The Rolling Stones – Sympathy for the Devil (Remix) (2003, hoogste positie: 15)

Hoewel de voormalige brandweerkazerne weggestopt was in een uithoek van de Oude Markt, ging er toch eigenlijk geen dag voorbij of er kwam wel iemand langs. Vaak was dat een of andere tante Truus, met een advertentie over de komende bingoavond in het verzorgingstehuis. Of we dat op de kabelkrant wilden zetten. Tuurlijk. Kost dat nou? Ach, laat maar zitten. Het voelde allemaal wel heel sympathiek. De deur stond open, men kon gewoon binnen stappen.

Zo stapte er ook iedere week een verstandelijk beperkt iemand binnen. De dagen waren verschillend, maar het tijdstip was altijd hetzelfde: exact half vier in de middag. En altijd weer die vraag: zou u vandaag iets van Corry Konings kunnen draaien? Maar natuurlijk jongen, ga er maar eens goed voor zitten. Daarop haalde ik een cd’tje van Corry Konings uit de platenkast, gooide hem in de computer, speelde ‘m af, en het jong kon weer gelukkig naar huis. Hoewel jong, dat lijkt dan zo iemand die we vroeger mongool noemden, maar die nu het Syndroom van Down heeft. Geen idee eigenlijk hoe oud hij was.

Niettemin, het aantal normale mensen dat dagelijks binnenkwam, was met een vergrootglas nog niet te vinden, laat staan met een loep. En dus stond ik er ook niet van te kijken, dat er op een gegeven moment een wat oudere man zomaar binnen kwam lopen. Ik zat in de redactieruimte samen met Wendy van Dijk. Dikke Joep stond te roken in de keuken annex lunchruimte annex rokershol annex gang-naar-de-wc. Daar stond hij vaak. Ik niet meer. Ik was weer eens gestopt. De oudere man, ik schatte hem een jaar of zestig en daar bleek ik niet ver naast te zitten, liep meteen door naar de redactieruimte en legde een hand op de schouder van Wendy van Dijk. Hij vertelde iets wat ik niet kon verstaan, gaf Wendy van Dijk een papiertje en draaide zich vervolgens weer om. Zonder iets tegen mij of Dikke Joep te zeggen liep hij de deur weer uit.

Zoals gezegd, het was er een komen en gaan van halve zolen, maar ik kon het toch niet laten om in dit geval eens te vragen: “Wie was dat?”

-“Ken je ‘m nog niet?”, vroeg Wendy van Dijk.
-“Jawel, maar ik hoor jou zo graag praten.” Ik gooide er maar een glimlach tegenaan. Je wist immers nooit of deze onaantrekkelijke kortbenige dame gevoel voor mijn humor had. Ze pakte het goed op.
-“Dat was nou Gekke Henkie. Van E3 Audio Visio. Je weet wel, van de televisieafdeling.”
-“O, was dat ‘m nou. Gekke Henkie. Moet hij zich niet voorstellen dan?”
-“Och ja, dat zal hij vergeten zijn. Gekke Henkie is af en toe wel een beetje verstrooid. Maar verder is hij harstikke aardig hoor.”
-“Oké”, zei ik, maar ik dacht: “Dat zou bijzonder zijn”.

Even later stond ik met Dikke Joep een kopje koffie te roken. Ik dronk, hij rookte.
-“Vreemd”, zei ik. “Ik had de goede man nog nooit gezien, maar hij stelde zich niet eens even voor. Dat is waar ik vandaan kom toch wel gebruikelijk als je iemand waarmee je gaat samenwerken voor het eerst ontmoet.”
-“Ja, Gekke Henkie is een botte lul.”
-“O?”
-“Kijk maar uit voor ‘m. Onbetrouwbaarder dan deze man krijg je ze niet.”

Verder had ie wel een sympathieke uitstraling, onze Gekke Henkie. Hij zag er een beetje uit als Guus Hiddink. Toen die nog een snor had.