Veel gebeurde er in eerste instantie
niet in de zomer van 2007. Dat wil zeggen: Te weinig om in dit
verhaal nader op in te gaan. Kutje Lasagna werd ingewerkt, en dat
ging op de televisie sneller dan op de radio: Fransje Lauda moest het
vak van nieuwsredacteur gaan leren, en dat moet-ie tot op de dag van
vandaag; Jochem Paardenstaart ging zijn radioprogramma in de ether
gooien, maar dat zou nooit wat worden, al was het alleen maar omdat
hij niet te verstaan was, toch wel belangrijk voor een radiomaker; en
Sander Parkinson deed het goed op de radio, maar wilde veel meer gaan
doen; en ik, ik fietste overal een beetje tussendoor. Deed mijn best,
zonder echt mijn best te doen.
Er gebeurde nooit veel in Vudel en
directe omstreken. Al vond men daar van wel. Behalve dan dus in de
zomer, dan was men het er over eens dat er weinig gebeurde. En dus
kon het zo zijn dat ik ergens in de maand juli vakantie nam. Daar had
ik zelfs recht op, al stond Gekke Henkie me raar aan te kijken, toen
ik meldde twee weken vrij te willen hebben. Hij keek altijd raar uit
zijn gezicht, wilde eigenlijk nee zeggen, maar wist donders goed dat
dat niet kon. Het stond verdorie in mijn schitterende contract,
nietwaar?
Ik had twee weken vakantie. En om mijn
goede wil te tonen meldde ik en passant dat ik bereikbaar was in mijn
vakantie, mocht Sander Parkinson of Jochem Paardenstaart een update
willen vanaf de Nijmeegse Vierdaagse annex de Vierdaagsefeesten. Er
waren vast wel Vudelnaren, of Volkelnaren of rare gereformeerden uit
Keldonk die meeliepen, dus dat kon mooi een excuus zijn, en kon
gezien worden als die verdomde ICE. Ook van belang in de
komkommertijd. Maar dat ze het niet waagden, mij te bellen tijdens de
vakantie. Sander Parkinson zei: "Ik bel niet hoor, tijdens je
vakantie". En daar hield hij zich aan. Jochem Paardenstaart zei:
"Ik denk dat ik wel even bel tijdens de Vierdaagse. Goed voor de
ICE." En dat deed ie ook nog, de lelijke stinkerd. Ik pakte
echter niet op.
Twee weken. Op vakantie gaan kon er
financieel niet af. Dus was het twee weken thuis rommelen, af en toe
wat mensen bezoeken, veel bier en wijn drinken, beetje hannesen in de
tuin, en solliciteren. Heel veel solliciteren. Het zou toch een keer
gaan lukken? Een andere baan vinden, waarin ik wel fatsoenlijk
betaald en gewaardeerd werd? Ik was inmiddels toch ervaren genoeg?
Kon enige kwalificaties overleggen? Maar nee, het mocht op dat moment
nog niet zo zijn. Blijkbaar had ik nog enige avonturen in fucking
Brabant NoordOost te beleven. Ik was er nog niet klaar.
Ik kon tijdens de vakantie ook niet
laten, om via de computer te luisteren naar de internetversie van
SkyDive FM, en aan het eind van de dag even kijken welk item ze
tijdens deze rustige periode in het SkyDive Journaal hadden gestopt.
Noem het beroepsdeformatie, maar van een afstand kijken naar de
bagger waar je tot aan je nek in zit, kan best louterend werken.
Hoewel ik het niet nodig had, want ik was me wel bewust van de stront
in en achter mijn oren.
Welke idioot het besloten had weet ik
niet, maar ik hoorde opeens Fransje Lauda nieuwslezertje spelen. Onze
gemotoriseerde Wajonger probeerde te vertellen in het radionieuws dat
er weer eens iemand tegen een paaltje was gereden. En er was brand in
een prullenbak. Tenminste, ik geloof dat hij dat zei. Het kan ook
zijn dat iemand tegen een prullenbak was gereden, en dat zijn
sjaaltje toen in brand vloog. Ik verstond er niks van. Die kon je
echt met goed fatsoen niet op de radio loslaten. Dat zou ik wel even
terugdraaien als ik terug was.
Hoewel, ik moest me nog even rustig
houden misschien. Het eerste halfjaarlijkse contract zat er bijna op,
en ik wilde nog wel een half jaar door, zodat ik in ieder geval de
mogelijkheid had om vanuit een betaalde situatie op zoek te gaan naar
ander werk. Dat was immers beter. Dus, nee, ssst, slapende Gekke
Henkie nog even niet wakker maken. Koest houden na de vakantie.
Gedeisd. Ik had niet voor niets twee weken in juli vrij genomen,
zodat deze eerste contractuele periode gladjes voorbij zou gaan.
Gladjes? Wat je gladjes noemt. Niettemin, er gebeurde weinig in de
zomer van 2007. En dat was best even prima. Houden zo. Niks meer aan
doen. De vlam zou vast nog wel een keer weer in de pan slaan. Of in
een prullenbak.
