendal.

Item klaar, monteren maar. Onder de beelden hoorde natuurlijk muziek. We besloten tot Paolo Nutini met New Shoes. Een klein hitje uit die tijd, en natuurlijk heel toepasselijk. Potverdorie, Thijsje Oeneman en ik konden niet anders dan constateren dat we dat toch maar mooi hadden gefixt. En het zag er nog leuk uit ook.

Dat Gekke Henkie en zijn rechterhandje Steven het nodig vonden om later te melden dat ze het een nauwelijks nieuwswaardig televisie-item vonden, kon mij allang niet meer deren. Dat bepaalde ik mooi lekker zelf. Ze konden de pot op. Al was het dan een prachtige nieuwe wc-pot, ook geschikt voor gehandicapten.