Queen – Bicycle Race (1978, hoogste positie: 5)

Je zou het bijna vergeten, maar ook in die moeilijke tijden, vol met gesprekken van overname, overgave, overgeven en uitsluitingen ("- ja maar waarom dan niet, - nou ja je woont in Nijmegen"-) ging het werk zo vlak voor het nieuwe jaar natuurlijk gewoon door. En dus was daar net toevallig een grote veldrit, de wielerwedstrijd van Eerde, country cross voor de Super Prestige, werd het ook wel genoemd.

Een niet onbelangrijke naam, die er min of meer voor had gezorgd dat deze wedstrijd naar Eerde toekwam, was niemand minder dan ene Groenendaal.

- Richard Groenendaal?
- Nee, nee.
- O, zijn vader dan? Rein?
- Nee, nee, Frank. Frank Groenendaal.
- Frank?
- Ja, een neef van Richard, ooit een groot talent, maar het verhaal gaat dat hij fysiek niet helemaal in orde was, en dat hij daardoor de top nooit helemaal gehaald heeft.
- Is hij geestelijk wel goed?
- Ja hoor.
- Mooi.

Gerald, de voormalige vuilnisman en linkerhand van Gekke Henkie, die liever met mij televisieitems draaide dan met Dikke Joep, -zo had hij aan het rechterhandje van Gekke Henkie, Steven, verteld, die op zijn beurt hetzelfde had gezegd, om dat dan weer door te brieven aan Sander Parkinson, die dat weer aan mij vertelde en waardoor ik er weet van had -, wilde daar wel een mooi item van maken.

Bovendien was Frank Groenendaal een goede bekende van Petra Smulders en kon het wellicht commercieel interessant zijn, en laten we eerlijk zijn -hoewel er nog op vele vlakken gesproken diende te worden- Petra Smulders had nog wat te goed van mij. Bovendien was ik voormalig sportjournalist, had ik wel vaker wat met veldrijden gedaan, en kon ik nog steeds de harde eurootjes goed gebruiken. Wilde ik daarna, tijdens Kerst en Oud en Nieuw wel een weekje vrij. Dat was uiteraard oké. Kon geen probleem zijn.

En dus gingen wij na een afspraak gemaakt te hebben met Frank Groenendaal naar de Eerdse Bergen, waar de veldrit plaats zou hebben in een van de laatste weekeinden van december 2006. We gingen met een busje, en verdomd, rechterhandje Steven ging zelf ook mee. Dat was ook logisch, want de bedoeling was dat Frank Groenendaal achter het busje zogenaamd zou trainen. Het busje moest dus aan de achterkant open zijn, waar cameraman Gerald hem dan kon filmen en ik de plichtmatige en zinnige sportvragen kon stellen. Frank Groenendaal kreeg een speciale zendermicrofoon opgespeld. Ondertussen moest er natuurlijk wel iemand rijden met het busje, en dat werd dus Steven

Ik kan niet anders zeggen: Het was een prachtig item, met extra beelden over start en finish, springen over boomstronken, heuveltje op en heuveltje af, en als slot de doorgang over de reeds opgestelde start en finish. De jongens Steven en Gerald wisten er blijkbaar toch wel iets van.

Jammer alleen dat de wedstrijd in het weekeinde zelf in het water viel. En dat ik het grapje maakte dat het dragen van een camerastatief, iets dat de verslaggever van dienst altijd pleegt te doen, niet in mijn taakomschrijving voorkwam. Maar dat ik hem uiteraard, omdat ik zo’n lieve jongen was, toch wel zou dragen.