Sixpence None The Richer – Kiss Me (1999, hoogste positie: 27)

Ooit was er een tijd geweest bij SkyDive, dat de bomen de hemel in reikten en ook groeiden. Wellicht dat toen ook iemand besloot dat de naam SkyDive diende te zijn. Vanwege die hemel en die bomen. Daarvoor heette het omroepje Kerseland. Of Kersenland. Daar was het Groene Boekje op dat moment nog niet uit. In ieder geval was het vanwege de vele kersen die er in die regio groeien en geplukt worden. Of misschien worden ze wel verbouwd, daar wil ik van af zijn.

Velen hadden in ieder geval een aardig baantje, waarvoor ook nog enigszins in alle redelijkheid betaald werd ook. Zoals ik al eerder meldde moet in dit land op den duur op alles bezuinigd worden, en dat gold op een gegeven ogenblik ook voor publieke lokale omroepjes. Totdat er niet meer bezuinigd kan worden, en dat is dan het einde van zo’n clubje. En van alles. Dus ook van de samenleving zoals we die kennen. Maar nu draaf ik door. Alsof ik ooit wat anders doe.

Dat moment van het totale einde bleek ook in Vudel steeds dichter bij te komen. Dus werd er, een aantal jaren voordat ik mijn opwachting maakte bij de omgekeerde hemelbestormers, van hogerhand besloten dat alles anders moest. Vrijwel iedereen werd er uit gegooid. Er bleven alleen een coördinerend medewerker (Wendy van Dijk), een redacteur/verslaggever( Dikke Joep), een radiomaker (Guido Wijers), een meewerkend hoofdredacteur (dat is nu eenmaal verplicht, en dat werd Bosschenaar Kees-Jan de Waal), twee accountmanagers (Tonny Verhoeven en Paula Smulders) over. De rest werd vrijwilliger. En die accepteerden dat ook nog.

Maar dan was er nog de televisieafdeling. Die ging zelfstandig verder. Dat betekende in dit geval dat er een nieuw bedrijfje, uiteraard een bv’tje, werd opgericht. Hierin werd de scepter gezwaaid door Gekke Henkie. Hij werd directeur, al noemde hij zichzelf ook wel eens manager. Lag er aan hoe zijn pet stond. Als hij die droeg. Dat deed hij niet.

Nou kon Gekke Henkie eigenlijk zelf niks. Hij was immers een gemankeerde sportleraar geweest, maar had dat moeten opgeven vanwege allerlei blessures. Hoewel ook het verhaal ging dat hij overspannen was geworden, omdat hij de jeugd niet aan kon. Wellicht dat hij daardoor gefrustreerd rondliep.

Dus had Gekke Henkie personeel nodig. Jongens die een filmpje konden maken. Twee cameramannen, waarvan de een voorheen vuilnisman en de ander barman was geweest, kwamen bij de man in dienst. Voorheen deden ze hand- en spandiensten voor Kerseland, maakten een beetje radio, filmden eens wat, en waren dus allang blij dat ze een baantje kregen. De ene, Gerald, hadden we al ontmoet tijdens de gemeenteraadsverkiezingen. De ander, Steven, hadden we ook al ontmoet. Maar dan alleen tijdens het roken. Hij kwam twee per week binnen met de zin: “Doe mij een peukje”. Sinds ik dus gestopt was, sprak ik het jong niet meer. Goede uitstraling had deze Steven. Beetje een goedmoedige Rus, baardje, buikje, veel ho-ho-ho, aanstekelijke lach. Kon je goed een wodka mee drinken. Gedroeg zich veel wijzer dan zijn leeftijd. Bleek dat niet te zijn.

En dan was er nog Janvandeburelen, een oude man. Voormalig beroepsmilitair. Gepensioneerd. Kwam dus maar af en toe aanwaaien. Een freelancer dus. “Pas maar op voor Janvandeburelen”, had Dikke Joep gezegd. “Die liegt de heleboel bij elkaar”. Maar ja, deden ze dat niet allemaal? “Maar ja, dat doen ze eigenlijk allemaal”, vervolgde Dikke Joep. “Behalve Gerald, maar die is dan weer niet zo heel slim”.

Enfin, om een lang verhaal extreem in te korten: Er was een publieke omroep. Die maakten radio en tv. De tv, iedere dag een journaal, werd geproduceerd door E3 Audio Visio. Daarvan was Gekke Henkie directeur. Datzelfde E3 kon ook andere opdrachten aannemen. Bijvoorbeeld van SBS6. Hetgeen ook gebeurde. Mochten beide cameramannen, die zich inmiddels ook regisseur en producer mochten noemen, op pad zijn voor een lucratieve klus, dan werd Janvandeburelen ingezet. Hij filmde dan alsof hij foto’s nam en zo was er toch een Journaal die dag. Elke dag. Soms zelfs in het weekend.

Een en ander, want de boel opstarten kostte een hoop geld, werd bekostigd door Harrie Vangeneugden, het suikeroompje. Hij werd grootaandeelhouder van E3 en kocht een mooi nieuw pand voor Gekke Henkie en zijn maten. Hij was natuurlijk ook al het mannetje bij SkyDive. Alle apparatuur en het pand waren daar immers ook van hem. Om de boel af te timmeren werd er een contract getekend. SkyDive betaalde ieder jaar, uit het subsidiebedrag van de gemeente, 50.000 Euro aan E3 Audio Visio voor het produceren van de televisie-uitzendingen en E3 was op zijn beurt verplicht om daar iedere dag aan te voldoen. Zo had E3 bestaansrecht en inkomen en zat SkyDive daar mooi aan vast. Het hield zelf geen rooie cent over.

Uiteindelijk was er tussen beiden, zo was mij al snel duidelijk, een daadwerkelijke haatliefdeverhouding. Men hield van SkyDive, maar kon de mensen wel schieten, men hield niet van E3 Audio Visio, maar de mensen hadden nu eenmaal bij SkyDive gewerkt. Bovendien had niemand iets te vertellen. Het werd van hogerhand opgelegd. Als het je niet bevalt rot je maar op.  Kortom: We kussen elkaar als oude maffiavrienden en weten dat het allemaal draait om de knaken. Xieje morgen!

The Rolling Stones – Sympathy for the Devil (Remix) (2003, hoogste positie: 15)

Hoewel de voormalige brandweerkazerne weggestopt was in een uithoek van de Oude Markt, ging er toch eigenlijk geen dag voorbij of er kwam wel iemand langs. Vaak was dat een of andere tante Truus, met een advertentie over de komende bingoavond in het verzorgingstehuis. Of we dat op de kabelkrant wilden zetten. Tuurlijk. Kost dat nou? Ach, laat maar zitten. Het voelde allemaal wel heel sympathiek. De deur stond open, men kon gewoon binnen stappen.

Zo stapte er ook iedere week een verstandelijk beperkt iemand binnen. De dagen waren verschillend, maar het tijdstip was altijd hetzelfde: exact half vier in de middag. En altijd weer die vraag: zou u vandaag iets van Corry Konings kunnen draaien? Maar natuurlijk jongen, ga er maar eens goed voor zitten. Daarop haalde ik een cd’tje van Corry Konings uit de platenkast, gooide hem in de computer, speelde ‘m af, en het jong kon weer gelukkig naar huis. Hoewel jong, dat lijkt dan zo iemand die we vroeger mongool noemden, maar die nu het Syndroom van Down heeft. Geen idee eigenlijk hoe oud hij was.

Niettemin, het aantal normale mensen dat dagelijks binnenkwam, was met een vergrootglas nog niet te vinden, laat staan met een loep. En dus stond ik er ook niet van te kijken, dat er op een gegeven moment een wat oudere man zomaar binnen kwam lopen. Ik zat in de redactieruimte samen met Wendy van Dijk. Dikke Joep stond te roken in de keuken annex lunchruimte annex rokershol annex gang-naar-de-wc. Daar stond hij vaak. Ik niet meer. Ik was weer eens gestopt. De oudere man, ik schatte hem een jaar of zestig en daar bleek ik niet ver naast te zitten, liep meteen door naar de redactieruimte en legde een hand op de schouder van Wendy van Dijk. Hij vertelde iets wat ik niet kon verstaan, gaf Wendy van Dijk een papiertje en draaide zich vervolgens weer om. Zonder iets tegen mij of Dikke Joep te zeggen liep hij de deur weer uit.

Zoals gezegd, het was er een komen en gaan van halve zolen, maar ik kon het toch niet laten om in dit geval eens te vragen: “Wie was dat?”

-“Ken je ‘m nog niet?”, vroeg Wendy van Dijk.
-“Jawel, maar ik hoor jou zo graag praten.” Ik gooide er maar een glimlach tegenaan. Je wist immers nooit of deze onaantrekkelijke kortbenige dame gevoel voor mijn humor had. Ze pakte het goed op.
-“Dat was nou Gekke Henkie. Van E3 Audio Visio. Je weet wel, van de televisieafdeling.”
-“O, was dat ‘m nou. Gekke Henkie. Moet hij zich niet voorstellen dan?”
-“Och ja, dat zal hij vergeten zijn. Gekke Henkie is af en toe wel een beetje verstrooid. Maar verder is hij harstikke aardig hoor.”
-“Oké”, zei ik, maar ik dacht: “Dat zou bijzonder zijn”.

Even later stond ik met Dikke Joep een kopje koffie te roken. Ik dronk, hij rookte.
-“Vreemd”, zei ik. “Ik had de goede man nog nooit gezien, maar hij stelde zich niet eens even voor. Dat is waar ik vandaan kom toch wel gebruikelijk als je iemand waarmee je gaat samenwerken voor het eerst ontmoet.”
-“Ja, Gekke Henkie is een botte lul.”
-“O?”
-“Kijk maar uit voor ‘m. Onbetrouwbaarder dan deze man krijg je ze niet.”

Verder had ie wel een sympathieke uitstraling, onze Gekke Henkie. Hij zag er een beetje uit als Guus Hiddink. Toen die nog een snor had.

Seal – Crazy (1991, hoogste positie:1)

-En wat vind je er van, tot nu toe?

-Waarvan?

-Ja duh, van dit verhaal, pannenkoek.

-Ja, prima, maar waarom vraag je dat? Ga nou gewoon door met het verhaal, man. Waar slaat dit in hemelsnaam op? Ik zit verdomme jouw avonturen in fucking Noordoost Brabant te lezen, en ik wil weten hoe het verder gaat.

-Dat weet je toch?

-Jawel, maar ik wil het lezen. Bovendien, wordt het niet eens tijd om Gekke Henkie te introduceren?

-O ja, je zou ‘m bijna vergeten… Eh, not... Is het daar al tijd voor?

-Ja man, al lang. Je bent toch al begonnen met televisie te maken bij die Skydivers? Dat betekent dat je waarschijnlijk, in ieder geval indirect, al met Gekke Henkie te maken hebt gehad. Waar of niet?

-Waar, waar, zeker,.. wijsneus.

-Wijsneus, wat nou wijsneus. Je bent dit hele verhaal begonnen met te vertellen dat Gekke Henkie kapot moest…

-Ho, ho, dat was jij hoor.

-Niet man, wat heb ik er nou mee te maken, man. Jij hebt daar drie jaren een hoop gedoe meegemaakt, en jij hebt zelf besloten om dat eens allemaal op te schrijven en te vertellen. Een beetje de gekwelde schrijver uit te gaan hangen. Doe dat dan ook, en laat mij verder met rust!

-De gekwelde schrijver uit te gaan hangen? En jij wilde nog wel meedoen met de soap, de comedy, de nepdocumentaire, of wat het dan ook gaat worden?

-Wat jij wil. Zal je toch echt door moeten gaan met schrijven, anders komen we er nooit.

-Hoezo, nooit. Waar moet je naar toe dan? Bovendien hebben we straks als we 65 zijn, of 66, nog voldoende tijd. Niet waar?

-Niet waar.

-O?

-Ik was niet van plan om me dan nog met dat soort dingen bezig te gaan houden. Tegen die tijd heb ik vast kleinkinderen. Of ik ben dood. In ieder geval heb ik dan geen tijd. Dus schiet nou maar op en ga verder met het verhaal en hou op met ineens uit je rol te springen en mij erbij te halen.

-Oké, oké. Eh, waar was ik.

-Je ging eindelijk Gekke Henkie introduceren.

-Ja, ik ben gekke Henkie niet. Haha. Die zit hiernaast.