Frans Bauer - Heb je even voor mij (2002, hoogste positie: 1)

- "Bertje, heb je even voor mij?"

Gekke Henkie had zich gemeld bij de voormalige brandweerkazerne in het centrum van Vudel. Hij wilde mij blijkbaar even spreken. De zin "Heb je even voor mij", zou hij vaker gaan uitspreken, tenminste naar mij toe. Dat betekende meestal weinig goeds, maar dat wist ik op dat moment natuurlijk nog niet. En al wist ik het wel, iets anders dan: "Tuurlijk,"of "Ja hoor", of "Zo meteen, even dit afmaken", kon ik natuurlijk niet uitbrengen.
En dus zei ik: "Ja hoor", of iets van die strekking.

We gingen naar de aquisitieruimte, want Paula Smulders was op dat moment toch niet aanwezig, Tonny Verhoeven was aan een nieuwe baan begonnen, en een eventuele vervanger was nog niet aangetrokken.

- "Wat heb jij Gerald aangedaan?", vroeg de alcoholistische mafketel.
- "Huh", kon ik nog net uitbrengen, want Gekke Henkie ging al weer verder.
- "Gerald kwam net helemaal overstuur het pand van E3 Audio Visio binnen, en vroeg met overslaande stem of we nog van jou af kunnen in de nieuwe constructie, want je was een enorme eikel."
Ik was met stomheid geslagen. En ik maar denken dat het wel klikte tussen het linkerhandje, en ook het rechterhandje, van deze scheten latende Guus Hiddink-look-a-like. Veel meer dan: "Maar hoezo dan, wat heb ik dan gedaan?" kon ik dan ook niet uitbrengen.

- "Je hebt daarnet geroepen dat je niet van plan was om het camerastatief te dragen, want dat behoorde niet tot jouw taakomschrijving of iets dergelijks?"
- "Jeetje."
- "Ja, hij was behoorlijk overstuur."
- "Maar dat was toch niet serieus. Dat was toch een geintje. Steven moest er nog om glimlachen. Bovendien heb ik het statief gewoon gedragen."
- "Ja, dat dacht ik wel", zei Gekke Henkie, "dat zei ik ook wel tegen Gerald, maar ik moest het natuurlijk toch wel vragen."
- "O. Oké dan. Nou, ik draag dat statief altijd wel gewoon hoor. Geen enkel probleem. Hoort er gewoon bij."
- "Prima. Nou, dat was het. Behalve dan dat ik besloten heb dat Gerald en Steven de komende tijd andere dingen gaan doen dan zich bezig houden met SkyDive. Ze moeten veel filmen voor SBS, en dus zal Jan van de Burelen de televisieitems gaan doen. Maar Jan van de Burelen kan maar tot een uur of 4 werken, dus of jullie daar een beetje rekening mee willen houden met de planning."
- "Ja natuurlijk. Ik zal het ook aan de gemeente vragen. Dat ze geen belangrijke beslissingen gaan nemen na 4 uur 's middags."
(...)

Gekke Henkie draaide zich om, en vertrok weer.

- "Wat was dat?"vroeg Dikke Joep daarna meteen, toen de oude idioot het pand verlaten had.
- "We gaan met Jan van de Burelen items draaien de komende tijd", antwoordde ik, de met overgewicht kampende collega niet wijzer makend dan nodig was.
- "O, mooi is dat. Jan van de Burelen, de fotografisch denkende cameraman, met snor, voormalig beroepsmilitair, mooi is dat."
- "Tja."
- "Daar moet je voor uitkijken hoor, Jan van de Burelen, die is nogal creatief met de waarheid, en brieft alles door."
- "Ja, wie niet", bracht ik nog uit, de dikke man in vertwijfeling achterlatend op weg naar de keuken voor een welverdiend kopje koffie en een rokertje.

Gelukkig had ik na vandaag een weekje Kerstvrij, en kwam Oud en Nieuw eraan. Ik kon wel wat rust aan mijn kop gebruiken.

Queen – Bicycle Race (1978, hoogste positie: 5)

Je zou het bijna vergeten, maar ook in die moeilijke tijden, vol met gesprekken van overname, overgave, overgeven en uitsluitingen ("- ja maar waarom dan niet, - nou ja je woont in Nijmegen"-) ging het werk zo vlak voor het nieuwe jaar natuurlijk gewoon door. En dus was daar net toevallig een grote veldrit, de wielerwedstrijd van Eerde, country cross voor de Super Prestige, werd het ook wel genoemd.

Een niet onbelangrijke naam, die er min of meer voor had gezorgd dat deze wedstrijd naar Eerde toekwam, was niemand minder dan ene Groenendaal.

- Richard Groenendaal?
- Nee, nee.
- O, zijn vader dan? Rein?
- Nee, nee, Frank. Frank Groenendaal.
- Frank?
- Ja, een neef van Richard, ooit een groot talent, maar het verhaal gaat dat hij fysiek niet helemaal in orde was, en dat hij daardoor de top nooit helemaal gehaald heeft.
- Is hij geestelijk wel goed?
- Ja hoor.
- Mooi.

Gerald, de voormalige vuilnisman en linkerhand van Gekke Henkie, die liever met mij televisieitems draaide dan met Dikke Joep, -zo had hij aan het rechterhandje van Gekke Henkie, Steven, verteld, die op zijn beurt hetzelfde had gezegd, om dat dan weer door te brieven aan Sander Parkinson, die dat weer aan mij vertelde en waardoor ik er weet van had -, wilde daar wel een mooi item van maken.

Bovendien was Frank Groenendaal een goede bekende van Petra Smulders en kon het wellicht commercieel interessant zijn, en laten we eerlijk zijn -hoewel er nog op vele vlakken gesproken diende te worden- Petra Smulders had nog wat te goed van mij. Bovendien was ik voormalig sportjournalist, had ik wel vaker wat met veldrijden gedaan, en kon ik nog steeds de harde eurootjes goed gebruiken. Wilde ik daarna, tijdens Kerst en Oud en Nieuw wel een weekje vrij. Dat was uiteraard oké. Kon geen probleem zijn.

En dus gingen wij na een afspraak gemaakt te hebben met Frank Groenendaal naar de Eerdse Bergen, waar de veldrit plaats zou hebben in een van de laatste weekeinden van december 2006. We gingen met een busje, en verdomd, rechterhandje Steven ging zelf ook mee. Dat was ook logisch, want de bedoeling was dat Frank Groenendaal achter het busje zogenaamd zou trainen. Het busje moest dus aan de achterkant open zijn, waar cameraman Gerald hem dan kon filmen en ik de plichtmatige en zinnige sportvragen kon stellen. Frank Groenendaal kreeg een speciale zendermicrofoon opgespeld. Ondertussen moest er natuurlijk wel iemand rijden met het busje, en dat werd dus Steven

Ik kan niet anders zeggen: Het was een prachtig item, met extra beelden over start en finish, springen over boomstronken, heuveltje op en heuveltje af, en als slot de doorgang over de reeds opgestelde start en finish. De jongens Steven en Gerald wisten er blijkbaar toch wel iets van.

Jammer alleen dat de wedstrijd in het weekeinde zelf in het water viel. En dat ik het grapje maakte dat het dragen van een camerastatief, iets dat de verslaggever van dienst altijd pleegt te doen, niet in mijn taakomschrijving voorkwam. Maar dat ik hem uiteraard, omdat ik zo’n lieve jongen was, toch wel zou dragen.